GenesisAlbum

Zo werd het jaar 2007 ineens een redelijk belangrijk jaar in de lange historie van de Engelse progdino Genesis. Allereerst een prachtige verzamel box (“1976-1982”) met daarin 6 sacd’s en 6 dvd’s. Daarnaast een wereldtour en als ondersteuning daarvan een dubbel cd met alle hits van de groep. Verder zal er ook nog in 2007 een boek over Genesis verschijnen en het tweede deel van de sacd collectie. Zo dacht je dat je wel compleet was met het verzamelen van deze groep, wordt ineens de Genesis koopkracht flink omhoog geduwd.

Deze recensie behelst de 2007 touruitgave van de verzamel cd “Turn It On Again”. Nu waren er al twee verzamelaars onder dezelfde naam verschenen. Ten eerste een cd met als subtitel “Best Of 81-83” waarop (u mag één maal raden) de hits van het symfonische / pop gezelschap tijdens de jaren 1981 tot en met 1983. De tweede cd onder de naam “Turn It On Again” verscheen in 1999 en is in principe het geraamte voor wat nu voor me ligt. Doordat de groep de wereld weer eens onveilig wilde maken is van deze enkel editie een dubbel cd gemaakt aangevuld met allerlei muzikale hoogtepunten (dan wel dieptepunten) van de band.

Dat de hoofdmoot de door Phil Collins gezongen nummers zijn mag geen verrassing heten. De groep was in de loop van de jaren ’80 een vlekkeloze hitmachine geworden welke de ene na de andere hit aan de grote massa serveerde. Mama, Land Of Confusion , I Can’t Dance, Jesus He Knows Me, Abacab, No Son Of Mine en Invisible Touch, wie kent ze niet! Omdat de cd chronologisch gezien afloopt (op een kleine uitzondering na) zijn vrijwel alle mega hits op de eerste schijf te vinden. Zo nemen de albums “We Can’t Dance” en “Invisible Touch” de meeste schijfruimte in beslag. Beide zijn met maar liefst vijf nummers wel erg goed vertegenwoordigd. Aangezien de bedoeling van deze dubbelaar is om alle hits op een rijtje te zetten, een terechte keuze. De eerste cd wordt afgesloten met een fraaie versie van The Carpet Crawlers. Deze versie heeft de toevoeging 1999 gekregen gezien het feit dat er voor de 1999 versie van de “Turn It On Again” cyclus een nieuwe frissere versie van dit oude nummer werd opgenomen waarin de stemmen van Collins en originele zanger Peter Gabriel samen kwamen.

De tweede cd is voor de symfo-purist de meest interessantste. De start van deze cd is overigens niet echt gelukkig met Paperlate en draak der Genesis draken Keep It Dark. Daarna komt toch het symfonische Genesis geluid goed tot zijn recht met het nummers als Duchess, Many Too Many, Afterglow en A Trick Of The Tail. Ook wat moeilijker verkrijgbare nummers als Pigeons en Inside And Out (beide van de “Spot The Pigeon” ep, maar ook te vinden op het tweede deel van de “Archive” serie) worden niet vergeten. Het is weliswaar op het einde van cd-set maar ook de periode Peter Gabriel komt nog voorbij. Naast de moderne versie van The Carpet Crawlers is van “The Lamb Lies Down On Broadway” ook het vrolijke Counting Out Time gehaald. De band’s eerste kleine hitsucces I Know What I Like (in Your Wardrobe) van het magnus opus van de groep “Selling England By The Pound” is natuurlijk van de partij, net zoals het niet op een studioplaat staande Happy The Man vanuit 1972. Een wellicht verrassende keuze – maar het was nu eenmaal een single en muzikaal gezien (kruising tussen The Beatles en The Byrds) – is het zeker niet de slechtste bijdrage op deze cd. Het oudste werkje op deze dubbel is er één uit 1971. The Knife is naar alle waarschijnlijkheid het meest symfonische stukje muziek op “Turn It On Again, The Tour Edition”. Aangezien het symfonisch gezien niet de welbekende spuigaten uit moest lopen is er voor gekozen om niet  het hele nummer op de cd te plaatsen maar enkel het eerste gedeelte om het nummer na drie minuten langzaam weg te draaien. Nu weet ik ook wel dat dit de 1971 single versie was maar voor een beter effect hadden ze toch net zo goed de albumversie op de cd kunnen plaatsen. Maar dan is de cd nog niet afgelopen! Nee, nee, zelfs paria Ray Wilson mag nog zijn bijdrage leveren. Geheel misplaatst om na het Gabriel werk het historisch gezien nieuwste materiaal er nog even achteraan te plakken. Ik denk dat het beter was geweest (sowieso voor de coherentie van deze dubbelaar) om Wilson’s bijdrage in de vorm van Congo op de eerste cd te persen. Helaas wil de groep de periode rond (de in mijn ogen prima plaat) “Calling All Stations” lichtelijk in de doofpot stoppen.

Tja, voor de gemiddelde Veronica luisteraar een prima verzamel cd al zal deze waarschijnlijk gelukkiger zijn met de 1999 versie van “Turn It On Again” aangezien daar gewoon de jaren ’80 en ’90 hits op staan en verder niets. De tweede cd is in principe enkel interessant voor de Genesis adept maar die zal naar alle waarschijnlijkheid alle platen al hebben.

Sander Kok