GenesisConcert

Rik van den Heuvel en Maarten Goossensen bezochten ieder een van de concerten van Genesis in de Ziggo Dome in Amsterdam. Rik op 21 maart (uitverkocht) en Maarten op 22 maart (bijna uitverkocht). Twee generaties (Maarten 1976, Rik 1996). Hoe wordt de avond beleefd?

(foto’s Bert Treep)

Beleving

Maarten: Ik zag Genesis voor het eerst in 2007 in de ArenA in Amsterdam. Ik was toen 31 jaar. Een droom die uitkwam. Ik had veldkaarten. Keek mijn ogen uit. Ik laat me niet zo snel meeslepen, maar die avond werd ik helemaal ondergedompeld in de muziek. Ik liet me gewillig mennen door Phil Collins en stond de hele avond met mijn handen in de lucht mee te klappen.

Deze avond voelde heel anders. Ik merkte dat ik last had van wat er niet meer was. Ik groeide op met de muziek van Phil Collins. Ik liep elke dag mijn krantenwijk met “Serious Hits Live” en “We Can’t Dance” op mijn walkman. Hij was mijn eerste muzikale held. Toen ik hem om 20:15 uur het trapje naar het podium op zag strompelen, voelde ik een steek in mijn hart. Ironisch genoeg moest ik denken aan Peter Gabriel die zich tijdens The Musical Box verkleed had als oud mannetje. De gelijkenis was soort van eng. Het was wel gaaf dat de chemie tussen hem en het publiek nog steeds enorm levendig was. Een soort symbiotische relatie. Het publiek had hem net zo hard nodig als hij het publiek. Ik zag veel mensen van mijn leeftijd die een zoon of dochter bij zich hadden. Die beseften dat dit tot een verplicht onderdeel van de (muzikale) opvoeding behoorden.

Rik: Ik had de zoon van één van de door jou geschetste vaders kunnen zijn, ware het niet dat ik er maandagavond met mijn vriendin bij was. Kijkend naar beelden uit het verleden kan ik me heel goed voorstellen dat je iets miste. Phil is echt een hele broze man geworden sinds de tour in 2007. De vergelijking die je stelt is dan wel echt treffend, en hoe tragisch het is, het cirkeltje is daardoor  wel min of meer rond.

Ik was daar bijna vanzelfsprekend niet bij, toen in de ArenA. Te jong. Wat was ik dan ook door het dolle heen dat ik Genesis nu eindelijk toch nog één keer live heb kunnen zien. Die band is destijds samen met Pink Floyd mijn introductie geweest binnen het progwereldje en is sindsdien uitgegroeid tot mijn favoriete band aller tijden.

Ik snap gezien Phil’s gezondheid dat mensen hun twijfels hebben bij deze tour. Dat het niet meer is wat het ooit is geweest staat vast buiten kijf. Maar ik was me die avond afwisselend met tranen in mijn ogen en een brede lach op mijn gezicht heel bewust van wat ik hier meemaak aan muziekgeschiedenis. Wat een legendes stonden daar op het podium. Wat een ervaring! En zelfs in een simpele bureaustoel weet Collins de duizenden mensen in de zaal moeiteloos te bespelen.

Muzikaal

Maarten: Ik hoorde van veel mensen en recensenten dat de maandag top was. Met een goed zingende Phil Collins. Dat was die dinsdag een stukje minder. Home By The Sea was ronduit tenenkrommend. Slechte timing en veel noten werden niet gehaald. De twee achtergrondzangers waren er vooral om hem er doorheen te loodsen. Soms hield Collins zich daar niet helemaal aan en werd het rommelig. Op andere momenten was hij juist ouderwets goed. Zoals bij Mama, Fading Lights en Throwing It All Away.

Rik: Tsja… Het blijft lastig om daar een uitspraak over te doen als je er niet beide avonden bij bent geweest. Ik snap de lovende recensies en reacties, ik deel de mening dat maandagavond in elk geval geweldig was en  ik sta er ook volledig achter. Toch denk ik dat als ik op de dinsdag was gegaan dat voor mij weinig verschil zou hebben gemaakt.

