GargantuaAlbum

Beste lezer, ik wil met u even een korte denkoefening doen. U kent ze ongetwijfeld wel van de lagere al dan niet van de middelbare schoolperiode. We gaan namelijk associëren. Ik geef de term Poolse prog en u schrijft de bands die bij u opkomen. Pennen neer!

Namen die ongetwijfeld ook op uw blad voorkomen, zullen Riverside, Quidam, SBB, Collage, Satellite of Lunatic Soul zijn. Nu deze namen meteen al gevallen zijn, doet u er goed aan deze zo snel mogelijk te vergeten gedurende deze recensie. Het Poolse Gargantua heeft namelijk besloten om prog te maken die niet geïnspireerd is of samenhangt met de erg populaire Poolse progbands die het land al rijk is.

Gargantua heeft namelijk gekozen om zijn muziek in het avant-garde prog spectrum te plaatsen. Daarbij denken we aan Univers Zero of Fred Frith of Faust bijvoorbeeld. Ook “Kotegarda” staat dus vol met dissonante ritmes, ingewikkelde composities of gewoon experimentele muziek. Een plaatje dat dus past in de beste chamber rock traditie.

Een eerste uitschieter vormt al meteen het openings nummer Wżdy Czelestnik. Vooral in de opening valt meteen de viool van CioÂkosz op, een instrument dat erg vaak gebruikt wordt om de muziek een dissonantere klank geeft. Dat gebeurt dan ook hier weer. Op deze manier wordt meteen duidelijk gemaakt waar de band voor staat.

Het tweede hoogtepunt vinden we terug in het nummer Paralaksy Dyzaskorufin. Deze track valt voornamelijk op omdat het begint als de meest duistere van het album. Het begin doet dan ook denken aan Univers Zero’s “Herersie” of aan Igor Stravinsky. Ik moet toegeven dat donkere sfeer in muziek echt iets is waar ik voor val. Het moge dan ook niet verbazen als ik zeg dat dit het nummer is dat mij over de streep heeft geholpen en overtuigd dat Gargantua een erg getalenteerde en boeiende band is.

Wonderwel slagen ze er zelf mij die conclusie te laten intrekken. Want één van de meest opvallende tracks is natuurlijk The Augurs Of Spring, een cover van Stravinksy’s “Le Sacre Du Printemps”. Dat Gargantua erg door de moderne klassieken is beïnvloed was reeds duidelijk, maar dit vind ik toch een stap te ver. Een klassiek stuk als dit letterlijk naspelen met meer rockinstrumenten getuigt voor mij van weinig originaliteit of durf. Het zal waarschijnlijk een eerbetoon aan deze grote componist zijn, maar dat hadden ze ook anders kunnen doen. Jammer voor het geheel van het overigens sterke album, maar dit verbrodt het toch wel een beetje.

Een laatste opvallend stuk in dit album zijn de 3 Kotegarda – nummers. Telkens vormt dit een soort van rustpunt tussen de zware muziek die het Poolse Gargantua op ons afvuurt. Het merkwaardige is wel dat Gargantua heeft besloten de nummers chronologisch aflopend te benoemen. Een gek moment van de band? Want voor mij is er wel een duidelijk verband tussen de nummers. Maar in welke volgorde je ze ook afspeelt, geïsoleerd van de rest van het album, maakt niet veel uit.

“Kotegarda” is een goed album geworden waarmee Gargantua bevestigt al het goede wat ze al lieten zien met hun debuut “Gargantua”. Maar ik stel wel voor dat ze de volgende keer zich ver van het coveren verwijderen. Dat kan namelijk écht niet voor zo’n band. Doch wil ik het aanraden aan fans van Univers Zero, Miriodor, Steve Reich of het chamber rock genre in het algemeen.

Peter Van Haerenborgh