MangroveConcert

Poppodium Iduna in Drachten is op 23 november 2009 de geschiedenis ingegaan als de plek waar drummer Pim Koopman zijn laatste optreden gaf. Twee dagen voordat  hij op genoemde datum plotseling overleed, stond hij met Kayak nog in een uitverkocht huis, daar aan de Oliemolenstraat. De zaal programmeert regelmatig progressieve rock. Zo stond ooit voormalig Yes-zanger Jon Anderson er op de planken, evenals de ‘Friese trots’ Flamborough Head en het Ierse Iona. Volgend jaar april speelt Anathema in Iduna en staan er nog meer prog-optredens in de planning.

Het concert van Splinter en Mangrove stond aanvankelijk op de agenda voor afgelopen juni, maar wegens het tegelijkertijd gehouden Waldrock-festival lukt het de organisatie van de zaal niet om genoeg vrijwilligers te krijgen. Daarom wordt het dubbelconcert uitgesteld tot een latere datum. Of dat de promotie van het programma veel goeds doet, valt te betwijfelen. Slechts zo’n dertig toeschouwers komen op de koude zaterdagavond opdraven. Die worden gelijk verrast met de aanwezigheid van FUSE. Geen Splinter? Nee! De groep uit Zutphen – met drie Splinter-leden Didier Kerckhoff (gitaar), Menno Broer van Dijk (toetsen) en Marcel Everts (bas) – bestaat sinds afgelopen zomer en presenteert zich samen met nieuwe zanger Benjamin Kuipers en drummer Marco Nelemaat als een nieuwe muzikale uitdaging. Dat betekent overigens niet dat Splinter is opgeheven, meldt bassist Everts aan iedereen die het maar wil weten. FUSE speelt een uur lang nieuw materiaal, naast de Splinter-songs Korsakov, Goodbye en The Hymn, die in een nieuw jasje zijn gestoken. Alles klinkt compacter, toegankelijker, maar niet minder energiek en kwalitatief. Verantwoorde poprock, met progressieve knipogen, zoals bands als Mr. Mister en Toto dat in het verleden succesvol hebben gedaan. Alle vijf musici presenteren zich goed, spelen bovengemiddeld en schrijven gezamenlijk interessante nummers, zoals City lights, What if? en Save Me. Kuipers is een zanger met een goed bereik en een krachtige stem, die ook nog eens de saxofoon van stal haalt in het aloude The Hymn. De muzikale verrassing van de set en die kon ook rekenen op een stevig applaus van het handjevol aanwezigen. Dat geldt ook voor het gitaarhoogstandje The Sunset, waarin Kerckhoff zijn bewondering voor gitaristen als Allan Holdsworth, John Petrucci en Jeff Beck niet onder stoelen of banken steekt.  FUSE is een groep die, ondanks dat de progressieve elementen wat minder nadrukkelijk aanwezig zijn dan bij Splinter, in het nieuwe jaar goed in de gaten moet worden gehouden.

Na een korte ombouwpauze is het tijd voor Mangrove. De groep stond de voorafgaande avond nog in een gevuld bluescafé in hometown Apeldoorn, maar in Drachten moest het kwartet het voor heel wat minder publiek doen. Dat heeft duidelijk zijn weerslag op dit concert, waarin de nieuwe cd “Beyond Reality” centraal staat. Een plaat die overigens op een steenworp afstand van Drachten werd opgenomen. In een wat afgeslankte show vergeleken met de cd-presentatie van afgelopen juni, speelt de groep allereerst een trio oude stukken, in de vorm van Fatal Sign, Wizard of Tunes en There must be another way. Contact met het publiek wordt gezocht, maar niet gevonden, wát de band ook onder aanvoering van gitarist/zanger Roland van der Horst (lang leve de draadloze gitaren) poogt te doen. De groep speelt vanavond voor luisteraars, geen enthousiaste feestbeesten. Daarnaast is de zaalmix ook niet optimaal: de toetsen van Chris Jonker verdrinken tijdens het vijf kwartier durende optreden op meerdere momenten in het geweld van gitaar en drums, terwijl die juist zo veelbetekenend zijn voor het livegeluid. Tip voor de jonge geluidsman van dienst: drink de volgende keer iets minder bier en luister eens beter met de oren naar het zaalgeluid, in plaats van naar het geluid uit de koptelefoon! Wel dik in orde is het professionele lichtontwerp van ‘vijfde bandlid’ Henri Heijink. Enthousiast, zeer sfeervol en perfect getimed. Ook muzikaal komt de band gedurende de uitvoering van hun nieuwe cd steeds beter uit de verf. Vooral vanaf Love and Beyond, waarin helaas enkelen te luidruchtig hun biertje aan de bar bestellen. Daarna krijgt de groep pas echt de smaak te pakken met de dreigende ondertoon van Reality Fades, het luchtige Beyond Reality en de magistrale afsluiter Voyager.

Dan is het vlak voor middernacht ineens voorbij. Wat er deze avond in Iduna niet is, zou er eigenlijk wel moeten zijn. Meer contact tussen band en publiek; iets dat bij FUSE niet zo’n vehikel blijkt (die groep staat net zo enthousiast te spelen voor 30 man als voor 300 man), maar bij de doordachte podiumact van Mangrove is te merken dat de groep dat mist. Jammer, want afgezien van de genoemde geluidstechnische tekortkomingen, steekt het optreden muzikaal gezien wederom prima in elkaar. Het bewijs dat Mangrove daarvoor garant staat. Zo komt een programma ten einde met twee bands – de één wat symfonischer dan de andere – die louter bestaan uit klassemuzikanten, maar die er allebei een andere podiumpresentatie op na houden. En bij zo’n tegenvallend bezoekersaantal wordt dat extra duidelijk gemaakt. Toch gaan de aanwezigen met een voldaan gevoel naar huis. Het zit wel snor met FUSE en Mangrove.

Website Fuse
Website Mangrove

Verslag: Wouter Bessels

Foto’s Fuse: Elsbeth de Graaff
Foto’s Mangrove: Wouter Bessels