Ik denk ook dat veel mensen heus wel bewust zijn van de scheurtjes die echt wel duidelijk te zien zijn. Ook ’s maandags werd het soms wat rommelig met Phil’s zang, in mijn optiek was bijvoorbeeld de uitvoering van I Know What I Like een puinhoop en volgens mij wist ik zelfs Banks hier en daar op een klein slippertje te betrappen in de loop van de avond. Maar laten we wel wezen, dit is een band die ondanks de beperkingen van de eens zo energieke frontman toch nog één keer alles geeft.

Muzikaal gezien zat je misschien beter bij de concerten van Hackett een paar weken eerder, maar als totaalplaatje kan je niks anders dan lof hebben voor de heren Banks, Collins en Rutherford. Wel grappig dat ik op de maandag Home By The Sea juist als één van de hoogtepunten heb ervaren, wat een weergaloos lekker nummer blijft dat.

Maarten: Revelatie was trouwens zonder twijfel zoon Nic Collins op drums. Wat een drive en vakmanschap en dat op slechts twintigjarige leeftijd! De ritmische genen zijn zonder twijfel van papa geërfd. Het is ongekend hoe strak hij speelt. Vol concentratie. Meest ontroerende moment van de avond vond ik misschien wel toen Phil Collins zijn zoon voorstelde aan het publiek: ‘It’s my little boy Nicolas’ – hoe hij het zei. De liefde en bewondering spatte er af. Het contrast kon niet groter. Phil Collins klapte af en toe wat in zijn handen en hij pakte soms even de tamboerijn. Meer zat er niet in. De man die qua drumspel jarenlang niet te evenaren was, moest wat hij het liefste deed loslaten en plaats maken voor zijn jongste nageslacht. Je merkt het al, ik voel me net een weekdier. Ik werd er weemoedig van.

Rik: Daarin sta je niet alleen, Maarten. De appel valt niet ver van de boom in de familie Collins. We gaan nog veel van Nic horen.

Maarten: Ik wordt trouwens ook altijd blij als ik kijk naar Tony Banks, evenals Rutherford een keurige gentleman, altijd bescheiden en geconcentreerd. Maar wat blijft hij goed zeg!

Rik: Die bescheidenheid siert de man. Maar ondanks zijn kalme en geconcentreerde voorkomen schuilt er echt wel iets intens achter Banks. Met die man zou ik ook nog wel eens in gesprek willen gaan, haha.

Setlist

Maarten: Je hoopt toch op meer ouder werk. Je weet dat Stagnation echt niet meer gespeeld gaat worden, of The Knife. Maar toch. Ik wordt zelf niet heel erg warm van de periode “Invisible Touch” en “Genesis” die veel voorbij kwam. Ik had stilletjes gehoopt op Mad Man Moon of Blood On The Rooftops, maar helaas.

Rik: Hoewel ik zelf ook meer van het oudere Genesis ben, moet ik zeggen dat de setlist me niet teleurstelde. Wel ben ik het met je eens dat “Invisible Touch” en “Genesis” wel erg veel aandacht kregen. Je moet er van houden maar mij stoorde het niet. Wat ik wel jammer vind is dat de nummers uit Gabriel’s tijd als frontman voornamelijk gereduceerd werden tot medley’s en bewerkingen.

Ik neem het de heren niet kwalijk, ik ben immers al lang blij die nummers eindelijk eens live te hebben gehoord (en anders was ik bij Hackett wel aan mijn trekken gekomen), maar voor hun hoogstwaarschijnlijk laatste tour hadden ze ook wel iets meer uit een ouder vaatje mogen tappen.

Maarten: Over medleys gesproken… De overgang van Fading Lights naar het laatste deel van The Cinema Show vond ik nogal geforceerd. Voor mij was Firth Of Fifth het absolute hoogtepunt! Ik werd bij dat nummer echt van mijn sokken geblazen. Daryl Stuermer zet de solo van Hackett zo goed neer! Met iets meer venijn en dat pakt geweldig uit.

