GalahadAlbum

Begin 2014 bracht het Britse Galahad reeds twee ep’s uit, en dit is alweer de derde. Op de site kan worden vernomen dat het ook de laatste zal zijn. Dat lijkt me gezien “Mein Herz Brennt” dat vier keer dezelfde Rammstein-klassieker (?) vertolkt, een heel goed idee. Ik heb groot respect voor de band, en de twee vorige ep’s waren weliswaar uiteindelijk betrekkelijk zinloos, daar viel in elk geval nog enig plezier uit te beleven. Dat is bij deze ep bij voorbaat uitgesloten.

Om te beginnen: wat is het überhaupt het plezier in het vier keer beluisteren, zij het in licht verschillende versies, van één en hetzelfde nummer? Dat zou ik zelfs irritant vinden al ware het Allergies van Paul Simon (hier, dan heb je tenminste wat aan deze recensie: https://www.youtube.com/watch?v=B8l8VnDq6lE), zo’n beetje mijn favoriete nummer aller tijden, ook al wordt de gitaarsolo achtereenvolgens uitgevoerd door David Gilmour, Andy Latimer, Steve Rothery en Steve Hackett, allemaal in plaats van door Al DiMeola, in de oorspronkelijke uitvoering. Wat ik op zich een leuk idee zou vinden, maar dat terzijde.

Het had in elk geval sowieso een betere keuze geweest dan Rammstein’s verschrikkelijke Mein Herz Brennt. Een saai liedje. Waarom juist dit liedje? Het feit dat het niets met prog te maken heeft? Nou, mag ik even een lijst van 1000 liedjes indienen die ik graag gecoverd zou zien door Galahad in plaats van deze? De noviteit is wellicht dat Stu Nicholson het liedje in overigens zeer verdienstelijk Duits zingt.

Daarbij komt tenslotte dat slechts één van de vier uitvoeringen enigszins lijkt op die van Rammstein, de zogenaamde full-loaded-versie. De overige drie zijn akoestisch, met slechts begeleiding van piano en viool. De laatste is slechts geheel instrumentaal. Vlees noch vis blijkt daar uit. En dat vat de ep eigenlijk uitstekend samen.

Markwin Meeuws