GandalfAlbum

New Age wordt vaak bestempeld als ‘geneuzel’ en terecht lijkt mij. Teveel herhalingen, teveel getingel-tangel. Echter, de New Age die de Oostenrijkse multi-instrumentalist Heinz Ströbl (roepnaam: Gandalf) maakt is van een geheel andere dimensie, zo prachtig. Als alle New Age de schoonheid zou bezitten van zijn muziek zat het wel snor met dit genre.

Al vanaf 1980 schildert Gandalf de meest prachtige klanken bijeen op een hele rits albums. Inspiratie daarvoor haalt hij bij de natuur en uit andere culturen, want hij is een fervent reiziger. Hierdoor is zijn muziek, zeker de laatste jaren, beter aan te duiden als ‘symphonic new world music’. Dat wereldmuziekaspect komt op zijn nieuwste album “Colors Of A New Dawn” duidelijk naar voren in het nummer From Distant Shores waarin samples zijn verwerkt van een soort Aziatische zang. Het doet me denken aan die voortreffelijke soundtrack die Kitaro schreef voor de film “Heaven And Earth”. Daarnaast heeft “Colors Of A New Dawn” soms een wat Griekse sfeer als Gandalf de bouzouki ter hand neemt.

Kenmerkend voor hem is dat hij akoestische en elektronische geluiden combineert waardoor de muziek de nodige warmte uitstraalt. Een blik op het gebruikte instrumentarium zegt wat dat betreft genoeg. Klassieke gitaar en piano spelen in de meeste gevallen afwisselend en soms samen de hoofdmelodie. Ze worden op hun beurt ondersteund door 12-snarige akoestische gitaar, Mellotron en synthesizers, terwijl de overige inkleuring komt van samplers, elektrische gitaar, bouzouki en saz (een Turks snaarinstrument).

De algehele sfeer van het album is zeer rustig. Dergelijke muziek glijdt dan al snel af naar een slaapverwekkend ‘muzakniveau’, maar daar heeft Gandalf een compositorisch stokje voor gestoken. Nagenoeg alle nummers houden de aandacht goed vast. Eigenlijk is alleen het negen minuten durende Iris vrij zwak te noemen, omdat het te lang duurt. Het klassieke gitaarspel in opener Rhythm Of The Tides is mooi en doet me wat denken aan het werk van Steve Hackett. Het wordt perfect op tijd onderbroken door een eenvoudige synthsolo. Bridge Of Confidence is, evenals From Distant Shores, gezegend met een pakkend pianothema dat om respect voor ’s mans componeerkwaliteiten vraagt.

In het bedwelmende In The Presence Of Angels en de reprise ervan wordt gezongen. Het is de fraaie engelenstem van Julia Martins die hier klinkt en ik vind het jammer dat zij niet in meerdere nummers van de partij is.

Dat suggestie belangrijk is binnen elke kunstvorm weet de ervaren Gandalf als geen ander. Zijn nummers prikkelen dan ook steeds de verbeelding en elke maat doet uitzien naar de volgende. Zo heeft het lekker volle Hearts In Celestial Unison vloeiende fluitklanken die wat mij betreft eindeloos hadden mogen duren evenals de sprankelende piano in het titelnummer en de broeierige Oldfield-gitaar in afsluiter Brighter Than A Star. Helaas klopt door de afgrijselijke ramp van de tsunami het beeld niet meer dat een nummer als From Distant Shores had moeten oproepen, namelijk een prachtige kuststrook. Hierdoor hangt er eigenlijk een inktzwarte schaduw over dit nummer.

Desalniettemin is “Colors Of A New Dawn” een zeer positieve cd. Dat begint al bij de kleurstelling van het hoesje waar de kleuren paars en groen een paradijselijk landschap onderdompelen in de morgenstond en de muziek is eigenlijk net zo.

Dick van der Heijde