Gallia Album

Sinds een paar jaar werken we met tags in onze recensies. Terugkerende tags waardoor je als lezer op suggesties, bands of artiesten wordt gewezen en die je voorheen misschien nooit opgevallen zijn.

Ideaal volgens ons, maar ook voor jou. We gaan uit van een redelijk vaststaande lijst die eigenlijk amper wordt aangevuld, omdat deze al zo divers is. En toch kunnen we er nu weer een nieuwe aan toevoegen:

Cinematic metal

Die term hebben we niet zelf bedacht, de band waarover ik je nu ga informeren heeft dat namelijk pontificaal op de website staan: Gallia – Belgian Cinematic Metal. Grootse woorden, weinig van gelogen, maar nu ook weer niet van een andere orde.

Gallia is een vier koppige band uit België. Voor de hand liggend zou de toevoeging ‘female fronted’ zijn, alleen wil ik dat bij deze band een keer loskoppelen. De band produceert een bombastische metal sound met koortjes, stevige gitaren en drums dat we kennen van Nightwish, Epica en Delain. Het kwartet heeft in 2019 een ep uitgebracht onder de naam “Everflame”. Conceptueel en verhalend gaat dit album “Obscura” daarmee verder.

Alles binnen de muziek spreekt bijna vanzelfsprekend grootsheid uit. De aanpak van de composities, de productie, de techniek, de zangeres en de muzikanten. Het is niet alleen grootse bombast wat de klok slaat, de metalen basis is zeer aanwezig binnen de muziek. Neem bijvoorbeeld Chaos, dat klinkt bruut op alle fronten. Mega vette riffs, heavy drums en stoere zang van de zangeres in het gezelschap. Echt een talent, maar daarover zo meer.

“Everflame” ging over het gevecht van de band tegen de duisternis. Ze volgden de taak die hen was opgelegd door een Godin om de Everflame te bewaken, het vuur brandende te houden en hoop levend te houden. Er waren tijden dat het leek alsof de vlam zou uitsterven, zolang de band samen bleef, zou het vuur blijven branden.

“Obscura” vertelt het verhaal van de band die de taak de Everflame te beschermen afrondt en terugkeert naar de wereld die ze eeuwen geleden achter zich lieten. Al snel merken ze dat deze wereld niet meer dezelfde is… De band trekt erop uit om deze wereld opnieuw te verkennen. Elk nummer op het album is de ontdekkingsreis naar een nieuwe plek in deze wereld, een veel duistere wereld dan die, die ze achtergelaten hadden. Afijn, de nodige fantasy vliegt je tekstueel om de oren. Maar laat je daardoor niet afschrikken als je daar niet van houdt.

De orkestraties zijn in orde, ze voelen (uiteraard) bombastisch maar balanceren af en toe op het randje van kunstmatig of overgeproduceerd. Dat vind je vooral in Mirage. Net even té perfect, want buiten de elektronische instrumenten en drums klinken alle andere geluiden ietwat kunstmatig. Nog een nummer dat wellicht wat overgeproduceerd uit je speakers komt is Euphoria. Maar dat vergeef ik de band volledig, het klinkt heerlijk tijdens een autoritje, is mijn ervaring. Free Me is weer een uitzondering op de regel, ondanks de vele orkestraties is het heerlijk meeslepend en melancholisch.

De band mixt symfonische metal met folk-elementen die tot stand zijn gekomen door samples, dat lijkt geen geheim. Blackout Queen is een sterk, metal georiënteerd nummer waarin meedogenloze riffs vermengd zijn met subtiele folk-elementen. Ook Path Of The Nomad heeft die structuur: geweldige inheemse instrumenten, een door zangeres Elyn Vandenwyngaert laag ingezongen intro, geweldige gitaren en dito drums. Nightwish ligt hier op de loer, maar deze versie klinkt net zo vakkundig als de Finse formatie dat kan. Heerlijk nummer.

Dit soort bands staat vaak met de kwaliteit van de zangeres en daar heeft deze band absoluut niets over te klagen. Dit keer eens geen sopraan, maar een zangeres die met een eigen sterke stem excelleert. Moeilijk een vergelijk te maken, stoer en ferm is een kwalificatie die ik in dit geval wil gebruiken. Zo nu en dan wordt haar stem productioneel versterkt, maar dat is op een smaakvolle manier gedaan. Ook de vele koortjes binnen de muziek mogen er zijn, vaak is het een uitstekende toevoeging.

En dan; het onvermijdelijke speeldoosje. Ook deze band grijpt naar deze in mijn ogen vaak voorkomende toevoeging. Zo langzamerhand ben ik er helemaal klaar mee in dit genre. Lieve mensen, verzin eens wat anders, je bent echt niet de enige in het landschap van symfonische metal. De intro van Reflection begint er mee en het komt als een rode draad in het nummer terug. Jammer, gemiste kans, want deze fantastische epische song heeft het echt niet nodig.

In essentie levert deze band een geweldig debuut af, zeker als je liefhebber bent van het genre. Muzikaal zit alles prima in orde, uitgezonderd dat opwindbare kinderspeeltje. Productioneel zou het iets minder gepolijst mogen zijn en ik zou het geweldig vinden als deze band de akoestische instrumenten zelf zou kunnen opnemen in plaats van dat het uit de computer komt. Is de term ‘cinematic metal’ specifiek en alleen toepasbaar op deze band? Nee. Al met al is het een stroming die je ook kan vinden in de muziek van Nightwish, Epica en vele andere bands. Of bijvoorbeeld in de muziek van Tuomas Holopainen’s “Music Inspired By The Life And Times Of Scrooge”, maar misschien dan wat minder ‘metalig’.

Hoe dan ook heeft deze cd de potentie in mijn top tien van het jaar te eindigen. Voor hetzelfde geld staat het er ook nét naast. Veel zal het niet schelen.