Giant Hedgehog – Im Siel

Als je als recensent een album opneemt in je jaarlijst, maak je jezelf natuurlijk wel schatplichtig aan ons fijne lezerspubliek; dan moet er ook een recensie verschijnen over zo’n plaat. Het Duitse Giant Hedgehog roept direct sympathie op met zijn bandnaam en fijne hoes. De titel “Im Siel” heeft overigens niets met een hogere afkomst te maken, het betekent ‘in de gootsteen’. Kortom, een Duitse groep die zichzelf niet té serieus durft te nemen.

Dat hoor je overigens nauwelijks terug in de muziek van Giant Hedgehog. De band speelt een mengeling van instrumentale kamermuziek, nu-jazz, avant-garde en heeft daarin bij vlagen een stukje verdwaald djent-metal-gitaarspel verwerkt. Gitarist Niklas Tieke is qua intensiteit niet de mindere van Robert Fripp. Met name in het titelnummer kan de groep genadeloos toeslaan tussen de verder geraffineerde, bijna uitgebalanceerde instrumentale passages. Qua klank heeft de band op de rustigere momenten soms een vleugje van het majestueuze van de klassieke proggroepen. In het combineren van melodische lijnen lijkt de band soms uit het vaatje van Yes te tappen, dan komt op mij het stapelwerk een beetje zinloos over.

Toch is het geheel erg indrukwekkend; dat de band niet verlegen is om vondsten die uitgewerkt kunnen worden, staat voorop. Dit is een lopende ideeënmachine, waarin de gitaar van Niklas Tieke het voortouw lijkt te nemen. Ook de afwezigheid van toetsen is verfrissend, net als die woeste, beestachtige manier van jazzdrummen van Mortiz Nixford. Thomas Mrosek op saxofoon is het vierde bandlid, bij hem valt op dat hij op elk muzikaal idee een passend antwoord heeft. Normaal zou zo veel saxofoon me gaan tegenstaan, hier totaal niet. Daarnaast heeft hij voor een blazer een erg goede timing.

Over de klank van het album, dat is over de gehele linie helder en heel natuurlijk. Echter hoor je dat het album is afgewerkt op een plek waarin de diepere onderlaag van de bas niet goed hoorbaar is. Dit resulteert in mijn geval in een subwoofer die bijna van zijn plek rolt en een bak oploskoffie die zichzelf roert. Ook mijn koptelefoon weet er eigenlijk geen raad mee als de basgitaar begint te ronken. De meeste boxen en koptelefoons hebben echter niet dit frequentiebereik, dus goede kans dat u er weinig van merkt. Voor de recensie heb ik de subwoofer uitgezet en toen klonk de mix weer helemaal prima.

Voor een breder publiek, dat de band mijns inziens zeker verdient, zal het toepassen van de meest heftige metalgitaarklanken misschien heroverwogen moeten worden. Dat gaat sommige mensen afschrikken en dat is zonde van alle natuurlijke schoonheid die de band op tape weet te toveren. En zoals eerder vermeld, de onderlaag moet beter gemixt worden. De vinylpersing was reeds uitverkocht toen ik de band leerde kennen (ik wilde ook die prachtige hoes in mijn collectie), dus kennelijk is er genoeg publiek bereikt. Voor fans van RIO/avant-garde is hier een plaat uit 2022 die men zeker niet wil overslaan. Ook fans van jazz, fusion en Canterbury wordt aangeraden dit album online eens een kans te geven.