Fuzzy DuckAlbum

Over smaak valt niet te twisten. Gelukkig valt er over de hoes van het enige en titelloze album van Fuzzy Duck ook nauwelijks van mening te verschillen: het ding is domweg aartslelijk. De muziek kan dan eigenlijk alleen maar meevallen, toch?

Fuzzy Duck (de band deelt zijn naam met een drinkspelletje; je moet de regels maar eens opzoeken, een avond vol vermaak is gegarandeerd!) is een van die vele vergeten Britse orgelrockbandjes uit de vroege jaren ’70 van de twintigste eeuw waarbij het Esoteric-label een poging doet ze aan de vergetelheid te onttrekken. De zang op het originele album wordt verdeeld tussen bassist Mick Hawksworth en gitarist Grahame White. Drummer Paul Francis en toetsenist Roy Sharland completeren de line-up.

Het album biedt acht (waarvan zeven volwaardige) nummers die doen denken aan grote namen als Atomic Rooster, Deep Purple en Uriah Heep, of zo je wilt aan vergelijkbaar obscure muzikale labelconcullega’s als Aardvark, Fields en Murphy Blend. Voor pretentieuze epics is hier geen ruimte, maar de nummers krijgen allemaal wel net dat beetje meer muzikale ademruimte dat ook licht-progressieve rock van ‘ordinaire’ rock’n’roll onderscheidt. Een duidelijke uitschieter (laat staan een hit) ontbreekt, maar daar staat tegenover dat de nummers stuk voor stuk wel een constant hoog niveau hebben, vol instrumentale gymnastiek die geen moment onnatuurlijk overkomt, waardoor de basis van het goede liedje altijd de muzikale inbedding krijgt die het verdient.

Aan één voorwaarde voor een ‘verloren klassieker’ is bovendien wel voldaan: het album is indertijd slechts in een zeer beperkte oplage (500 stuks) uitgegeven. De eerste cd-uitgave kwam in de jaren ’90 met vier bonustracks, te weten de twee singles die de band voorafgaand aan het album uitgegeven had, met hun B-kanten. Deze Esoteric-heruitgave handhaaft dezelfde bonustracks.

Tussen die singles en het album heeft nog een heuse bandwisseling plaatsgevonden: gitarist/zanger Grahame White was namelijk de vervanger van Garth Watt-Roy in diezelfde rol. Of het op het conto van die personele wijziging komt, moeten we maar in het midden laten, maar de singles laten een duidelijk eenvoudiger geluid horen, als in een poging tot een radiohit die evengoed niet echt kwam. Het is leuk om alle Fuzzy Duck-materiaal op één schijfje te hebben, maar voor mij komen de singles toch niet bij de kwaliteit van het album in de buurt.

Daarmee zit Fuzzy Duck nog steeds bovenin de middenmoot van de orgelrock van zijn tijd. Een heel bescheiden vergeten klassiekertje.

Casper Middelkamp

Bestel deze cd rechtstreeks bij Discorder.