GenesisConcert

Het viel mee… Voordat ik naar het Genesis-concert ging, had ik enige bedenkingen over de aard van het optreden dat mij te wachten stond. 

Zo scheen alles lager en langzamer gespeeld te worden om Phil Collins de kans te geven de band bij te kunnen houden. Bovendien zinde mij evenmin het gegeven dat het concert plaatsvond in de grootste echoput van Nederland (edoch eentje die niet je wensen in vervulling laat gaan (d.w.z. Genesis zoals nu maar dan met Steve Hackett en Peter Gabriel erbij, in een niet al te gevulde 013 of iets dergelijks, met een setlist die zich voornamelijk toespitst op het hoogtijmateriaal, i.e. de glorietijd tot en met 1977 of 1975 als Gabriel geen TOTT/WAW zou willen spelen), maar daar Sinterklaas mij de mogelijkheid had gegeven het concert te bezoeken had ik me toch bij het Amsterdamwaarts vertrekkende gezelschap gevoegd om tenminste íets van een soort Genesis mee te krijgen, ook al ben ik als de meeste progliefhebbers niet al te verzot op datgene wat de band na het vertrek van Hackett nog geproduceerd heeft.

Echter, zoals reeds vermeld had ik mij min of meer om niets druk lopen maken, want hoewel de heren Rutherford, Banks, en Collins inderdaad behoorlijk oud waren, wist met name laatstgenoemde mij mijn beeld ten positieve te doen veranderen. Aan de hand van foto’s en berichten had ik gevreesd dat Collins inderdaad de dove oude zeur was geworden die hij leek te zijn, maar de Phil die het (smaakvolle) podium in de Arena tot zijn toneel maakte was vitaal, humoristisch, en leek erg veel plezier te hebben in wat hij deed – ook al werd er een octaaf lager gezongen. Hoewel Collins natuurlijk furore heeft gemaakt als filmster (op zeer jonge leeftijd, maar toch), leek het enthousiasme niet geveinsd en wist hij dan ook mijn scepsis aangaande de mogelijke reden van de reünietour (i.e. geldzucht?) te verdrukken.

Muzikaal gezien kan ik nog net niet zeggen dat we bijzonder verwend werden, maar wanneer we een en ander in context plaatsen en in overweging nemen dat het hier een concert voor tienduizenden mensen betrof van wie het gros louter bekend zal zijn geweest met de hits van de band, was de setlist behoorlijk interessant voor de progger. En bovendien was er veel ruimte ingedeeld voor instrumentaal. Dit is natuurlijk vooral spannend vanwege het drumwerk van Collins en de (synthetische) toetsensolo’s van Banks, maar dan nog hoor ik liever een nummer als Los Endos live dan bijvoorbeeld Mama. Echter, iets moet me van het hart: hoewel gitarist Daryl Stuermer de musicerende heren al eeuwen bijstaat (overigens evenals drummer Chester Thompson), wist hij mijns inziens vakkundig ieder gevoel uit dat hele-gevoelige-gitaarsolo-in-midden-van-Firth–of–Fifth te halen, wat behoorlijk betreurenswaardig was.

Omdat ook het recentere materiaal met veel verve gebracht werd en muzikaal goed ingebed was in het geheel, was er geen sprake van een liedjesconcert, en daar waar voor veel lezers van Progwereld veel instrumentaal gedoe een pre is, was in de Arena een aanzienlijk gedeelte van het publiek minder geïnteresseerd in gesoleer en als zodanig, het oudere werk. Echter, ze moeten niet zeuren: als ik gedwongen word de Arena uit te staan wil ik dat wel in stijl doen, en daar draagt het instrumentale werk van Genesis goed aan bij.

Iets waar een stadionconcert zich wél voor leent is extravagante podia en imposante licht- en beeldenshows. De heren van Genesis waren terdege bewust van dit gegeven, en als resultaat was er een bijzonder podium met een interessante lichtshow en indrukwekkende beeldeffecten. De muziek en de show stonden in dienst van elkaar en daardoor werd het totaalplaatje compleet (hoewel Collins’ humoristische speeches ook wel bijdroegen aan het slagingspercentage van de band).

Hoewel ik het ergste vreesde, is dit Genesis-concert toch een ervaring geworden om te koesteren. Het was niet geniaal of overweldigend, maar wel het beste van het echte werk wat momenteel te krijgen is. En showman Phil Collins wist samen met de beeld- en podiumeffecten het publiek prima voor zich te winnen, terwijl ik voornamelijk gewonnen werd door het tamelijk hoge symfonische karakter van het optreden. Ik zal vanwege mijn afkeer van stadions niet gauw nog een keer gaan, maar ik sluit niet uit dat ik de band nogmaals zal gaan bekijken als de heren op een andersoortige plek in de omgeving optreden. Echter, ik blijf hopen op een reünie met Hackett en Gabriel, want dan wordt het pas helemaal interessant…

Christopher Cusack