Harrison, Gavin & Fafard, AntoineAlbum

De Canadese bassist Antoine Fafard, die zijn carrière begon bij Spaced Out, is zich de laatste jaren steeds meer gaan toeleggen op het componeren van muziek voor strijkkwartetten en orkesten. Daarnaast staat hij nog steeds met twee benen stevig in de progressieve fusion. Voor zijn vorige plaat “Borromean Odyssey” riep hij de hulp in van Porcupine Tree en King Crimson drummer Gavin Harrison. Deze samenwerking wordt op “Chemical Reactions” verder uitgebouwd.

Het is een bijzonder album, met name door de orkestratie. Behalve de elektrische bas en het rockdrumstel van Gavin hoor je alleen maar instrumenten die verbonden zijn met klassieke muziek: violen, cello’s en gestemde percussie. Op de laatste twee nummers komt zelfs een compleet symfonieorkest voorbij.

Fafard componeerde muziek die het midden houdt tussen modern klassieke kamermuziek en prog a la King Crimson, waarbij de gitaarpartijen worden overgenomen door violen en cello’s. Het resultaat is verbazend stevig, af en toe lyrisch maar vaak ook wel wat schurend. Ik vind het niet altijd even mooi samen vallen. Zo hoor je in Atonic Water eigenlijk een wild solerende ritmesectie met daarvan losgezongen een paar abstracte vioolpartijen. Je begrijpt wat de makers voor ogen hadden, maar het wordt niet echt één geheel.

Op andere stukken, zoals opener Transmutation Circle, lukt dat echter buitengewoon goed en mis je de gitaren en toetsen niet eens. Alsof Apocalyptica en de ritmesectie van Return To Forever samen jammen, zoiets. Door de toevoeging van veel marimba’s krijgt de muziek ook de sfeer van een wat minder toegankelijk Frank Zappa album.

Het resultaat is razend knap, virtuoos gespeeld en mooi opgenomen, maar niet altijd heel gemakkelijk te beluisteren. Ik betrapte mezelf erop, dat ik na een draaibeurt of drie mijn aandacht er niet meer bij kon houden. Ik vond het goed, maar het raakte me nauwelijks. Desondanks moet ik toegeven dat Fafard hier wel degelijk nieuwe wegen inslaat en dat het spelniveau adembenemend hoog is. Fafard is een briljante bassist en Gavin Harrison kan best een potje drummen.

De stukken met het Tsjechische Janacek Philharmonic Orchestra zijn werkelijk adembenemend, met name slotstuk Chemical Reactions. Dat komt vooral door het samenspel van orkest en drummer, wat des te bewonderenswaardiger is omdat Gavin zijn sublieme partijen pas later heeft ingedrumd.

Uiteindelijk is de muziek op dit album toch te beredeneerd en te bedacht om me echt te boeien. Je ziet de muzikale figuurtjes bijna in elkaar kronkelen, maar daarmee wordt het nog geen meeslepende muziek. Het is donders knap en in kleine doses heel fijn, maar op de langere duur meer technisch vernuft dan mooie muziek.