Gens De La LuneAlbum

Een beetje vreemd zijn ze wel, de luitjes van Gens De La Lune. Aan eigenzinnigheid geen gebrek bij de Franse band en dat is hier een goed teken. Gens De La Lune wordt in 2007 opgericht door ex-Ange toetsenist Francis Decamps, dit nadat hij in 1995 wegens muzikale meningsverschillen met zijn broer Christian de legendarische band ziet ontploffen. Beide broers gaan daarna hun eigen weg. Christian begint een solocarrière en richt uiteindelijk Ange opnieuw op, terwijl Francis gewoon twaalf jaar muzikaal op non-actief staat en daar zit hem nou net de crux. Het lijkt er op dat hij met Gens De La Lune een enorme inhaalslag aan het maken is. De band maakt geen prog, de band maakt uber-prog.

“Alors Joue!” is het tweede album van de band. Zelden heb ik een plaat gehoord waarop zo vaak uit hetzelfde vaatje wordt getapt. Alleen het zevende nummer wijkt wegens een jazzy geluid enigszins af, voor de rest is het allemaal een smeuïge mix van symfonische hardrock en neo-prog. Het is goed gedaan, de hartstocht en de adrenaline druipen er vanaf en het kan bijna niet anders dan dat een beetje Ange-fan hier heel blij van wordt.

Vanaf het gedragen titelnummer Alors Joue! word je, of je het wil of niet, meegezogen in muziek die je constant confronteert met zaken als uitbundigheid, bombast en theater. Je moet er tegen kunnen. Gitarist Claude Demet speelt z’n partijen op het scherpst van de snede. Z’n solo’s zitten vol vuur en laten iemand horen die het kan. Zijn geluid is puur en oprecht, zoals eigenlijk heel het album dat is.

“Alors Joue!” kent geen opsmuk, geen toeters en bellen en dat is hun eigen verdienste. Niemand anders kan een ballade als Je Te Laisse tot zulke proporties opblazen als Decamps en consorten. De nummers zitten vol strings en brassgeluiden. Dat is niet verkeerd en tel daar bij op dat halverwege het album ook het orgel veelvuldig van zich laat horen en de toetsenliefhebber mag tevreden zijn.

Twee sterke nummers volgen waarbij vooral zanger Jean-Philippe Suzan zich onsterfelijk maakt met zijn Fish-achtige vocalen. Het zwierige Pianoforte heeft een fraaie melodie in het refrein en prachtige passages met veel sfeer, die bronstige gitaar joh… Luna Bank is de band op z’n best. De zang is er wederom erg sterk, temeer daar meneer Suzan hier met een typetjesstem a  la Geoff Mann recht overeind blijft.

Gens De La Lune heeft een zeer levendige ritmesectie en dat is geheel in stijl met de muziek. Het is tevens voor sommigen een reden om adieu tegen de band te zeggen, het zijn nogal druktemakers. Aan de andere kant levert deze benadering wel prachtige dingen op zoals het fenomenale baswerk in Quel Désastre. Dit komt helemaal goed naar voren in de magnifieke afsluiter Le Meilleur Pour La Fin waar het ELP-achtige orgelspel van Decamps nauwgezet ondersteund wordt. Eigenlijk zouden alle slotnummers zo moeten heten of op z’n minst zo moeten klinken.

Het zal niet meevallen voor Gens De La Lune om de wereld te veroveren met muziek die naast eigenzinnig ook nog eens Franstalig is. Het siert de bandleden enorm dat ze zo dapper hebben durven zijn. Als we toch geen hart hadden om te volgen.

Dick van der Heijde