Genesis

Foxtrot

Info
Uitgekomen in: 1972
Land van herkomst: Groot-Brittannië
Label: Charisma
Website: http://www.genesis-music.com/
Tracklist
Watcher Of The Skies (7:24)
Time Table (4:48)
Get'em Out By Friday (8:38)
Can-Utility And The Coastliners (5:48)
Horizons (1:44)
Supper's Ready (22:58)
(i) Lover's Leap
(ii) The Guaranteed Eternal Sanctuary Man
(iii) Ikhnaton And Itsacon And Their Band Of Merry Man
(iv) How Dare I Be So Beautiful?
(v) Willow Farm
(vi) Apocalypse In 9/8 (Co-starring The Delicious Talents of Gable Ratchet)
(vii) Eggs Is Eggs (Aching Men's Feet)
Tony Banks: orgel, Mellotron, piano, elektrische piano, 12-snarige gitaar, zang
Phil Collins: drums, zang, percussie
Peter Gabriel: zang, fluit, bas drum, tamboerijn, hobo
Steve Hackett: elektrische gitaar, 12-snarige en 6-snarige gitaar
Micheal Rutherford: bas, bas pedalen, 12-snarige gitaar, zang, cello
Live Over Europe (2007)
Turn It On Again, The Hits [Tour Edition] (2007)
1976-1982 sacd boxset (2007)
The Video Show dvd (2004)
Platinum Collection (2004)
Genesis Archives #2 [1976-92] (2000)
Turn It On Again (1999)
Genesis Archive [1967-75] (1998)
Calling All Stations (1997)
The Way We Walk [The Longs] (1993)
The Way We Walk [The Shorts] (1992)
We Can't Dance (1991)
Invisible Touch (1986)
Genesis (1983)
Three Sides Live (1982)
Abacab (1981)
Duke (1980)
...And Then There Were Three (1978)
Seconds Out (1977)
Wind And Wuthering (1976)
A Trick Of The Tail (1976)
The Lamb Lies Down On Broadway (1974)
Selling England By The Pound (1973)
Genesis Live (1973)
Foxtrot (1972)
Nursery Cryme (1971)
Trespass (1970)
From Genesis To Revelation (1969)

Net niet gelijktijdig schoven de tientallen schoenen over het pas geverniste parket, want een ieder, behalve Simon en ik, wilde minstens de passen van de foxtrot onder de knie krijgen. Een, twee, zij, sluit. En naar achteren. Een, twee, zij, sluit. Gelukkig waren we nogal vaak de muurbloem. Dansles, ahum, nee dat was niet zo aan ons besteed. We hadden onze eigen foxtrot waar we helemaal van in de ban waren. Het was in de jaren ’70 en we waren dromerige pubers. In die tijd hadden we net de symfo leren kennen en onze wereld was voorgoed geschapen. Met name de vier studioalbums van de toen al legendarische Genesisbezetting Gabriel / Banks / Hackett / Collins / Rutherford intrigeerden ons.

De symfonische rock van die oer-Engelsen werkte haast drogerend op Simon en mij. We hadden te doen met de vrouwspersoon met die vossenkop in haar rode jurk op de hoes van “Foxtrot” die door illustrator Paul Whitehead op een ijsschots was geschilderd. Wat moet zij een vreselijk koude voeten hebben gehad. Het meeste medelijden echter hadden Simon en ik toch met de pubers die we zelf waren. Schaamteloos lieten we ons conformeren aan die ‘een, twee, zij, sluit-cultuur’ die in de maatschappij zo goed paste. Gelukkig bood een plaat als “Foxtrot” ons een vorm van escapisme, maar dan eentje voor de langere termijn.

De band had zich in het begin van de jaren ’70 erg populair gemaakt in Italië met het zeer geïnspireerde “Nursery Cryme” en een aantal dito optredens aldaar, maar met het sublieme “Foxtrot” uit ’72 begon de wereld aan hun voeten te liggen middels enkele optredens in de States, Australië en Japan. Vele symfonische rockfans waren helemaal gek van de betoverende muziek die de vijf creatievelingen maakten, zo ook uiteraard Simon en ik. Niet in het minst door de tot de verbeelding sprekende personages die Peter Gabriel naar voren bracht zowel in zijn teksten als op het podium waar hij zich in de meest bizarre kostuums hulde. ‘Verbeelding’, dat is wel het sleutelwoord gebleken waardoor de fans zich nog steeds als door een magneet voelen aangetrokken tot de band’s oude platen. “Foxtrot” behoort absoluut tot de polen met de meeste aantrekkingskracht en nog steeds weet het album niet alleen mij maar ook Simon, die de prachtige uitklaphoes inmiddels megagroot op de muur van zijn huiskamer heeft geschilderd, totaal van de wereld te krijgen. De combinatie van de hoes met de surrealistische teksten, de hemelse muziek en de beelden van de bizarre kostuums zorgt voor zoveel verbeelding dat volgens Simon en mij deze altijd z’n magie zal blijven behouden.

En dan die naam, die maffe dubbelzijdige albumtitel: “Foxtrot”?! Om maar eens even in danslestermen te blijven: Watcher Of The Skies mag het bal op de a-kant (sommige albums blijven de heilige status van lp behouden) openen. Als het orgel en de Mellotron in de intro der intro’s van een heerlijk drumritme worden voorzien, als Gabriel zijn mystieke woorden overtuigend neerzet en als de Rickenbacker zich door de muziek heen boort, ja dan is zich een klassieker van formaat aan het ontwikkelen. Vooral het eind met z’n daverende drums, z’n grootse toetsenklanken en z’n huilende gitaartonen is magnifiek getimed. Simon attendeerde me er indertijd al op hoe dynamisch en hecht alles klonk. Elke keer weer verlies ik me als de gierende gitaar van Hackett door het kabbelende orgel opgevangen wordt. Hoeveel klasse stralen de vloeiende overgangen op het album uit? Alles grijpt zo geolied in elkaar met de complimenten voor het sublieme gedrum van Phil Collins. Zolang Simon en ik al in de greep van de symfo zijn, heeft Foxtrot ons nog nooit één seconde tegengestaan.

