FuryuAlbum

Het is toch telkens weer een aangename verrassing om de promo te beluisteren van een band met frisse ideeën en een hekel aan gebaande paden. Nog prettiger is het wanneer de band in kwestie – die overigens in projectvorm bestaat sinds 2000 – geen behoefte heeft aan voor- of naspel maar lekker werkt volgens het motto: erop en erover! Dit nagenoeg instrumentale progmetaldebuut van het Italiaanse ‘Furyu’ heeft geen ‘last’ van complexe thema’s en sfeerintermezzo’s maar rifft er een dik half uur lustig op los.

Niet dat men gebrek aan had inspiratie trouwens, want in een iets rustiger tempo zou je met alle techniek, breaks en tempowisselingen wellicht ook een klein uur kunnen vullen. De keuze om dit niet te doen is wat mij betreft een juiste. Hoewel menig luisteraar nerveus wordt van het moordende tempo en de variatie, valt al na enkele luisterbeurten op dat de songs goed gestructureerd zijn en over een kop en staart beschikken. Natuurlijk biedt progmetal zonder zang ruim baan voor gespierd gitaar- en dynamisch drumwerk, maar men houdt wel degelijk een scherp oor voor de compositie waardoor na elke spannende tussenstap en tempowisseling weer wordt teruggeschakeld naar de betreffende songstructuur.

De songs zijn behalve dynamisch nog enorm uplifting, zodat de energie die hoorbaar in dit album is gestoken er ook bij de luisteraar zonder twijfel weer uitkomt. Dat maakt deze inventieve progmetal uitstekend geschikt als middel tegen de maandagochtendblues. Met een gemiddelde duur van zo’n zes minuten vliegen de tracks op dit album voorbij en voor je het beseft ben je terug bij het begin van het album. Ik maak me sterk dat als je tegen die tijd nog niet op je werk bent, je dit schijfje vervolgens lekker door laat draaien, want vervelen doet het nooit en je bent sowieso wel enkele weken onderweg voordat de vijf tracks goed op je zijn ingewerkt.

“Cio Che L’Anima Non Dice” is het werk van een bijzonder enthousiast en bovengemiddeld bekwaam gezelschap. Een veelvoud aan stijlen zoals progrock, metal, fusion en een snuifje blues is op uitstekende wijze samengebracht op dit sterk geproduceerde album. Wat mij vooral bevalt, is het feit dat voor de ruim aanwezige en goed uitgevoerde solo-uitspattingen nergens ‘ruimte is gecreëerd’, maar dat deze zich heerlijk nestelen in de compositie. Hierdoor ervaar je dit album als een super enerverende trip waar je echt urenlang plezier aan beleeft. En zo eist Furyu dus uiteindelijk met een half uur durend album meer speelminuten op dan veel albums die een uur of langer nodig hebben. Liefhebbers van bands als Fibonacci Sequence, Scale The Summit of zij die de dynamiek van The Dillinger Escape Plan mogelijk nog meer waarderen zonder grunt kunnen hier niet omheen.

Govert Krul