Gandalf`s FistAlbum

Hoe een album zich na een paar draaibeurten kan ontwikkelen is echt onvoorspelbaar. Recensenten die beweren een album na één of twee draaibeurten volledig geanalyseerd te kunnen hebben, neem ik niet al te serieus. Dat blijk wel helemaal bij het album “A Forest Of Fey” van de Britse band Gandalf’s Fist.

Het is op zijn minst opmerkelijk dat deze band nooit is opgemerkt door Progwereld omdat men inmiddels al vijf studioalbums heeft uitgebracht, samen met nog een aantal ep’s. Toch is dit pas het eerste album dat onze burelen bereikt. Het idee voor de band is in 2005 in een nachtclub ontstaan door toetsenist Dean Marsh en zanger Luke Severn. De twee kenden elkaar al van de universiteit waarop ze studeerden en maakten al een tijdje muziek met elkaar. De kernleden zijn geïnspireerd door bands als Pink Floyd, The Who en zelfs Iron Maiden. Voor de teksten en de algemene inspiratie worden de boeken van Tolkien gebruikt, zoals de naam van de band natuurlijk al doet vermoeden. Vanaf 2011 worden de eerste albums geproduceerd en de stijl die de band hanteert is een uitdagende mix van folk, neo, psychedelic en space rock.

Wanneer ik de eerste paar luisterbeurten heb ondergaan, ben ik vooral onder de indruk door de gevarieerdheid van het album. Verschillende muziekstijlen, zang, speelwijzen, ritmes en instrumenten brengen mij regelmatig in verroering. De band krijgt op “A Forest Of Fey” hulp van een aantal gevestigde namen, zoals Troy Donockley, John Mitchell en Matt Stevens. Vooral de instrumenten van Troy Donockley maken het album interessant voor de liefhebbers van folk-prog, maar ook de toets- en gitaararrangementen zijn van prima niveau en maken het album gevarieerd met een hoog technisch muzikale kwaliteit. De diverse solo’s op het album zijn nergens overdreven aanwezig, maar kort en krachtig en daardoor verfrissend in het totaalplaatje. Het conceptverhaal van het album begint bij een meisje dat verdwaald raakt in een dichtbegroeid bos en de liefde die de heren hebben voor fantasy verhalen vindt de geïnteresseerde liefhebber continu in de teksten terug.

Wat is dan mijn ‘kritiek’ op het album? Voorop gesteld; ik ben niet vies van de nodige productionele toevoegingen aan een album. Iemand die Ayreon en Within Temptation hoog in het vaandel heeft staan, mag niet vrijblijvend klagen over een ‘gepimpte’ productie, maar Gandalf’s Fist maakt het wat mij betreft net iets te gortig. Vooral de zangpartijen van de originele bandleden zijn te vaak vervormd en er is nauwelijks sprake van een authentiek stemgeluid. Neem bijvoorbeeld A Forest Of Fey. Het is een prachtig nummer met een ijzersterk refrein en een paar prachtige solo’s, maar de zang van één van de originele zangers (waarschijnlijk Luke Severn) is onregelmatig, tegendraads en vooral vervormd. De duozang van zangeres Melissa Hollick wordt namelijk wel in originele vorm gebracht, waardoor het geheel iets onnatuurlijks krijgt. Natuurlijk zijn deze vervormingen ook deel van het conceptverhaal, zoals je kunt horen in The World We Created, maar de opeenstapeling van al deze toevoegingen, stemvervormingen en gesproken woorden zorgt ervoor dat het allemaal wat te plastic wordt.

Het enige echte minpunt op het album is dus de kunstmatige productie.  De cd is daarmee veelvuldig doorspekt waardoor het wel variatie krijgt, maar aan het einde van de ruim vijftig minuten die de cd duurt, ben ik vooral moe. De vraag blijft of de band ook zelf wel wat in zijn mars heeft, aangezien er ook veel ingehuurde artiesten meespelen op het album. Gandalf’s Fist heeft muzikaal veel te beloven, nu alleen nog een zanger met zelfvertrouwen.

Ruard Veltmaat