GalahadAlbum

Galahad heeft vaker verrassende openingen van albums, maar deze is wel heel erg grappig; een dame begint met; “Thank you for choosing Galahad’s new long-playing record. The Avalon Recording Corporation hope it will provide you with many hours of listening pleasure and entertainment. For maximum effect, etc,  please turn the volume control to… ELEVEN!!!!!!!” En vooral het laatste woord word met veel lawaai door je speakers gejaagd. Met andere woorden; je bent gelijk bij de les.

Galahad is lastig te vergelijken met andere bands. De albums van deze Britse band variëren in eigen discografie, maar ook de variatie op elk album apart is groot, zeker op de laatst verschenen cd’s. Oorspronkelijk werd de band veelvuldig ingedeeld in de neo progressieve hoek en referenties met Pendragon en Arena liggen voor de hand. Toch is er een groot verschil, namelijk dat Galahad op dit album een paar bijzondere creaties heeft neergezet, waar Nick Barret en kornuiten in de verste verte – zeker in de tijdsgeest- niet mee aan durven te komen. Feit blijft dat veel tracks op dit album, maar ook op andere cd’s van Galahad, sterk doen denken aan het geluid van Pendragon.

Myopia is een stevig begin na het voorwoord van de jonge dame, en wordt voornamelijk gedomineerd door flinke gitaarrock. De opvolgende track Imago begint met mooi akoestisch getokkel op een Spaanse gitaar en wordt ondersteund door samples. De muziek gaat langzaam over in een mooi progressieve passage zoals we wel vaker horen in het genre. Mooi gitaarwerk en strakke drums voeren daar de boventoon. A Short Reflection On Two Past Lives – part one is een mooi verlengstuk, waarin accordeon, dwarsfluit en akoestische gitaar de dienst uit maken.

De cd vervolgt met Karma For One. Na een korte intro lijkt het of je te maken hebt met een liedje van, jawel, Pendragon. Als je de eerste minuten aan een kenner van het genre zou laten horen, zou je zweren dat Nick Barret de intro had gecomponeerd, mede ook door het versterkte stemgeluid van zanger Stuart Nicholson. Vervolgens trekt de identiteit van Galahad weer aan de touwtjes, want er voegt zich een mooi elektronische sample toe aan het nummer die mij tot aan het einde geboeid houdt.

Bug Eye is zeker het vermelden waard. Deze ongewone track, zowel binnen de neo-prog als in de bands oeuvre, is bijna veertien minuten lang en enigszins fascinerend. Het wordt hoofdzakelijk gedreven door samples en kan verdeeld worden in drie gedeelten, met elk zijn eigen geluid. Het geluid is elektronisch, ritmisch en heeft een duidelijke neiging naar ambient muziek, maar ook een loungy gevoel kruipt over je heen als je hier naar luistert. Wat mij betreft had deze track iets eerder beëindigd mogen worden, maar dat komt vooral omdat de verveling op het laatst een beetje toeslaat en je de neiging hebt om te skippen op je stereo. Interessant voor de neo-progger die niet vies is van variatie.

Ocean Blue mag je een beetje vergelijken met het nummer hierboven besproken. Ook dit wordt voornamelijk gedragen door samples die je in een heerlijke trance brengen. De basis is vlotter dan op Bug Eye en zanger Nicholson weet deze track een bijzonder verslavende touch mee te geven. Lekker… Anders!

Shine is dan weer een typisch neo-progressief getint nummer met vooral in de eerste en laatste vijf minuten de daarbij horende klanken. Sleurend gitaarwerk, lekkere baslijntjes en dito sfeer.

Het is voor mij een raadsel waarom dit album nooit meer opzien heeft gebaard. Neo prog gemixt met electronica maakt de muziek rete-interessant. Eén van mijn favorieten en daarom in mijn ogen onmisbaar in de Progwereld bibliotheek.

Ruard Veltmaat