Funus Album

Ruben Vermeulen is een zesendertigjarige Nederlander en multi-instrumentalist. Hij bespeelt alle instrumenten op zijn album “Mono” zelf. Hij groeit op tussen allerlei soorten metalmuziek en belandt als muzikant in verschillende bands verwant aan het genre. De bandnaam Funus kiest hij bij de start van zijn project als chique benaming van “het beschouwen van de dood”. In beginsel maakt Vermeulen namelijk neerslachtige en donkere muziek. Dat komt helemaal tot uiting in zijn debuut “Adrift Alone”, dat kenmerkende black- en deathmetal-klanken laat horen. Het eerste album is helaas aan ons voorbijgegaan.

Het album start met innerlijke rust in Gloom And Dusk. Kalmte, sereniteit en rust worden gegoten in een smakenpalet dat soms wat weg heeft van Alcest, maar de verstokte progrocker kan er ook vleugjes Marillion in horen. Meeuwen, akoestische gitaren en dromerige zang van Vermeulen positioneert de afstand van de black metal van het debuutalbum. Fijn is de bijdrage van gastzangeres Sabina Knol, die Vermeulen op het vocale vlak ondersteunt.

Ondanks het feit dat Vermeulen op deze schijf op het metal-power vlak minder gas geeft, klinkt de muziek nog heel intens. Overlappingen met postrock liggen op de loer binnen de songs. Orb of Inner Voices begint rustig en kalm, maar naarmate de zes minuten verstrijken krijgen we een wonderschone en complexe track te horen. Bij de eerste keer luisteren raak je in verwarring; je hoort veel en de structuren lijken ingewikkeld en divers. Wanneer je de song vaker luistert openbaart zich een grote schoonheid en er bestaat een grote kans dat je telkens wat nieuws ontdekt. Muziek zoals muziek bedoeld is: ontdekken! Er ligt een connectie met The Cure in de muziek en dat gebeurt vaker, bijvoorbeeld ook in Never Heard.

Embracings Relived is fascinerend. Led Zeppelin ligt hier op de loer, maar je hoort ook vleugjes Deep Purple. Funus brengt daarmee een boeiend samenspel tussen akoestische en elektrische instrumenten. De zang van Knol is ook intrigerend. De twijfel of je een hoge kopstem hoort of vrouwelijke vocalen scheurt je nagenoeg uiteen. Ontzettend knap gecomponeerd. Bijzonder, en het doet denken aan de jaren zeventig en begin jaren tachtig van de vorige eeuw, het nummer groeit met elke luisterbeurt en heeft klassieker potentie.

Het verleden met black metal in de stijl shoegaze à la Alcest vind je in Soul Faced. Vooral de productie zorgt ervoor dat een kenmerkend metalstempel niet overheerst. Het intro doet me ietwat denken aan dat van Eefje de Visser’s hit Bitterzoet. De sfeer lijkt in hetzelfde universum gevangen. Na twee minuten barst het dan toch wat meer los, sferische shoegaze in de dop.

Productioneel kan dit album wel een goede oppoetsbeurt gebruiken. Het klinkt ietwat dof en geminimaliseerd uit je speakers, zeker wanneer je dit op je hoofdtelefoon luistert. Dat overviel mij nog het meeste tijdens On Unknown Wings. Opnieuw een track die sterke post- en shoegaze doom-invloeden laat horen en waar veel muzikale lijnen in zijn te ontdekken. Hier gaat het er verhoudingsgewijs wat steviger aan toe dan in de andere songs, hoewel hier ook rustige passages zijn te vinden. Dit heerlijke nummer schreeuwt om meer transparantie, een muzikale oppoetsbeurt in de mix. Dit is het enige kleine kritiekpuntje.

Mocht je geïnteresseerd zijn in dit album, aarzel dan niet. Het lijkt erop dat de cd in een gelimiteerde oplage is geperst, het kan zomaar zijn dat je achter het net vist als je er niet snel genoeg bij bent. Aan de andere kant, misschien is het verlangen naar opgepoetste geluidskwaliteit een aanleiding om snel een remaster op de markt te brengen. Dan heb ik in ieder geval het origineel én de verbeterde geluidskwaliteit. Ruben Vermeulen, dank voor je talent en hopelijk tot snel!