Gazpacho

Soyuz

Info
Uitgekomen in: 2018
Land van herkomst:  Noorwegen
Label: Kscope
Website:  www.gazpachoworld.com
Tracklist
Soyuz One (6:26)
Hypomania ((3:46)
Exit Suite (3:42)
Emperor Bespoke (7:45)
Sky Buriel (4:27)
Fleeting Things (4:25)
Soyuz Out (13:27)
Rappaccini (4:07)
Thomas Anderson: toetsen
Robert Johansen: drums, percussie
Mikael Kromer: viool, gitaar
Jan Henrik Ohme: zang
Kristian Torp: basgitaar
Jon-Arne Vilbo: gitaar
Soyuz (2018)
Molok (2015)
Night of the Demon (2015)
Demon (2014)
March of Ghosts (2012)
London (2011)
Missa Atropos (2010)
A Night At Loreley (cd/dvd) (2009)
Tick Tock (2009)
Night (2007)
Firebird (2005)
When Earth Lets Go (2004)
Bravo (2003)
Gazpacho / Get It While It's Hot (ep) (2002)

In april van 1967 lanceerde Rusland de Soyuz 1, de allereerste bemande ruimtevlucht. Aan boord was kosmonaut Vladimir Komarov, hij werd het allereerste ruimtevaart-slachtoffer: na een zeer onfortuinlijke vlucht met allerlei technische mankementen stortte zijn landingsmodule neer omdat de parachute niet wilde openen. Volgens Wikipedia hadden technici die aan de Soyuz 1 werkten bij de leiding 203 ontwerpfouten gemeld, drie eerdere prototypes waren jammerlijk mislukt. De Russische leiders waren echter zo gefocust op het winnen van de ruimte-race met de VS, dat ze alle waarschuwingen in de wind sloegen, met catastrofale gevolgen.

Kijk, dat is natuurlijk spekkie voor het bekkie van onze Noorse vrienden, die toch al zo’n fascinatie hebben met bizarre verhalen. Alle stukken van “Soyuz” gaan over mensen die in de tijd zijn blijven steken, zoals Vladimir Komarov voor altijd bij april 1967 hoort.

Een nieuwe plaat van Gazpacho, dus, drie jaar na de briljante voorganger “Molok”. In die drie jaar heeft de band afscheid moeten nemen van drummer Lars Eric Asp. Zijn plaats is ingenomen door Johansen, die tot 2009 ook al lid was van de band. Dat is meteen ook de grootste verandering. In grote lijnen zetten de mannen de toon van “Molok” voort. Hooguit kun je zeggen dat gitarist Vilbo inmiddels zó subtiel is gaan spelen dat hij zichzelf bijna wegcijfert, of dat de band weer een stapje dichter tegen het oude Radiohead aanschurkt.

Feit is dat Gazpacho binnen de prog een geheel eigen geluid heeft ontwikkeld, dat even herkenbaar als verrassend is. Let maar eens op de mooie klanken, tikjes en kraakjes die het ritme vormen bij het begin van Exit Suite, toch al één van de fraaiste stukken van het album. Het is tevens de opmaat voor Emperor Bespoke, dat met de banjobegeleiding wat terug lijkt te grijpen op het album “Demon” uit 2014. Het is ook een theatraal stuk dat na twee luisterbeurten niet meer uit mijn kop te branden is.

Zo staat “Soyuz” weer vol met pareltjes, smaakvol gearrangeerd, met dat brede palet aan klanken en instrumenten waaruit de zes heren kunnen kiezen. Hier een schitterend stukje vioolfolk, daar galmende Britpop, deze mannen kunnen bijna alles. Ik vind het ook mooi hoe veelzijdig zanger Ohme hier is. Hij kan sneren als Brett Anderson van Suede, klagen als Steve Hogarth en jubelen als Freddy Mercury (luister maar eens naar de prachtige afsluiter Rappaccini). Dat ben je een hoge ome (sorry, sorry!).

Geef “Soyuz” wel wat tijd om te rijpen. Het album wordt beter bij elke draaibeurt, als je de nummers wat meer gaat herkennen. Ik kan er niet goed de vinger opleggen waarom het wat tijd kost, dat zou – wat mij betreft – met de volgorde van de stukken te maken kunnen hebben, met de opbouw. Ik vind ook dat de beste nummers te kort zijn en de langste nummers niet de allerbeste. Soyuz Out is bijvoorbeeld een beetje teveel een smörgäsbord van losse stukjes, thema’s en coupletjes, lastig om chocola van te maken. Maar goed, het loopt dan ook slecht af.

Dat gezegd zijnde: “Soyuz”  is zonder twijfel één van de beste platen die er tot nu toe zijn uitgekomen dit jaar, een fris klinkende band op een plaat vol geweldige, melancholische muziek, waarmee Gazpacho me toch weer verrast. Knap hoor.

Erik Groeneweg

Koop bij bol.com

Send this to a friend