GandalfAlbum

New Age met inhoud. Zo wordt de muziek van de Oostenrijker Heinz Strobl, die hij onder de naam Gandalf sinds 1980 uitbrengt, vaak aangeduid. Toch wordt Strobl daarmee tekort gedaan, al is het alleen maar dat zijn muziek eigenlijk ver voorbij gaat aan de ‘New Age’ zoals die in de loop van de jaren tachtig vorm krijgt. Strobl is bovenal een begenadigd musicus; een late babyboomer die onder invloed van de symfonische rock een keur aan instrumenten bespeelt.

Gandalf kiest in zijn werk voor lange, melodieuze en soms wat lichtvoetige composities die doen denken aan zijn tijdgenoten Mike Oldfield en Kitaro, maar ook onder invloed zijn van het rustige werk van Tangerine Dream en Vangelis. Strobl is dan nog technisch onderhoudsmedewerker op het vliegveld van Wenen. Zonder platencontract en met honderd procent artistieke vrijheid neemt hij de plaat in zijn eentje op. Met dat visitekaartje sleept hij een contract bij Warner Brothers in de wacht en kiest hij fulltime voor de muziek.

Ruim 35 jaar na verschijning kan zijn debuut “Journey To An Imaginary Land” worden beschouwd als een interessante kompas. Flink onder invloed van de natuur – en later ook zijn diepgekoesterde zorg voor het milieu – weet Strobl op dit album een aantal muzikale ideeën te ontwikkelen tot wijdse en makkelijk in het gehoor liggende stukken. Experimenten met synthesizers combineert hij met zowel akoestische en elektrische gitaren en dat leidt tot fraai werk als The Peaceful Village (ontdek de prachtige baspartij in het tweede deel!) en The Fruitful Gardens.

Verwacht zeker geen krachtig en energiek gesoleer of een stevige basis van diepe elektronische geluiden. Strobl componeert vooral adagio en speelt precies zo. Zijn muziek klinkt rustiek en ontspannend en vanuit dat oogpunt behoort “Journey To An Imaginary Land” ook tot zijn meest geslaagde platen, omdat niets uit de toon valt. Alle klanken schuilen onder dezelfde paraplu en vormen een eenheid in stijl en compositie. Op zijn latere platen slaat dat rustieke element nogal eens door in saaiheid, maar daar is op dit album geen sprake van.

Samen met opvolger “Visions” en “To Another Horizon” (vorig jaar al door Esoteric opnieuw uitgebracht) kan deze plaat worden gerekend tot het beste en meest onderscheidende werk dat Gandalf maakt. Latere albums als “Gallery of Dreams” (met Steve Hackett) en “To Our Children’s Children” (met Tracy Hitchings) volgen dezelfde lijn, maar zijn tegelijkertijd de krenten in de pap van zijn omvangrijke oeuvre. Om van een klassieker te spreken, gaat iets te ver, maar “Journey To An Imaginary Land” is wel een mijlpaal in het werk van Gandalf. Een album dat vanwege de combinatie van symfonische rock, folk en elektronische muziek van grote invloed is geweest en wat betreft oorspronkelijkheid een zekere kroon spant.

Wouter Bessels