Gazpacho & It BitesConcert

De Zoetermeerse Boerderij was redelijk gevuld. Naar schatting een kleine 150 mensen waren op het dubbelconcert van Gazpacho en It Bites afgekomen. Ik kwam vooral voor het Noorse Gazpacho. Op 1 februari 2007 was de band voor het laatst in Nederland. Destijds was het briljante album “Night” net uit en speelden ze voor het eerst nummers live van dat album.

Intens

En wat een concert werd het! De band opende met een bijna integrale versie van “Night“. Alleen uit het nummer Massive Illusions was een deel weg gelaten. Nog steeds ben ik onder de indruk van hun laatste album. Telkens als ik het hoor word ik diep geraakt en raak ik in verroering. Live is dat niet anders. Wat een scala aan emoties weet deze band los te maken. De kippenvelmomenten waren niet te tellen. Zodra de eerste tonen van Dream Of Stone begonnen, werd het publiek doodstil en genoot iedereen zichtbaar. Drummer Robert Johansen is een enorme hardhitter en beukt er gigantisch op los, toch stoort dat nergens en maakt het de live performance alleen maar intenser. Zijn rol in de muziek van “Night” is immens en zijn ritmevastheid is bewonderenswaardig.Mikael Kroner is inmiddels vast bandlid, nadat hij eerst als gastmuzikant aan de muziek van Gazpacho meewerkte. En wat is ook hij belangrijk voor de band! Zijn spel op die grappig kleine elektrische gitaar is geweldig, maar het is vooral zijn vioolspel dat zo’n indruk maakt en wat de stijl van Gazpacho zo uniek maakt. Verder heeft hij een open, pure en wat verlegen uitstraling die je niet vaak op het podium ziet. Aan zijn gezicht kan je alles aflezen en dat was dit keer vooral genieten en verbaasd staan van het dolenthousiaste publiek.

Met vertrouwen de studio in

De band had al aangekondigd nieuw werk te zullen laten horen. Daar was ik natuurlijk het meest benieuwd naar. Gelukkig had de band al aangegeven de met “Night” ingeslagen koers voort te zetten. Het nieuwe stuk heeft de naam Tick-Tock mee gekregen en duurt een hele dikke 20 minuten. De band had het nummer nog niet eerder live gespeeld en excuseerde zich bij voorbaat voor eventuele fouten. Dat was achteraf echt niet nodig, want het klonk als een klok! Het nummer ligt inderdaad in de lijn van “Night” met een duidelijk terugkerend thema en fantastische melodieën en overgangen. In dit nummer is een grotere rol weggelegd voor gitarist Jon Arne Vilbo. Op “Night” paste hij op geniale wijze de kunst van het weglaten toe, in het nieuwe nummer krijgt hij meer ruimte. Dat maakt het geheel wat steviger en dat klinkt prima. Zijn stijl is heel ongepolijst en wat rauw, persoonlijk ben ik erg gecharmeerd van zijn stijl.

In het nieuwe nummer zitten enorme adrenaline kicks, maar ook fragiele momenten. Kortom, ook in dat nummer worden al je emoties opgeroepen. Het applaus na afloop van het nummer was geweldig en de band kan met nog meer vertrouwen de studio in gaan straks. Het feest werd afgesloten met nummer Bravo van het eerste, gelijknamige, album met aansluitend een heerlijk feestelijke Ierse reel van Mikael Kroner.

Wat een optreden. Ik kan me bijna niet voorstellen dat ik live iets beters ga zien/horen dan dit. In oktober komt Gazpacho weer naar Nederland voor een eenmalig concert in Den Bosch. Zullen we afspreken dat we daar met z’n allen massaal naar toe gaan? Je zal zeker niet teleurgesteld worden.

In de 45 minuten die volgden voor It Bites begon praatte iedereen honderduit over het afgelopen optreden en was er een ware rush op de Gazpacho cd’s. De band nam uitgebreid de tijd om met iedereen een praatje te maken en om op de foto te gaan.

foto: Christine Westbroek

Daarna was het tijd voor It Bites. Deze band is nieuw leven ingeblazen met de komst van zanger/gitarist John Mitchell (Arena, The Urbane, Kino, Frost). Hier was het beeld opeens heel anders. De houding was ten opzichte van de vorige band wat hautain en opschepperig en veroorzaakte naar mijn menig meer afstand met het publiek dan toenadering. Ik was niet bekend met de muziek van deze band, maar de nummers die gespeeld werden vond ik inspiratieloos, fantasieloos en sterk op elkaar lijken. Het publiek was ook aanmerkelijk minder enthousiast. Ook het volume was behoorlijk omhoog gegaan en de decibelmeter stond constant in het rood. Het gitaarspel van Mitchel was zeker een pluspunt en zijn zang is ook prima, maar de muziek deed me eigenlijk niets. Ik hield liever vast aan de smaak van de koude Noorse tomatensoep, die toch beduidend naar meer smaakte.

Maarten Goossensen