FuchsAlbum

De sterke band die er vaak is tussen twee tegenpolen is iets dat velen, al dan niet uit eigen ervaring, zullen herkennen. “The Unity Of Two”, de tweede cd van de Duitse band Fuchs heeft een concept dat gebaseerd is op dat fenomeen. De groep rondom oppervos en multi-instrumentalist Hans-Jurgen komt op dit twaalf nummers tellende album met een verhaal over de vriendschap tussen twee jongemannen. De ene, Aaron, is een globetrotter, een avonturier die lekker de wijde wereld intrekt.  De ander is Ray die het liefst de huismus uithangt. Het verhaal begint als beiden hun eigen weg gaan. Onderwerpen als vriendschap, toewijding, de vele lagen van de menselijke ziel en de keuzes in het leven komen aan bod. Na jaren komen Aaron en Ray weer bij elkaar en dan blijkt dat ze, ondanks het feit dat de twee compleet andere levens hebben geleid, allebei geluk en inspiratie hebben gevoeld. Er zit een bepaalde melancholie in de teksten en dat levert in combinatie met de haast pastorale Genesis-achtige jaren ’70 muziek een geheel op dat te mooi is om lelijk over te doen.

Het is een verademing dat het album niet ten prooi is gevallen aan de hedendaagse verharding van de prog. Dat zou nogal hebben misstaan, nichtwahr? Modern is het in geen geval en hoewel de muziek onmiskenbaar jaren ’70 klinkt, sla je de plank ook mis als je zegt dat Fuchs retro-prog maakt. Ik hou het er maar op dat de band klinkt alsof het nog hartje jaren ’90 is.

“The Unity Of Two” heeft een warm geluid en dat komt ondermeer door de aangename stem van Baggi Buchmann, die z’n stembanden ook al liet trillen op voorganger “Leaving Home”. De man vertolkt de rol van Aaron en heeft een dusdanig fraai geluid dat hij het leeuwendeel van de leadzang heeft mogen doen. Michael Wasilewski, ook geen onaardige zanger, doet Ray. Zijn scherpe, expressieve stem, die slechts in enkele blokjes te horen is, doet denken aan Phil Collins, terwijl Buchmann meer het timbre van Peter Gabriel heeft. Het is prettig luisteren naar de twee. Eerder genoemde warmte komt ook door de organische insteek die aan de muziek ten grondslag ligt. Veelvuldig is er een akoestische gitaar of een piano te horen, waarbij viool en cello nooit ver weg zijn en ook de sprankelende tokkels van de elektrische gitaar mag je tot het basismateriaal rekenen. Het kan dan ook niet anders dan dat de progressieve muziek van het album flink vermengd is met folk. Het is allemaal behoorlijk toegankelijk met zelfs enkele ‘poppy’ momenten. Zo is de in twee delen opgesplitste Proluque een dertien minuten durende mix van dit alles.

Toch is “The Unity Of Two” een album dat vooral bij de progger aan zal slaan. Hansi himself zorgt op de toetsen voor prachtige invullingen die meestal stemmig en begeleidend van aard zijn. Een echte virtuoos is hij niet, maar dat mag de pret niet drukken. Nee, de echte virtuositeit zit hem in de gitaarsolo’s waar Andy Bartzik zo aan het eind van het album mee komt. In Where Do I Go is hij bijzonder smaakvol bezig en de IQ-achtige fratsen in het donkere I’m On My Knees zijn ook niet te versmaden. In afsluiter When You Close Your Eyes vult Hans-Jurgen Fuchs hem aan met enkele machtige noten op de lapsteel. Het nummer maakt enorm veel indruk  en je bent al gauw geneigd het uit te roepen tot hoogtepunt van het album. Dan ga je toch echt voorbij aan het formidabele Just A Moment Of A Perfect Summer, een nummer met een melodielijn van puur goud.

Rest mij nog te vertellen dat Fuchs op dit album de beschikking heeft over een drummer van vlees en bloed. Florian Dittrich heet de man en hij loodst je makkelijk door de gevarieerde muziek heen. Verder zou ik willen zeggen: oogjes dicht en snaveltjes toe.´When you close your eyes there´s a scenery`. Dit album spreekt enorm tot de verbeelding!

Dick van der Heijde