Gazpacho

27 januari 2011, Metropool, Hengelo

Locatie
Metropool, Hengelo
Thomas Andersen: toetsen, piano
Lars Erik Asp: drums
Mikael Krømer: viool en gitaar
Jan Henrik Ohme: zang
Kristian Olav Torp: basgitaar
Jon-Arne Vilbo: gitaar, akoestische gitaar
Intro
Defense Mechanism
Snail
Vera
River
Desert Flight
The Walk 1 en 2
Splendid Isolation
Mass for Atropos
Missa Atropos
Dream Of Stone
Chequered Light Buildings
Upside Down
Toegift:
Winter Is Never
The Secret

Angstaanjagend klein. Jeetje. Dat één van de meest populaire, innovatieve en toonaangevende bands  in de progwereld op dit moment in zo’n klein zaaltje moet staan.

Dit waren mijn gedachten toen ik in de Metropool in Hengelo de zaal met de verwachtingsvolle naam ‘Het Paradijs’ binnentrad. Hoewel de zaal smaakvol modern en tegelijkertijd knus aandoet, was het voor mij toch wel schokkend te moeten constateren dat het vooral een kleine zaal is, waar hooguit 250 bezoekers een optreden kunnen aanschouwen. Bij navraag bleken er op 27 januari zo’n kleine 160 bezoekers te hebben gekeken naar  een optreden van de Noorse band Gazpacho.  De keuze van de zaal was dus de juiste. Spijtig genoeg.

Deze recensent heeft wat met Gazpacho. En hij niet alleen. Het moge duidelijk zijn dat een groot gedeelte van de progwereldcrew een zwak heeft voor deze band. Dat moet je natuurlijk wel verdienen, niet alleen in vorm van goede cd’s, maar ook door middel van goede optredens. En u mag het zelf nakijken; de band heeft nog weinig kritiek ontvangen van de voorman van deze site, Maarten Goossensen, die grotendeels verantwoordelijk is voor het geschreven materiaal over Gazpacho. Qua albums kon ik mij tot nu toe alleen maar aansluiten bij die mening. Hoewel vooral de laatste drie albums naar mijn mening uitblinken in genialiteit en vakkunde, ben ik tot afgelopen donderdag nog niet in staat geweest om een optreden van deze band te mogen aanschouwen.

Zoals gezegd valt de opkomst mij een beetje tegen. Ik had op voorhand toch iets meer bezoekers verwacht, maar blijkbaar is Hengelo voor veel progliefhebbers toch een horde te ver. Ik ben zelf erg blij met deze standplaats, want de Boerderij in Zoetermeer, hét walhalla voor progliefhebbers, is voor mij als bewoner van een oostelijk dorp in Nederland toch echt te ver. Hoewel de gemiddelde leeftijd van de bezoekers zeker boven de 35-40 jaar lag, was de sfeer vooral intens bij het aantreden van de band. Vanaf minuut één is de kwaliteit van het geluid perfect te noemen. Niet te hard, niet te zacht en prima aangepast aan de zaal. De akoestiek in de zaal helpt de technici waarschijnlijk ook goed mee, maar buiten dat heb ik hen op geen enkele fout kunnen betrappen gedurende de avond. Vanaf diezelfde minuut ben ik onder de indruk van de band. Ook daar kan maar weinig minpuntjes aandragen, want muzikaal gezien staat alles als een huis met dubbele fundering. De muzikanten weten de typische sfeer die ze op hun albums overbrengen ook live te creëren. En dus ook bijna foutloos. Hoewel ik zanger Jan Henrik Ohme twee keer heb kunnen betrappen op een valse noot, is het vooral waanzinnig goed wat hij brengt. De soms wat zwijmelende zang is vooral een kopie van de versie op de cd’s. Maar dat geldt ook voor de overige vijf muzikanten. De band is goed op elkaar ingespeeld en vooral geconcentreerd ook al verlaat de bassist een aantal keren het podium. Dat is niet altijd gelukkig voor de uitstraling, ik vraag mij altijd af wat daar de motivatie van is. Ook Ohme gaat van tijd tot tijd naar de zijkant van het podium om de overige muzikanten de ruimte te geven, maar verlaat eigenlijk nooit de bühne.

Jan Henrik Ohme

Een groot gedeelte van het nieuwe album “Missa Atropos” werd vooral in het begin van de show gebracht. Zoals gezegd; de kwaliteit van het geluid naderde akelig dicht de versie van die op het album. Defense Mechanism, Snail, Vera en River kwamen puik over. Daarna was het de beurt aan een groot aantal songs van “Tick Tock”. Althans, over een groot aantal kunnen we eigenlijk niet spreken aangezien er maar vier nummers op het album staan, maar in elk geval werden Desert Flight en The Walk volledig gebracht. En die waren perfect! Ook het vioolspel van Mikael Krømer is angstaanjagend perfect te noemen. Zo zelfs, dat ik een paar minuten Krømer verdacht van playbacken en dat zijn vioolspel een opname in plaats van live was.  Daarna was het weer de beurt aan Splendid Isolation en een vervolg van “Missa Apotros” en een aantal nummers van het baanbrekende album “Night”. Hoewel die ook weer erg goed gebracht werden, ontbrak wat mij betreft wat meer de link met het album, eenvoudig gezegd dat de sfeer van die nummers niet zo goed overkwam als die van “Tick Tock”. Vooral in Chequered Light Buildings ontbrak wat mij betreft net even wat van de magie die ik anders zo goed hoor op het album. Iets teleurstellend dus, voornamelijk doordat “Night” mijn persoonlijke favoriet is maar laat ik niet muggenziften, want zelfs die nummers waren van een buitencategorie. Gedurende de ruim twee uur durende show gaf Ohme regelmatig aan dat het ontzettend warm was op het podium en daar niet alleen. Ook in de zaal steeg de temperatuur met de minuut, wellicht ook doordat de concentratie en enthousiasme van het publiek alleen maar groter werd. Aan de belichting van de show kon het namelijk niet liggen, die was sober te noemen. Alleen bij de nummers van “Missa Atropos” werd gebruikt gemaakt van een videopresentatie door middel van een beamer, verder was het vooral eenvoudig hetgeen de lichtman bracht.

Mikael Krømer

Zo nu en dan kreeg ik het idee dat Gazpacho met hun muziek het publiek in een soort van intensiteit bracht die je alleen maar kan vinden in een kleine zaal met liefhebbers van de eerste orde. Hoewel het publiek vooral in het begin van de show achter in de zaal nog wat onwennig bleef staan, veranderde dat gedurende de avond , zodat aan het einde van de avond het voltallige publiek met de muziek  meedeinde. Ook de toegift van “Tick Tock’s” Winter is Never en The Secret van het album “Bravo” waren fenomenaal. Drummer Lars Erik Asp gooide tijdens The Secret nog een waanzinnig goede drumsolo uit zijn lijf, ondersteund door een eveneens goede begeleiding van bassist Kristian Olav Torp.

Gazpacho, Metropool Hengelo

Aan het einde van de avond kan er mijns inziens maar één conclusie worden getrokken: dit lid van de Progwereldcrew blijft gekleurd. En hoe! Ik adviseer daarom ook iedere rechtgeaarde liefhebber een show van deze band te aanschouwen.

Verslag: Ruard Veltmaat
Fotografie: Bert Treep

Send this to a friend