Gilgamesh

Gilgamesh

Info
Uitgekomen in: 1975 (heruitgave: 2011)
Land van herkomst: Verenigd Koninkrijk
Label: Esoteric Recordings
Website: -
MySpace: -
Tracklist
One End More / Phil's Little Dance – For Phil Miller's Trousers / Worlds Of Zin (10:22)
Lady And Friend (3:43)
Notwithstanding (4:46)
Arriving Twice (1:38)
Island Of Rhodes / Paper Boat For Doris / As If Your Eyes Were Open (6:40)
For Absent Friends (1:13)
We Are All / Someone Else's Food / Jamo And Other Boating Disasters - From The Holiday Of The Same Name (7:47)
Just C (0:45)
Jeff Clyne: basgitaar en contrabas
Alan Gowen: piano, elektrische piano, synthesizer, mellotron
Phil Lee: gitaren
Amanda Parsons: zang
Michael Travis: drums, percussie
Arriving Twice (2000)
Another Fine Tune You've Got Me Into (1978)
Gilgamesh (1975)

Gilgamesh wordt algemeen gezien als de schakel tussen de Canterbury-bands Hatfield And The North en National Health, maar eigenlijk gaat de geschiedenis van deze groep verder terug dan het jaar 1975 waarin hun eerste album verscheen. Alan Gowen, Jeff Clyne en Phil Lee werken begin 1973 al samen, maar pas twee jaar later wordt met co-producer Dave Stewart – die dan bij Hatfield And The North de kar trekt – een gelijknamig album opgenomen voor het Caroline-label, dat onderdeel is van Virgin Records. De opnames vinden plaats in de legendarische Manor Studios bij Oxford, waar in die jaren meerdere Virgin-artiesten te vinden waren (o.a. Steve Hillage, Tangerine Dream, Mike Oldfield). Gowen wil graag dat Stewart vast bandlid wordt van Gilgamesh, maar dat lukt niet: de gitarist wil niet van twee bands deel uitmaken. Na de eerste lp gebeurt dat toch korte tijd, totdat beiden zich storten op National Health en Gilgamesh wordt opgeheven. Althans, tijdelijk, zo blijkt later.

Het gelijknamige album van Gilgamesh heeft naast de aantrekkelijke hoes ook een aantrekkelijk geluid en fungeert als een speelvijver voor vormen en songcombinaties die typerend zijn voor de Canterbury-scene halverwege de jaren zeventig. Het talent van Gowen spreidt zich volledig tentoon op deze plaat. Is het niet een orkestraal klinkende compositie, dan wel een wat moeilijker in elkaar stekend experiment: de toetsenist ontwikkelt zich snel en zal een paar jaar later bij National Health verder werken aan verrassend materiaal. Gilgamesh is de blauwdruk, die met drie lange suites, een paar korte songs en wat tussendoortjes de Britse jazzrock in optima forma laat horen. Weinig pretenties, talentvol en zeer hecht samenspel en een eerlijke, droge productie: Gowen weet samen met Lee een sterke combinatie te vormen. Beiden spelen scherp en direct en met veel gevoel voor climaxen, zoals in de eerste suite te horen valt. De Island Rhodes-suite is wat geraffineerder en klinkt ingetogen. Snelle, bijna humoristisch klinkende melodielijnen wisselen elkaar af, daarbij is het maatwerk van Jeff Clyne en Michael Travis ook van grote klasse. Ook in We Are All kent de plaat een fijn stuk muziek, waarbij Amanda Parsons (net als in Worlds Of Zin) haar slepende zang bijdraagt. Makkelijk kan het merendeel van de plaat niet worden genoemd, maar echt toegankelijk is het meeste Canterbury-werk nooit geweest. Wat dat betreft is Gowen een soort Igor Stravinsky van het genre. Grillig, kort en bondig tegelijk. Progressieve muziek waar je even voor moet gaan zitten en in korte tijd heftig moet ervaren. Het kan de deuren openen naar die andere twee al genoemde bands en Gilgamesh is derhalve een prima startplek voor deze ontdekkingsreis.

Lang heeft de wereld niet kunnen genieten van het talent van Alan Gowen. Hij verliet National Health weer in 1977 om een tweede Gilgamesh-plaat te maken met o.a. bassist Hugh Hopper, maar na enkele soloalbums – waarbij hij werd geholpen door zijn bekende muzikale vrienden – overleed Gowen in 1981 aan leukemie. Door de jaren heen is zijn status als jazzrock-toetsenist van Engelse bodem gegroeid, maar laten we ook niet zijn vakmanschap als componist vergeten. Daarom is juist deze eerste Gilgamesh een belangrijke mijlpaal in de Canterbury-muziek; eentje in het genre die bijna nooit verveelt. Maar die ook niet elke dag in de cd-speler hoeft te liggen.

Wouter Bessels

Send this to a friend