FruitcakeAlbum

Ik voel me niet zo goed. Ik heb een moment van neerslachtigheid en een droeve emotie overvalt me telkens weer. Sommige mensen zoeken op zo’n moment juist de vrolijkste cd die ze hebben en hopen zo met positieve klanken het gevoel van depressie te verdrijven. Niet ik. Niet alleen heb ik bijna geen vrolijke cd’s (laten we wel zijn, zoveel vrolijke symfonische rockplaten zijn er nou ook weer niet), ik heb op zo’n moment juist behoefte aan de meest melancholische platen uit mijn collectie.

“Room For Surprise” is er zo eentje, een briljante cd waar de desolaatheid van afstraalt als een gure, Noorse wind langs de fjorden. Dit is, wellicht samen met de opvolger “One More Slice“, mijn favoriete Fruitcake-cd. De uit duizenden herkenbare stijl van Fruitcake komt op deze trage en heftig depressieve cd het meest tot zijn recht. Het wisselen van de zang tussen zanger/drummer Pål Søvik (de onbetwiste leider van de band) en het aangename, aarzelende stemgeluid van zangeres / toetseniste Siri M. Seeland maken van “Room For Surprise” ook één van de meest afwisselende cd’s van de Noorse groep.

Het openingsnummer zet de toon voor het album. Time To Go kent een retetraag tempo, waarover de zalige toetsenpatronen van Seeland zich ontvouwen en de donkere stem van Søvik naargeestig zingt: ‘We sometimes win and always loose’. Nee, vrolijker dan dat wordt het niet. De donderslagen en de regen die neervalt aan het einde van het nummer doen je verlangen naar een warme kamer en de centrale verwarming op hoog.

Zoals meestal zijn de nummers van Fruitcake voor symfonische begrippen kort, maar daarnaast zijn er ook verrassend weinig solo’s. Alhoewel de muziek van Fruitcake boordevol toetsenthema’s zit – veelal gespeeld op volgens mij expres gedateerd klinkende synthesizers – worden ze zelden uitgewerkt. Dat hoeft ook niet. De melodieën zelf zijn vaak van zo’n ongehoorde schoonheid dat een verdere uitwerking er afbreuk aan zou doen. Zodoende worden de thema’s van Fruitcake meestal haast rauw op je bord gesmeten. De kale productie en het strakke (mijlenver van de meeste symfonische drumkit-beoefenaars staande) drumwerk van Søvik zorgen ervoor dat je met recht kan spreken van een ‘lo-fi-benadering’ van symfonische rock.

De twee nummers die door Seeland worden gezongen zijn beide hoogtepunten. Haar stem is niet ontzettend goed, maar past wonderwel binnen het concept van Fruitcake. Het is zonde dat ze de band daarna heeft verlaten, want de wisseling past de band erg goed. Keep The Light heeft een verslavende melodielijn en een fraaie gitaarsolo van Jens G. Sverdrup. Deze gitarist excelleert in het instrumentale Hunting Old Ladies. Het nummer zelf wordt voornamelijk gedragen door enkele erg goed gekozen toetsenthema’s en Sverdrup zorgt voor het toetje door een prachtig, lyrisch gitaarthema halverwege, dat evenwel maar één keer wordt gepresenteerd.

Søvik componeert zijn materiaal haast als een troubadour. Het songmateriaal kent op deze manier niet altijd een refrein, maar is eerder een opeenvolging van strofes. Dat blijkt nog het beste uit het Touch The Sky, het langste nummer, waar de telkens herhalende break als het ware het refrein vertolkt. Het briljante openingsthema wordt ook een paar keer herhaald, maar aan het einde van het nummer worden we verrast door een geheel nieuw toetsenthema en het is hier waar Sverdrup zowaar enigszins de ruimte krijgt zijn gitaarkunsten te vertonen.

Fruitcake is in zijn melodische pracht ook liefhebber van het duel tussen gitaar en toetsen. Dat blijkt al uit de opening van Tall ’n Dark maar wordt het beste uitgewerkt in het nummer The Famous Hill, dat het trage van Time To Go overpakt en zeer verslavend de heftige repeterende aanslagen op verschillende toetsen vermengt met een zelfde gitaarthema. Het nummer zelf heeft een totaal andere melodielijn als dragende factor, terwijl een stevige dosis Pink Floyd het nummer beëindigt.

Het andere nummer dat Seeland zingt is het gedragen A Whisper, dat met name gestoeld is op de elektrische piano. Uiteraard kent ook dit nummer weer een perfect gekozen toetsenthema als ‘refrein’ en het is dit keurige thema dat de cd uiteindelijk netjes zal afsluiten. Typisch Fruitcake ook weer.

Verrassingen vind je niet op “Room For Surprise”. Toch, hoe gelijkend de cd’s van Fruitcake ook mogen zijn, op elke cd vind je wel een eigen sfeer of een eigen ruimte. En dat is hoe je volgens mij de titel moet interpreteren. Geen verrassingen bij Fruitcake, hooguit ruimte voor verrassingen en dat is precies wat deze cd bij mij doet. Ruimte scheppen voor verandering, maar die niet volledig exploiteren. Knap hoor.

Ik voel me alweer een stuk lekkerder.

Markwin Meeuws