Neo-prog wordt volwassen. Galahad maakt het met “Year Zero” wel erg bont. Het is een erg experimentele cd, die het gevaar loopt aan vernieuwingsdrang ten onder te gaan. Muzikaal beweegt Galahad zich ergens tussen Clepsydra en Shakary (ware het natuurlijk dat Galahad al heel wat langer meeloopt als deze 2 bands, red.), inclusief een bonte stoet van gastmuzikanten, vocalisten (onder meer John Wetton), tal van klassieke instrumenten en geluidseffecten die mij doen denken aan de Future Sound Of London. Het is allemaal een beetje veel van het goede.
Toegegeven, de cd klinkt fantastisch. Er is met man en macht maar liefst anderhalf jaar aan deze cd gewerkt. Dat is op zich geen uitzondering voor Galahad. Geplaagd als de groep wordt door tegenslagen, is dit in feite pas de vierde studio-cd. Maar bij al de ijverige arbeid is men vergeten echt goed songmateriaal toe te voegen. In feite lijkt “Year Zero” één grote ouverture tot een liedje dat niet komt. Of op filmmuziek van een niet bestaande film.
Het openingsthema is erg mooi, zij het dat het allemaal wat langzaam start. De geluidseffecten zijn verbluffend. Belt Up, dat twee keer terugkeert, is een goed nummer met een wat onbescheiden tekst (“This Is The Start Of Something So Good”). In het nummer zingt Stuart Nicholson erg goed, vooral in het tweede couplet lijkt hij op Peter Nicholls die probeert te zingen als Geoff Mann. Het koor in Ever The Optimist is mooi en handig gearrangeerd onder een neo-progriedeltje. De solo van gitarist Roy Keyworth is één van de mooiste op het album. Tot zover alles goed.
Na de weinig schokkende ballade Haunted, gaat het mis met het lange Democracy, dat van te veel ideeën aan elkaar hangt, zonder een duidelijke structuur of een aansprekend thema. Het enige aangename thema betreft een herhaling uit het openingsnummer. Daarna brengt Galahad ons een ratjetoe van ‘kijk-ons-eens-veel-verschillende-stijlen-muziek-beheersen”, zonder dat het allemaal ergens indruk maakt. Het Marillion-achtige A Deeper Understanding brengt ondanks de mooie fluit geen redding, als ook niet de bijdrage van John Wetton in de herhaling van het Belt Up-thema in Take A Deep Breath And Hold On Tight. Als een drenkeling aan een reddingsboei klemmen we ons vervolgens vast aan Hindsight 2 – A Very Clever Guy Indeed, zowaar een ‘normaal’ liedje, met ook een erg mooie gitaarsolo aan het einde. Deceptive Vistas kent hetzelfde thema als het eerdere The Charlotte Suite en is bedoeld als een majestueus slot, maar laat na veel indruk te maken.
De cd blijft bij mij een dubbel gevoel geven. Ik vind de synthese tussen onvervalste neo-prog en moderne (dance-) invloeden feitelijk zeer geslaagd. Aan de andere kant kan het songmateriaal op de cd mij niet genoeg bekoren om te spreken van goede cd.
“Deceptive, isn’t it???” zingt Stu aan het eind. Inderdaad.
Markwin Meeuws