Galahad Album

Ik kijk altijd uit naar een nieuw Galahad album. Ik volg de band sinds de jaren ’90 toen deze Britse band werd gebombardeerd tot de kroonprins van de neo-prog. Een status die toen helaas niet werd waargemaakt, al dan niet door tegenslag. In 2007 maakte Galahad de belofte echter volledig waar met het meesterlijke  “Empires Never Last”,  inmiddels toch wel een klassieker in het genre. Sinds deze plaat brengt Galahad niet vaak een cd uit, maar kwalitatief zijn de albums sterk. Dat geldt zeker voor “Seas of Change” dat als thema de Brexit had. Deze nieuwe plaat heeft geen overkoepelend thema, maar is een verzameling songs waarvan een aantal ook al jaren oud is. Speciale vermelding daarbij is het slotnummer Another Life Not Lived, dat Stu Nicholson schreef met Neil Pepper, de in 2011 overleden gitarist van Galahad. Over deze song later meer.

“The Last Great Adventurer” knalt je huiskamer in met de inmiddels karakteristieke trance-toetsen en een stuwend en urgent tempo. Het nummer heet niet voor niets Alive en ademt de sfeer dat Galahad  ‘back in business’ is. Het is een typische Galahad song. Het tweede nummer is Omega Lights. Het tempo gaat wat omlaag. Na een mooi sfeervol begin, komt Lee Abraham met Gilmouriaans gitaargeluid. Daarna ontvouwt zich het nummer zich gestaag. Mooie song, en staat precies op de juiste plek op deze cd.  Blood, Skin and Bone is één van mijn favoriete tracks op deze cd. Weer typisch Galahad, met de moderne toetsen en het urgente tempo. Ook het thema van vooroordelen en discriminatie spreekt mij aan.

Het hoogtepunt van deze plaat is het titelnummer. Dit is een eerbetoon van Stu Nicholson aan zijn vader. Het is zeer smaakvol gedaan. Heerlijke neo-prog met mooie coupletten en een wat slepend refrein. Je voelt de emotie in dit nummer. Sowieso vind ik Stu Nicholson heel goed zingen op deze plaat. Wellicht beter dan ooit. Ik wil geen bandlid tekort doen, maar Stu en toetsenist Dean Baker zijn voor mij wel de grote mannen op “The Last Great Adventurer”. Baker laat wederom zien aan de ene kant mooie toetsenpartijen neer te kunnen leggen die als een fundament dienen voor de songs, en daarnaast de nummers wat extra’s te geven door zijn moderne (trance-achtige als u dat per se wilt) toetsengeluid.

“The Last Great Adventurer” kent met Normality of Distance en Another Life Not Lived twee bonustracks. Ik wil tot slot graag de aandacht vestigen op deze laatste song. Een zeer aangrijpend nummer over het verliezen van een kind. De emotie spat van het nummer af. Geweldig refrein ook weer. Kippenvel. De bandleden van Galahad hebben in de coronaperiode de partijen onafhankelijk van elkaar ingespeeld. Wat ik knap vind: toch klinkt het als een organisch geheel. Producer Karl Groom heeft knap werk afgeleverd.

Kortom, Galahad maakt met deze nieuwe cd niet zoveel indruk als met “Empires Never Last” en “Seas of Change”, maar komt wel met een plaat vol sterke en zelfs ronduit indrukwekkende nummers. Liefhebbers van neo-prog en deze band in het bijzonder zullen zonder twijfel genieten van “The Last Great Adventurer”.