Tyson, GeoffAlbum

Geoff Tyson is een leerling van Joe Satriani, maar daar heb je geen last van bij beluistering van zijn eerste soloplaat. In het verleden was Geoff lid van de in de V.S. enigszins beroemde sub-topper T-Ride. In Nederland was die hooguit bekend bij liefhebbers van Baywatch omdat een nummer van hun enige plaat ooit als soundtrack van een aflevering fungeerde.

Op zijn solo-debuut doet Geoff een hoop zelf, waaronder de p.r. Dat is jammer, want hij vergeet een hoop te vermelden, zoals wie er aan de plaat meedoen. De website, die wel vermeldt dat de geperste cd’s nog even op zich laten wachten omdat ze zoek zijn geraakt, ergens in het voormalige Oostblok, maakt ook geen gewag van eventuele muzikale bijdragen. In de bijgevoegde persinfo geeft Tyson wel hoog op van de mogelijkheden om de plaat te downloaden op je mobieltje, maar verdere informatie ontbreekt. Oh ja, de muziek: Prince meets Pink Floyd. Oké dan.

Gelukkig is het – waarschijnlijk per ongeluk – bijgevoegde plaatje helemaal zo beroerd nog niet. Elf korte liedjes die het midden houden tussen een suikervrije versie van King’s X en World Party. Dit is vakkundig gemaakte powerpop met hier en daar wat gekkigheidjes, volslagen vier-kwarts en wat braaf, maar toch lekker luisterbaar.

Tyson is een knappe gitarist, geen Satriani, maar ik doe het hem niet na. Hij heeft een prettige stem die ook in de stevigere nummers overeind blijft. Echte prog is dit niet, al komt You Again dankzij de gorgelende gitaar inderdaad een beetje in de buurt van het geluid van Pink Floyd anno “The Division Bell”. Dat is niet alleen het langste, maar ook veruit beste nummer van de plaat, mede dankzij het fraaie instrumentale gedeelte met synthesizersolo en sitar.

“Slow Mad Descent” bevat geen enkel slecht nummer, maar daarmee is het natuurlijk nog geen wereldplaat. Er staan wat weinig uitschieters op, de muziek is meer ‘slow’ dan ‘mad’. Maar toch: Tyson heeft aardig wat in zijn mars, stukken als River Bleue, You Used To Believe en het al eerder geroemde You Again klinken heel veelbelovend. Nu nog een goeie platenmaatschappij en een publicist zien te vinden.

Erik Groeneweg