GandalfAlbum

Sinds dat de Oostenrijkse multi-instrumentalist Heinz Strabl zich Gandalf noemt loopt zijn interesse voor het wel en wee van Moeder Aarde als een rode draad door zijn carriere heen. Zo is daar in 1983 “To Another Horizon”, zijn derde album. Gandalf weet er met zijn zo goed als instrumentale symfonische new age een tot de verbeelding sprekend concept te creëren. De nummers met hun prachtige titels gaan over de onvoorzichtige manier waarop de mensheid met de aarde omgaat. We zitten ergens in de jaren ’80. Er heerst de dreiging van een nucleaire oorlog en de natuur raakt steeds meer in disbalans. Vanaf dat moment neemt de fantasie het over. Buitenaardse wezens komen met hun kristallen ruimteschepen aan en wijzen op de catastrofale gevolgen van dat vernietigende gedrag. Het roer moet om. Gandalf draagt het album op aan alle politici ter wereld en het is wrang dat 33 jaar na dato deze problemen nog steeds levensgroot zijn. De recentelijk bij Esoteric verschenen heruitgave van de plaat gaat daar echt niks aan veranderen, hoe mooi de muziek ook is.

Het muzikaal gebodene is nog identiek aan voorheen. We moeten het dus doen met de negen nummers van het reguliere album, geremasterd, dat wel. Met andere woorden: er zijn geen bonustracks aan de cd toegevoegd. Laten we maar teruggaan naar 1983.

Ten opzichte van Gandalfs vorige albums kent “To Another Horizon” een toename aan gelaagdheid. Dat is het perfecte spectrum voor de door akoestische gitaar voortgedreven muziek, een totaalgeluid waar orgel, Mellotron en synthesizers de grootverdieners zijn. Een enorm verschil met voorheen is dat vooral de elektrische gitaar zich veel meer manifesteert. Zodoende is de muziek rijker aan melodie waardoor het geheel beslist boeiender is. Gandalf werkt op dit album voor het eerst samen met andere muzikanten en dat heeft ook een groot effect op de diepgang. Er is heerlijk basspel van Heinz Hummer dat zeker in combinatie met de elektrische gitaar voor de hoogtepunten van het album zorgt. Erg fraai is de euforie tegen het einde van opener March Of No Reason en in de passages van het tweede en derde deel van het titelnummer. Neem wat dat betreft ook Flight Of The Crystal Ships waar je je af en toe op “Rockpommel’s Land” van Grobschnitt waant. Niet dat de muziek van Gandalf maar een beetje te vergelijken is met die van deze band overigens. Er is ook verfrissend spel van Peter Aschenbrenner op de vleugel en dat zorgt ervoor dat een nummer als Requiem For A Planet een romantische inslag heeft en dat Cosmic Balance onmiskenbaar new age is.

Het album maakt ook mooi duidelijk dat Gandalf een combinatie tot stand wil brengen van akoestische en elektronische elementen. Zo gaan zaken als fluit en sitar hand in hand met Tangerine Dream-achtige sequensen en het gebruik van vocoder. In dat kader zijn er ook echte drums en machinale. Tevens mengt Gandalf z’n muziek met spacy en wereldmuziekachtige kleuren, twee stijlen die ver uit elkaar liggen. Voor Heinz Strabl is dat allemaal geen probleem. “Er macht alles”. Peace Without End sluit het album op idealistische wijze af. Het is een dromerig nummer met galmend gitaarspel, een smaakvolle chill-out.

Met”To Another Horizon” heeft Gandalf zich in de bovenste regionen van de symfonische new age geplaatst. Liefhebbers van dat genre weten dat al jaren. Het is dan ook een goede zaak dat het album opnieuw aandacht krijgt zodat nieuwelingen een perfecte instroming hebben in al het moois dat Gandalf te bieden heeft. Nee, dit is geen lousy verzamelaar, gewoon een goed album.

Dick van der Heijde