Gayle Ellett & The ElectromagsAlbum

Gayle Ellett is een Amerikaan, woonachtig in California. Hij speelt al meer dan 45 jaar gitaar. Als multi-instrumentalist speelde hij mee op meer dan 120 albums, maakte muziek bij talloze films en 60 tv-series en speelt op dit moment ook nog eens in negen verschillende bands! Een van de bands is Djam Karet, waarin hij gitaar en toetsen speelt; een druk en productief baasje dus.

Met twee maten dook hij hoog in de bergen bij Topanga, California, de studio in om zijn eerste gitaarplaat ooit op te nemen. Mark Cook op basgitaar en Craig Kahn vormen een degelijke basis onder het gitaar- en klein beetje toetsenwerk van Ellett. Hij gebruik tien (vooral) elektrische gitaren om een jaren ’70 hardrock vibe te creëren. Voor de gitaarliefhebbers onder ons nog dit weetje: op enkele wahwah-geluiden na gebruikt hij geen gitaarpedalen, gewoon inpluggen in de vintage buizenversterkers en rammen op die snaren!

De bandnaam waaronder hij opereert, Gayle Ellett & The Electromags, vereist ook nog enige uitleg. Elektrische gitaren zijn uitgerust met een elektromagnetische pickup. Deze elektromags vangen het geluid op en transporteren dit naar de versterker. We moeten dus wel een enorme hoeveelheid gitaargeluid gaan horen op “Shiny Side Up”, de cd die uit de opnames tevoorschijn is gekomen. Deze titel is overigens een verwijzing naar een onder motorrijders veel gebruikte groet: ‘keep the sunny side up’, hetgeen zoiets betekent als: ‘geniet van het rijden en zorg dat je heel blijft’

En dat doet ons automatisch bij het artwork belanden. Daar tekent Matt Mahurin voor, een grote jongen die de hoezen ontwierp voor talloze acts als Peter Gabriel, U2, Metallica, R.E.M. en Muse. Tientallen keren verzorgde hij de illustraties voor de cover van TIME Magazine. De hoes laat in felle kleuren een typisch jaren ’70 tafereeltje zien van een motorrijder met blonde schone achterop die met zijn in brand staande bike als een heuse ‘easy rider’ door het berglandschap zoeft, de zee op de achtergrond, blind voor alle gevaren onderweg.

Tot slot van deze recensie wil ik het ook nog even over de muziek hebben…
Vergeet onmiddellijk Djam Karet. Neem een duik terug  in de jaren ’70 met stevige onbekommerde rockmuziek, met jawel, de gitaar in de hoofdrol. Het filmpje bij No Deposit, No Return spreekt boekdelen. Ik heb helemaal niets met motoren, maar als je die gasten door de bossen ziet crossen, zou je bijna zin in krijgen dit ook te doen. De muziek van Ellett past hier naadloos bij. Meteen in dit openingsnummer krijgen we stevige rock te horen, waarbij de ene gitaarsolo de andere in de staart bijt. Hij laat verschillende stijlen horen. Naast heel veel rock (and roll soms) heeft zijn spel ook een nadrukkelijke blues-insteek.

Hij geeft aan beïnvloed te zijn door Jeff Beck’s “Blow By Blow” en andere platen uit die tijd. Je hoort die invloeden terug, maar het geluid van Ellett heeft toch meer de volle rock in zich. De drie mannen doen er permanent het zwijgen toe, het is even schrikken als ze in het uptempo nummer Crash Bar opeens een aantal keren gezamenlijk “hé, hé, hé” roepen. Ellett laat hier zijn orgel nog even lekker ronken. Af en toe klinken de toetsen boven de gitaren uit, maar die momenten zijn op de vingers van één hand te tellen.

The Electromags klinken erg Amerikaans en ook nog eens erg West-Coast. Met enige fantasie kun je ook iets terug horen van bands als J.J. Cale, Creedende Clearwater Revival, Steely Dan en Bachman Turner Overdrive (hiervan juiste de rustige nummers). Southern Slide heeft zo’n heerlijk loom blues sfeertje, de toetsen en de basgitaar laten ook even van zich spreken. Ik denk dan aan southern rock, The Allman Brothers Band. Het speelplezier knalt uit de speakers. Ellett laat in de betrekkelijk eenvoudige nummers horen een prima gitarist te zijn, hij  tapt uit heel veel vaatjes, zonder echt te willen laten zien wat hij allemaal wel niet in huis heeft.

Een enkele keer mag de drummer even solo vlammen, zoals aan het begin en het eind van Donuts & Fishtails, waarin we ook de talkbox (vooral bekend door Peter Frampton) horen, naast (ook) vlammend gitaarspel. Bijna als een steelguitar klinken Ellett’s snaren in het korte intermezzo Beyond The Milkyway. Dit kunnen we de ballad van de cd noemen. Echt hard wordt het trouwens ook nergens, de zware riffs ontbreken ten enen male.

Ik kan er geen favorieten uithalen of echte hoogtepunten benoemen. Je hebt als recensent wel eens een cd te bespreken die valt in de categorie ‘een lekker tussendoortje’. Dat is precies wat “Shiny Side Up” voor mij betekent. Een klein uurtje zorgeloos prettig pretentieloos gitaarspel beluisteren, me niet bekommerend over het proggehalte. Voor de één een goed medicijn om het vrije jongens gevoel van de motorrijder op te roepen, ik kan de in mijn hardloopschoenen ingebouwde cc’s met de klanken van “Shiny Side Up” een aardig tijdje doen ronken.