GazpachoConcert

Maarten noemt “Tick Tock” in zijn recensie al de plaat van het jaar. Dat klinkt wellicht wat voorbarig, maar hij verdedigt zichzelf door te stellen dat hij zich niet kan voorstellen dat er dit jaar nog iets beters zal verschijnen.

Ik vind het ook heel voorbarig te roepen dat het concert dat Gazpacho vrijdagavond in Zoetermeer gaf het progressieve hoogtepunt van 2009 was, maar ik neig er wel toe. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat er dit jaar nog een concert zal plaatsvinden waarbij ik zoveel kippenvel ga voelen. Het is onmogelijk dat een andere band mij dit jaar zoveel genot en haast orgastisch genoegen zal geven. Ik beleef het concert van Gazpacho van afgelopen vrijdag dan ook als het hoogtepunt van 2009, en als het concert van het jaar.

Over de setlist kan ik heel duidelijk zijn. Eerst speelde men geheel “Tick Tock”, minus Winter Is Never, en daarna geheel “Night”, waarvan men Valerie’s Friend oversloeg. Daartussen bracht de band nog een rustige uitvoering van When Earth Lets Go ten tonele, en de toegift bracht nog twee klassiekers (Snowman en Bravo) en het van “Tick Tock” eerder overgeslagen Winter Is Never.

Gazpacho is een band waarbij de uitkomst van de som hoger is dan de delen. Hoewel de individuele kwaliteiten van de zes groepsleden immens hoog is, staat bij Gazpacho alles in dienst van het totaalgeluid. Natuurlijk zingt Jan Henrik Ohme de sterren van de hemel en geeft gitarist Jon-Arne Vilbo stiekem de mooiste solo’s weg. Ik hoef niet te zeggen dat bassist Kristian Olav Torp een van de beste bassisten in de progscene blijkt te zijn, en dat de vioolklanken van Mikael Krømer hemels klinken. Dat drummer Robert Johansen de muziek van Gazpacho een stuwende kracht meegeeft, en dat het toetsenpalet van Thomas Andersen hypnotiserend werkt. Maar het is geen van deze bandleden die de show steelt of de aandacht opeist. Het is het totaalgeluid van Gazpacho dat zo’n huizenhoge indruk maakt.

De band trok vlot van leer met Desert Flight, een stuk steviger en harder dan we van “Night” en dus eerdere concerten waren gewend. Werden we bij eerdere gelegenheden nog bedwelmd en zachtjes meegevoerd, deze keer stond hier een solide band die de deur wagenwijd openzette en uitnodigde naar binnen te komen. Het prachtige The Walk, met zijn haast Oosterse trekjes, zorgde voor de ene gloed van genot na de andere. Wat een dijk van een compositie, en wat een gedurfde zet van de band het concert gelijk met drie nog voor de meeste aanwezigen (inclusief ondergetekende trouwens) onbekende composities (totale duur: ruim 40 minuten) het concert te openen. Want na The Walk beleefden we Tick Tock, dat het genotsniveau naar een nog wat hoger niveau bracht. Vooral het stuk rond dat naargeestige Russische koor – versterkt door even droevige videoprojecties – met de drums die dan knallend erin komen vallen, prachtig.

Bij het inzetten van Dream Of Stone, het eerste nummer van “Night”, voelde ik in eerste instantie een lichte teleurstelling, tot ik mij realiseerde dat de band nooit iets zomaar doet. Waar bij vorige concerten de band dit nummer als een psychologisch mantrum gebruikte, vlamde men nu pas halverwege het nummer, en kwam met een geweldige uitvoering van Chequred Light Buildings en Upside Down tot een enorm hoogtepunt. Hoewel het jammer was dat het gezelschap Valerie’s Friend oversloeg, was mijn hoop dat ze wel het laatste nummer van “Night” een keertje zouden spelen, en dat deden ze gelukkig. En hoe! Massive Illusion stond als een huis, en de band speelde de lange compositie overtuigend en bij vlagen vlammend. Het was alsof de track al járen op de setlist stond, terwijl het de eerste keer was dat ik het live mocht aanhoren. Het haast Blind-Boys-Of-Alabama-achtige tussenstuk was een hoogtepunt, daar het nummer middels handgeklap en meezingen uitnodigde tot massale publieksparticipatie.

Na een haast ontladend applaus, kwam de band nog terug voor drie toegiften, die vooral toonden hoe ontspanning de Noren in de Boerderij stonden. Na twee geweldige kunstwerken te hebben neergezet, kon Gazpacho meer genieten en de oogst aan waardering en respect binnenhalen. En dat verdienen ze. Het is ongelooflijk wat deze mannen ons brachten. Zodra je ook maar even de kans krijgt ze in de toekomst te gaan zien, doe het. Ik zal er de komende jaren zoveel mogelijk bij zijn, want ik verwacht nooit Gazpacho-moe te worden. Wat een band. Wat een concert.

Markwin Meeuws
Foto’s: Eric de Bruijn