Genesis

Selling England By The Pound

Info
Uitgekomen in: 1973
Land van herkomst: Groot-Brittannië
Label: Charisma
Website: http://www.genesis-music.com/
Tracklist
Dancing With The Moonlight Knight (8:04)
I Know What I Like [In Your Wardrobe] (4:08)
Firth Of Fifth (9:37)
More Fool Me (3:12)
The Battle Of Epping Forest (11:48)
After The Ordeal (4:16)
The Cinema Show (11:05)
Aisle Of Plenty (1:33)
Tony Banks: toetsen, 12-snarige gitaar
Phil Collins: drums, percussie, zang op 4, achtergrondzang
Peter Gabriel: zang, dwarsfluit, percussie, hobo
Steve Hackett: elektrische gitaar, nylon gitaar
Mike Rutherford: basgitaar, 12-snarige gitaar, elektrische sitar
Live Over Europe (2007)
Turn It On Again, The Hits [Tour Edition] (2007)
1976-1982 sacd boxset (2007)
The Video Show dvd (2004)
Platinum Collection (2004)
Genesis Archives #2 [1976-92] (2000)
Turn It On Again (1999)
Genesis Archive [1967-75] (1998)
Calling All Stations (1997)
The Way We Walk [The Longs] (1993)
The Way We Walk [The Shorts] (1992)
We Can't Dance (1991)
Invisible Touch (1986)
Genesis (1983)
Three Sides Live (1982)
Abacab (1981)
Duke (1980)
...And Then There Were Three (1978)
Seconds Out (1977)
Wind And Wuthering (1976)
A Trick Of The Tail (1976)
The Lamb Lies Down On Broadway (1974)
Selling England By The Pound (1973)
Genesis Live (1973)
Foxtrot (1972)
Nursery Cryme (1971)
Trespass (1970)
From Genesis To Revelation (1969)

Je kunt geen persoonlijk lijstje raadplegen of “Selling England” prijkt daarin op een prominente plek. Dit album wordt alom gezien als één van de hoogtepunten uit de proghistorie. Maar… Is dit gerechtvaardigd of hebben we het hier over een hype? Welnu, laten we dit instituut eens middels een grondige analyse blootleggen.

Met “Selling England By The Pound” uit 1973 steekt Genesis definitief het symfonische veelkoppige dinohoofd aan het internationale venster. Zowel muzikaal als publicitair gezien wordt dit album een succes en komt het zelfs tot een hitsingle met het Beatlesachtige I Know What I Like (In Your Wardrobe). Wie kent nu niet die eerste gesproken zinnetjes van Peter Gabriel: “It’s one o’clock and time for lunch, humdidumdidumdum…”. Het was vroeger mijn favoriete slogan als ik weer eens een ‘reuze gezellig’ verjaarspartijtje betrad. Nu heeft dit nummer verder weinig om het lijf, maar het moet gezegd worden: het refrein is lastig uit je kop te krijgen.

Het album opent overigens wel met een toppertje. Dancing With The Moonlight Knight mag gerust als een apotheose van dit album worden genoteerd. De openscheurende Mellotron van Tony Banks en de bijtende zang van Gabriel in dit nummer hebben altoos op mijn grote eerbied kunnen buigen; wat een indrukwekkende symfonische kathedraal is dit! Jammer dat het nummer wat slapjes weg sijpelt.

Na de besproken single I Know What I Like (reikte tot no. 21 in de Engelse hitlijsten) arriveren we bij een nummer dat volgens velen de beste gitaarsolo ooit in zich draagt. In Firth Of Fifth laat Steve Hackett horen hoe een super emotionele en gedragen melodie op de elektrische zessnaar moet worden vertolkt. Toen ik dit nummer voor het eerst hoorde, wist ik dat mijn muzikale wereld er voorgoed anders uit zou zien. Ongekend, welk een ontroering deze introverte muzikant uit zijn instrument wist te toveren.

Hé, luister eens, daar zet Phil Collins één van zijn eerste schreden op het vocale pad. Hij loopt nog ietwat schoorvoetend en timide, maar het is een voorbode voor een glansrijke carrière. We hebben het hier over More Fool Me – een rustgevend liedje om even bij te komen van de bombastische pracht en praal van Firth Of Fifth.

Hmm, we hebben inmiddels de lp omgedraaid (pas op, geen vingers op de plaat graag!) en horen een soort middeleeuws tamboerorkest de kamer binnenmarcheren. We zijn aanbeland bij The Battle Of Epping Forest. Collega Groeneweg bezigt zo af en toe de term ‘knutselsymfo’ en deze sticker wil ik graag plakken op dit nummer. Ik weet het, ik maak hier geen vrienden mee, maar een band als Cliffhanger zou dit jaren later zelfs beter doen – of is dit vloeken in de kerk?

After The Ordeal is het instrumentale nummer van het album en ja beste progvrienden, ik vind dit mooi. Geen verheven kunsten op het instrumentarium, maar gewoon een heerlijk devote melodie voorgezeten door de elektrische piano van Banks en later vormgegeven door de slepende gitaar van Hackett inclusief bovendien een restfluitje van Gabriel.

We zijn nu terechtgekomen in het koninkrijk der 12-snaren. De filmcamera staat gericht op de heren gitaristen die er vrolijk op los tokkelen en bij ons het zo specifieke Engelse theebenen sfeertje oproepen. Gabriel zingt over Romeo en Julia en The Cinema Show is geboren. Dit is voor uw scribent het grootste avontuur van “Selling England”. Genesis ten voeten uit en het componeertalent van met name Banks dendert tijdens zijn bijzonder triomfantelijke keyboardsolo (ARP pro-soloist voor de kenners) uit je luidsprekers. Men spreekt altijd over de gitaarsolo van Hackett op Firth Of Fith, maar deze solo van Banks reikt voor mij tot een evenzo hoog peil, of zelfs hoger… Uniek, niet te filmen en nooit verbeterd. The Cinema Show loopt ongemerkt over in Aisle Of Plenty waarin Gabriel zijn afsluitende vocalen tot ons laat komen en het thema van Dancing With The Moonlight Knight terugkeert, jou achterlatend in adembenemend ontzag en nederige bewondering.

Maar goed, hoe zat dit nou, is “Selling England By The Pound” nu een meesterwerk? Ja en Nee. Ik vind ‘meesterwerk’ te veel eer voor een album dat eigenlijk drijft op twee en half nummer. Geniale nummers wel te verstaan. Enne, “Selling England” staat echt wel hoog in mijn lijstje hoor!

Joop Klazinga

Koop bij bol.com

Send this to a friend