Glasgow Coma ScaleAlbum

Wat de schaal van Richter is om aardbevingen te classificeren, zo is de Glasgow Coma Scale een schaal waarmee artsen kunnen beoordelen of je in coma bent. De drie meetbare factoren zijn naast het actieve gebruik van taal, de reacties van de ogen en de motoriek. Zo, dan heeft u ook wat geleerd buiten de gelijknamige muziekband om.

Voor wie de muziekband nog niet kent; Glasgow Coma Scale is een Duitse band uit Frankfurt am Main en wordt gevormd door de twee Poolse broers Piotr en Marek Kowalski. De groepsnaam, die opereert in het post rock, shoe gaze en stoner rock gebied lijkt daarmee perfect gekozen. Helaas zijn de eerste twee albums van deze band onder de radar gebleven dus kan hier geen vergelijking mee maken.

Na een eerste luisterbeurt van dit derde album getiteld ‘Sirens’ bleven mijn reflexen nog intact en reageerde ik heel rap op primitieve prikkels. Met andere woorden, ik geraakte niet direct in comateuze toestand van dit derde album die gestaag rondjes draaide in mijn cd-speler op hetzelfde ritme als de nummers. Een consultatie bij een dokter was dus niet nodig. Een eerlijke tweede draaibeurt moet mijn audiofiele reflexen wat dieper raken en kijken of er taalkundig wat meer te duiden is.

Opgenomen met een nieuwe drummer, geheten Lala Adamowicz, is deze driekoppige band  in eerste instanties weg te zetten en te classificeren als een typische postrock band. Er zitten daarnaast wat vleugjes krautrock elementen in en het metal gebied wordt geregeld bezocht zonder je bewusteloos achter te laten. Door de basriffs en een groovy
drum-invulling die door de nummers heen doorloopt bereikt het een flinke portie dynamiek zoals stijlgenoten Monkey3 en Tides From Nebula dat ook brengen.

Met een paar bonte riffs als kernconcept, dat gestaag vordert en zich consequent door ontwikkelt, krijgt het album na enkele luisterbeurten steeds meer een ​​boeiender samenhang. De basis ligt gefundeerd in de stevige bas van Marek terwijl broer Piotr daar vrijelijk overheen laag na laag met synths en de gitaren de zintuigen prikkelt.

De instrumentale nummers worden nergens onnodig opgerekt en lijken niks te lang te duren, en terwijl deze toch gemiddeld de zeven en een halve minuut klokken. Slotnummer One Must Fall is het enige waar wat in gezongen wordt. Verwacht echter geen cryptische teksten. Het eenvoudig la-la-la dat voorbij komt is wel een van de melodische aspecten wat de progressieve kant laat zien van dit album.

Liefhebbers van eerder genoemde bands, en vooruit, ook hun landgenoten Long Distance Calling, kunnen dit album blind bestellen en hier veel plezier aan beleven. Je zult er niet van in een hele diepe onnatuurlijke slaap vallen.