Brooker, GaryAlbum

De naam Gary Brooker is onlosmakelijk verbonden met A Whiter Shade Of Pale, het nummer waarmee hij in 1967 met zijn band Procol Harum een wereldhit scoorde. Het zal hem de nodige munten hebben opgeleverd en nog steeds, maar het nummer moet hem ook als een molensteen om de nek hangen. In ruim vier decennia heeft Brooker als zanger/toetsenist heel wat in de muzikale melk gebrokkeld. Eind jaren ’70 ging hij na het uiteenvallen van Procol Harum op eigen benen staan. Zo speelde hij in de band van Eric Clapton en maakte hij vier soloalbums. Hij deed veel sessiewerk, speelde in diverse formaties en blies uiteindelijk in 2007 Procol Harum nieuw leven in. We gaan even terug in de tijd.

De focus in deze recensie ligt op Brooker’s tweede solo album “Lead Me To The Water”. Deze plaat stamt uit 1982 en is onlangs door het oppoets label Esoteric opnieuw uitgegeven. De vraag die wij onszelf als progpubliek mogen stellen is in hoeverre dit album anno 2011 nog interessant is.

Laten we het positief houden. De plaat bevat kundig gemaakte classic poprock die het tijdens diverse huishoudelijke klusjes ongetwijfeld goed zal doen. Het is allemaal erg toegankelijk. Allereerst is daar natuurlijk die sterke stem van Brooker. De eerlijkheid gebied echter wel te zeggen dat hij hier minder imposant klinkt dan gebruikelijk. Toch klinkt hij nergens belegen, zoals het hele album ook nergens gedateerd klinkt. Alle verrichtingen komen goed uit de verf. Brooker wordt hier geholpen door een keur aan gerenommeerde muzikanten uit zijn vriendenkring zoals Eric Clapton, Phil Collins, George Harrison en Chris Solberg.

Het moge duidelijk zijn dat het album zeer songmatig is, vooral de eerste vijf nummers. Het eerste mag je vergeten, maar daarna komt toch een aantal aardige refreintjes voorbij en de saxsolo van Mel Collins in Another Way is absoluut smaakvol. Op de oorspronkelijke B-kant van de plaat komt Brooker met wat stuwende reggae die best leuk klinkt. De laatste twee nummers zijn wat losser van opzet. Zo kent Low Flying Birds een gedreven slot met veel percussie en zo valt Sympathy For The Hard Of Hearing een epic van een paar minuten te noemen.Tot slot is er nog de gospelachtige bonustrack Badlands die ooit de achterkant was van een singeltje. Het doet in elk geval niet onder voor de rest van de nummers op het album.

Hoewel “Lead Me To The Water” voor de progliefhebber niet interessant is, zullen sommigen er toch goed mee kunnen leven en hun huis zal nog nooit zo schoon zijn geweest.

Dick van der Heijde