FughuAlbum

Fughu is een van de oudgedienden onder de Argentijnse progmetalbands. De band kwam onder de aandacht als voorprogramma van de tour die Dream Theater in 2008 in Argentinië deed en is sindsdien een constante factor in de progmetal. Met “Stolen Pictures” presenteert de band het vijfde album in 26 jaar.

Dream Theater speelt nog steeds een belangrijke rol in de muziek van de band, die verder ook aan veel hardrockgroepen refereert, van Deep Purple en Megadeth tot Kiss en Iron Maiden. Alleen toetsenist Malmierca geeft aan beïnvloed te zijn door bands als King Crimson, Emerson Lake & Palmer en Van Der Graaf Generator. Wie dit nieuwe album beluistert moet echter constateren dat hij zijn invloed op de muziek een beetje aan het verliezen is, want de metal voert hier toch wel de boventoon.

Dat neemt niet weg dat de band ook wel experimenteert, met verrassende gevolgen. Zo is het begin van Chemical Rainbows zeer afwijkend, met een coupletje onbegeleide zang. Ook later in het nummer gebeuren eigenaardige dingen, zoals doop-doopkoortjes en een stukje van een Duits kinderliedje.

Op veel andere nummers volgt de band wel het geijkte stramien van strakke riffs, dubbele bassdrums en schreeuwzang. Dat doen de heren heel goed, al blijft het allemaal wat meer binnen de lijntjes van het genre. De maatsoorten flapperen ondertussen om je oren en drummer Alejandro speelt of zijn leven er vanaf hangt. De zwakke schakel is, zoals collega Mario van Os al aangaf in zijn bespreking van voorganger “Lost Connection”, de zang van Renzo Favaro. In de hogere regionen is hij veroordeeld tot pijnlijk en niet altijd even zuiver gekrijs, dat mij bij voorbeeld in Out Of Nowhere zeer doet aan de oortjes. Dan hoor ik hem liever in een stuk als Feel The Roof And Fall, waarin hij laat horen in het laag een veel prettigere stem te hebben.

Eigenlijk vind ik in alle gevallen de minder doorsnee liedjes veel beter dan de meer herkenbare hardrockers. Dat geldt zeker ook voor The Last Minute, een instrumentaal stuk waarin gitarist Ariel Bellizio en toetsenist Marcelo Malmierca een hoofdrol spelen. In het stuk wisselen rustige, dromerige passages de ruigere gedeelten met veel succes af.

Het maakt de beleving van dit album wel een beetje lastig. Want voor wie is deze plaat nou gemaakt? Aan de ene kant heb je de stukken die ook van Dream Theater zouden kunnen zijn, snelle, harde riff stukken met gilvocalen. Aan de andere kant heb je echt andere stukken met meer avontuur en diepgang. Alles bij elkaar scoort de band met “Stolen Pictures” wel een dikke voldoende, maar je hoort in de minder geijkte nummers wat de plaat had kunnen zijn. En dan is het ineens een gemiste kans.