De ‘eerste zijde’ kent een zo mogelijk nog meer gewaardeerde klassieker: Get ‘Em Out By Friday. Dit nummer is zo fascinerend dat het de overige nummers van de a-kant, het piano gedomineerde Time Table en het orgelende Can-Utility And The Coastliners, enigszins doet verbleken. Toch zijn ook dat zeer fraaie composities met hun rijke harmonieën en melodielijnen. De impact van een stukje akoestische gitaar met die machtige Mellotron zoals in Can-Utility lijkt bij Genesis trouwens groter dan waar dan ook. Maar goed, Get ‘Em Out By Friday. Gabriel kruipt in dit hoorspelachtige nummer o.a. in de huid van Mark Hall, een medewerker van STYX Enterprises, een bedrijf dat de mensen uit hun huis wil zetten. Tevens excelleert de excentrieke zanger in de rol van Mrs. Barlow, die zelfs geld geboden wordt haar huis te verlaten. Het orgel overrompelt als het met zijn koele exercitie over de drempel valt. De aanzwellende gitaar klinkt er euforisch. De dwarsfluit is prachtig en het woordje ‘money’ wordt zo intens gezongen dat het kippenvel ons steevast zorgen baart. Toen ik “Foxtrot” voor het eerst hoorde vertelde Simon me dat dit kippenvel nog maar een voorteken was op de zinderingen die de b-kant zouden bewerkstelligen. Wat had Simon een gelijk en wat zijn we stinkend jaloers op hen die deze intense luistersensatie nog voor het eerst moeten meemaken.

Het 23 minuten durende Supper’s Ready wordt voorafgegaan door het korte, maar o zo mooie op akoestische gitaar gespeelde Horizons. Het is ons trouwens altijd een raadsel gebleven waarom Horizons als apart nummer werd gepresenteerd en niet werd toegevoegd aan de zeven subtitels van Supper’s Ready. Deze alom zeer gerespecteerde epic is een aaneenschakeling van tempo- en sfeerwisselingen en bestaat uit meer dan positief plakwerk in een caleidoscopische compositie waar akoestische gitaar, fluit en piano voor de nodige contrasten zorgen. De broer van Simon vindt de tekst van Gabriel nogal vaag, maar Simon en ik, de muurbloemen van weleer, laten ons al decennia lang met graagte wegzinken in de visionaire schrijfsels van de man met de fluorescerende ogen. “Walking across the sittingroom, I turn the television off” zingt Gabriel terwijl hij ondersteund wordt door meervoudig tokkelende gitaren. De achtergrondzang is bijna angstaanjagend en Lover’s Leap, want zo heet dit lieftallige liedje, mag het startpunt zijn van een bonte reis door de droomwereld van Gabriel, een reis die zogezegd begint in de huiskamer, maar die op een groot en hoog niveau eindigt. Met The Guaranteed Eternal Sanctuary Man is de vervoering al helemaal compleet. Ook het kinderkoor is er briljant. Het is altijd uitzien naar Ikhnaton And Itsacon And Their Band Of Merry Men waar Hackett zijn gitaar inzet voor een machtig gevecht en hoe hij daarna in How Dare I Be So Beautiful? het volumepedaal laat scharnieren.

Van het memorabele A Flower schrikken we toch elke keer weer bijna uit onze droom. Het opgewekte Willow Farm, dat bol staat van de taalkundige grapjes, dient zich aan. Butterflies, Flutterbies Gutterflies. Her en der in het deel klinken allerlei typetjesstemmen die de creativiteit van de heren weer eens blootlegt. Opmerkelijk is het gestoei met de bandsnelheid, na het befaamde scheidsrechtersfluitje en de wissel. Hierdoor klinkt Gabriel soms haast puberaal hetgeen waarschijnlijk de bedoeling moet zijn geweest.

De toetsensolo in Apocalypse In 9/8 mag gerekend worden tot één der hoogtepunten in het Genesiswerk. Menigeen zal zich de handen blauw geslagen hebben tijdens het waanzinnig stuwende, o zo ritmische stuk, dat ontstaan is tijdens een jam tussen Rutherford, Banks en Collins. As Sure As Eggs Is Eggs beëindigt de epic op magistrale wijze. De symfonische klanken van de heren zijn groots en Gabriel sluit het nummer en daarmee ook het album af met een hartverscheurende emotie die hem bij velen onsterfelijk heeft gemaakt. Met het wegebben van de elektrische gitaar krijgt het nummer het slot dat het verdient. De slepende tonen trekken het nummer mee in de oneindigheid en daar hoort het volgens Simon en mij ook thuis.

Met dansles waren we snel gestopt. De enige foxtrot die er volgens ons echt toe deed was die van Genesis. Simon en ik vragen ons telkens weer af waar de bandleden toch al die jaren die ongebreidelde inspiratie vandaan hebben gehaald. Het moet gespookt hebben in de heren hun hoofd of is een plaat als “Foxtrot” misschien the supper of the migthy one?

Dick van der Heijde

CD:
Koop bij bol.com

LP (2014-uitgave):
Koop bij bol.com

Send this to a friend