Rik: En toch hoor ik Firth Of Fifth liever vanuit Hacketts gitaar komen…

Show

Maarten: De lichtshow vond ik indrukwekkend. Boven het podium hing een stellage met vijf units van elk 16 schijnwerpers. Deze stellage kon ook kantelen en naar boven en beneden draaien. Dat gaf vaak prachtige beelden.

Rik: Die gaven mij ook erg de indruk van dominostenen… Alleen jammer dat deze nauwelijks een rol speelden bij de belichting van de Domino-suite. Hoe deze stellage zich tot een soort golf van licht wist te transformeren tijdens Second Home By The Sea was trouwens echt wel een genot om naar te kijken!

Wat ook erg indrukwekkend was, is hoe grimmig de belichting werd tijdens Mama. Een soort dieprode inktvlek spreidde zich uit over de scheren achter de band, maar door de vele mensen die filmden in het uitverkochte Ziggo Dome maandag leek die vlek zich ook nog net buiten het podium en verder in de zaal te verspreiden. Het was een te mooi effect om weg te doen als toevalligheid. Ik weet niet hoe dat tot zijn recht kwam dinsdag?

Mama!

Maarten: Dat was ook dinsdag heel intens. Zijn sardonische lach gaf rillingen op je rug. Ik zat op de eerste ring en zag ook al het rood op duizenden smartphones oplichten. Hoe heb jij Throwing It All Away ervaren? Tijdens dat nummer werden beelden van Genesis uit het verleden getoond. Peter Gabriel in zijn zonnebloempak. Collins in de film Buster, beelden uit de clip van We Can’t Dance enz. Ook daar werd ik toch wat sentimenteel van. Liet ook wel duidelijk het contrast met nu zien.

Rik: Het is niet mijn favoriete nummer, maar dat moment voelde wel als een definitief afscheid. Ook mooi hoe die clips en videobeelden af werden gewisseld met afbeeldingen van cassettebandjes en videobanden van albums en diverse concerten. Wel jammer dat de eerste twee albums en “Calling All Stations” hierbij niet zijn meegenomen. Ik weet dat het ook een beetje de grote Phil show is (hoewel hij tijdens I Know What I Like beweerde dat het ‘our show’ was), maar als je de geschiedenis van de band wil eren, eer dan de volledige geschiedenis.

Maarten: Dat volksmennen gaat Phil Collins nog altijd goed af. Bij Domino liet hij de vakken juichen. Dat deed hij in de ArenA toen ook al. In een vol en uitverkocht stadion is dat helemaal indrukwekkend.

Rik: Indrukwekkend is het zeker! Maar laat ook de nodige zelfspot en humor niet onbelicht. De gezichten die hij trok tijdens I Can’t Dance vanaf zijn stoel waren goud waard.

Maarten: Dit was toch ook gewoon een echt afscheid? We gaan ze niet meer live meemaken. De mannen zijn 71 jaar en Phil Collins’ gezondheid is zo broos. Ging dat ook door jou heen? De liefde tussen de band en het publiek heeft me denk ik het meeste geraakt. Phil Collins zei aan het begin ‘we’re here to entertain you’ en dat is precies wat ze deden. Nog één keer knallen voor de laatste domino omvalt.

Rik: Het voelde inderdaad wel als een definitief afscheid… En zoals je al aan hebt gegeven, was het sterkste punt misschien nog wel de symbiose tussen publiek en de band, een band die al zo lang meegaat en die zichzelf zo vaak heeft weten te vernieuwen dat het echt bijzonder is dat zoveel verschillende generaties en muzieksmaken samen zijn gekomen om samen met de band het rijke oeuvre te vieren.

(Inmiddels is bekend geworden dat op zaterdag 26 maart het concert in de O2 Arena in London echt het allerlaatste optreden van Genesis was.)