Ghost CircusAlbum

Internet grensoverschrijdend? Nou en of, en niet alleen met de atlas erbij. Ronald Wahle en Chris Brown kunnen erover meepraten. De Nederlander en de Amerikaan hebben contact met elkaar gekregen op het forum van de Neal Morse-site. Dat een dergelijk medium kan leiden tot een vruchtbaar samenwerkingsverband, daar kunnen we bij Progwereld over meepraten. Tja, beste kijkbuiskinderen, het idee voor uw favoriete progsite is ook op die manier ontstaan.

Ronald Wahle kan prima met het drumstel, gitaar en toetsen overweg. Behalve in allerlei lokale bands was hij ook enkele jaren voor zichzelf bezig, maar het mocht allemaal niet echt naam hebben. Chris Brown maakte al eerder een singer / songwriter album waarop hij zong en akoestische gitaar speelde. De Amerikaan is helemaal mesjoche van de elektrische zessnaar en houdt overduidelijk ontzettend van Steve Vai en Joe Satriani. Hij leerde in de loop der jaren ook nog bassen en wat toetsen spelen, maar de meeste indruk maakt hij als zanger. Brown heeft zijn stembanden tijdens zijn singer / songwriterbestaan lekker ruw geschuurd. Zijn stem heeft een stevig randje, wat in de uithoeken grenst aan dat van James Hetfield (Metallica) en dat van Alan Reed (Pallas).

Chris Brown stelde Ronald Wahle voor om zijn zang toe te voegen aan één van diens nummers. Dat bleek zo goed te bevallen dat de twee in 2004 besloten om hun grote passie, het maken van muziek, met elkaar te delen en Ghost Circus was geboren. Dit resulteerde in het debuut “Cycles”.

De plaat heeft de heren bepaald geen windeieren gelegd. Inmiddels is al een contract getekend bij Progrock Records voor een geremixte en geremasterde heruitgave ervan.

Al sinds de dag dat het hoesloze en in eigen beheer uitgebrachte “Cycles” op de mat plofte geeft het album een goed gevoel. De heren kunnen een lekker potje spelen en weten een aardige compositie in elkaar te zetten. Het is een zegen dat beide muzikanten elkaar ontmoet hebben, zowel voor henzelf als voor ons, het luisterpubliek. Op hun website wordt een karrenvracht aan invloeden uitgekieperd: Spock’s Beard, Joe Satriani, Enchant, Talk Talk, Peter Gabriel, Porcupine Tree etc. En dit is nog maar een kleine greep. Dat zijn nogal wat inspiratiebronnen. Eigenlijk lijkt Ghost Circus overal wel een beetje op. ‘En daardoor helemaal nergens naar,’ zou de valse toevoeging kunnen zijn, maar dat doen we dit duo niet aan. Hoewel de heren het (fiets)wiel nog uit moeten vinden als het om een eigen invalshoek gaat, is het belangrijkste element ruimschoots aanwezig: het alles overtuigende enthousiasme. Kwam in vroeger dagen noch de loopbaan van Brown, noch die van Whale echt van de grond; Ghost Circus vliegt op grote hoogte. Er is hier desalniettemin niet zoveel nieuws onder de nok. Dat is niet echt een probleem want de heren compenseren dat met hun hartstochtelijke ’tot het gaatje’ mentaliteit, de Dirk Kuyten van de prog. Toch onderscheidt Ghost Circus zich van velen met het warme en rauwe stemgeluid van Chris Brown. De stem van Brown maakt de muziek vrij donker zonder dit echt te zijn. Er heerst alom sympathie, het past perfect.

Ontegenzeggelijk heerst er een enorme chemie tussen Brown en Wahle. Een sterk bewijs daarvan wordt direct al geleverd met de eerste drie nummers waar stuwende drums en gierende gitaren heerlijk huis houden. Hier wordt al hun enthousiasme samengebald. Het compacte Broken Glass neemt het voortouw. Krachtige riffs, tweestemmige gitaarloopjes en een korte solo geven hun sfeer af aan het nummer als Brown zijn leed bezingt. De metal-injecties op het album blijken te zijn toegediend door Brown’s gitaarspel, zoals bijvoorbeeld tijdens de minutenlange onstuimigheid van Trick Of The Light en zeker niet door de wijze waarop Wahle drumt. De gedecideerde slagen van Wahle laten de ritmes voortstuwen. Er zit een lekkere drive in de muziek, vergelijkbaar met die bij de muziek van Nemo. Aan de ene kant straalt Wahle kracht uit, zijn spel is daarentegen toch ook enigszins lichtvoetig te noemen waardoor de popinvloeden poppy klinken. Lees dit echter met een lach.

De melodie van het titelnummer lijkt erg op die van Crazy van Seal, de intro van Trick Of The Light valt niet te beluisteren zonder aan In The Air Tonight van Phil Collins te denken en zo lijkt alles wel ergens op. Dit is symptomatisch voor het debuutvirus waaraan “Cycles” nogal lijdt. Een ander kenmerk daarvan is hoorbaar in het mid-tempo niemendalletje The Distance, want dit is een liedje met de uitstraling van een b-kantje. Met het bombastische Accelerate en het jaren ’80 geluid van Let It Flow is de band gelukkig wat aan de beterende hand. Vooral de korte toetsensolo in Accelerate zorgt voor de nodige pitamientjes. In het instrumentale Send / Return, het flitsende en onbetwist sterkste nummer van “Cycles”, is de boel weer springlevend. Nu mag elke band wel een nummer hebben dat als plaspauzeact dient zodat de zanger een ‘pipi kan machen’ tijdens een optreden. Brown echter kan de piste niet af want hij moet volop aan de bak met zijn gitaar. Geweldig!

Regelmatig op het album laat Brown de muziek grooven met een lekker slagje op de akoestische gitaar. De mannen weten met vrij voor de hand liggende ingrediënten als dit soort slagjes overheerlijke gerechten te bereiden. Een ander veel voorkomend ingrediënt is de gitaarsolo. Wellicht zijn deze voor velen aan de clichématige kant, maar als je het gegier in de prima afsluiter Mass Suggestion hoort gun je de twee toch een even spectaculaire groei als dat wij met de site van Progwereld hebben doorgemaakt.

Dick van der Heijde