Gentle GiantAlbum

Vernoemd naar en geïnspireerd op de gelijknamige roman van de Engelse schrijver Graham Greene, die overigens op zijn beurt met zijn titel naar het “Onzevader” verwijst, ligt “The Power And The Glory” in 1974 in de platenwinkels. Dit zesde album van Gentle Giant wordt in dezelfde bezetting als “In A Glass House” opgenomen en is bovendien het tweede en tevens laatste album van de band dat in Engeland op het inmiddels ter ziele gegane WWA Records zal worden uitgebracht.

Evenals “Het Geschonden Geweten”, de Nederlandse vertaling van het boek van Graham Greene uit 1940, verhaalt “The Power And The Glory” over macht, corruptie, onderdrukking en armoede. Het album handelt namelijk over het gebruik en misbruik van macht, het idealisme van revolutie en de haast onvermijdelijke teloorgang van diezelfde idealen wanneer men uiteindelijk deze omwenteling heeft gerealiseerd en daadwerkelijk de ultieme macht gegrepen heeft. Het is zeer aannemelijk om een verband te leggen tussen dit cynische concept en het Watergateschandaal uit 1972, maar dat is volgens de band niet helemaal juist.

Op “The Power And The Glory” borduren Gary Green, Kerry Minnear, Derek Shulman, Ray Shulman en John Weathers min of meer voort op het geluid van “In A Glass House”. Net als op die plaat uit 1973 roept de band hier immers een even complex als gewaagd allegaartje in het leven dat andermaal weinig tot geen overeenkomsten met zijn genre- en tijdgenoten kent. Daar het ensemble bovendien in feite al op “Octopus” en, vooral, “In A Glass House” de grote stap voorwaarts heeft gezet, kunnen de vijf zich nu meer toeleggen op het verfijnen en bijschaven van hun unieke geluid.

Dat de heren al enige jaren min of meer in dezelfde samenstelling spelen, vertaalt zich vooral naar het indrukwekkende samenspel van deze getalenteerde muzikanten. De haast ongekende mengeling van muziekgenres en -stijlen, zoals we deze intussen gewoon zijn, klinkt op dit zesde album immers ingewikkelder en indrukwekkender dan ooit. Met hun ongewone instrumentarium experimenteren de multi-instrumentalisten namelijk naar hartenlust met hun merkwaardige of dissonante zangpartijen, arrangementen, melodieën, maatsoorten, stemmingswisselingen en tempowisselingen. Derhalve kan ik mij dan ook heel goed indenken dat het album geregeld als één van de meest ontoegankelijke van de band gezien wordt.

Omdat ik echter van mening ben dat “The Power And The Glory” uitsluitend na meerdere, grondige luisterbeurten op zijn waarde geschat kan worden, vermoed ik niettemin dat de muziek dikwijls iets te snel als ontoegankelijk of afstandelijk wordt afgedaan. Na herhaalde draaibeurten blijkt namelijk dat ook op dit album uiteindelijk alles op zijn plaats valt. De plaat vormt dientengevolge ondanks – of wellicht wel dankzij – deze experimenteerdrang wel degelijk een wezenlijk onderdeel in het oeuvre van Gentle Giant.

Desondanks vind ik dat “The Power And The Glory” louter en alleen bij (zeer geduldige) liefhebbers van uitdagende progressieve rockmuziek een plaatsje in de platenkast verdient. De overige progfans verwijs ik graag naar één van de andere albums van deze bijzondere band.

Frans Schmidt