Glass HammerAlbum

Glass Hammer timmert danig aan de weg. Na het zeer goed ontvangen album “If” uit 2010 brengen deze Amerikanen met “Cor Cordium” nu alweer hun 14^e studioalbum uit sinds 1993. “If” is in menig top 10 jaarlijstje van 2010 terechtgekomen. Glass Hammer wenst het succes van vorig jaar nog eens dunnetjes over te doen. Het is de band gelukt wederom met een uitstekend album op de proppen te komen, dat duidelijk in het verlengde van zijn voorganger ligt.

De band stond garant voor wisselingen in de samenstelling. Deze keer houden ze het voor de verandering eens bij het oude. Naast oudgedienden Steve Babb (bas) en Fred Schendel (toetsen) lijken Jon Davison (zang) en Alan Shikoh nu blijvertjes te zijn geworden. Het zorgt er in elk geval voor dat Glass Hammer klinkt als een hecht en ingespeeld collectief.

Vanaf de eerste tonen is duidelijk waar de roots van deze band liggen: in de jaren ’70, bij de progressieve (symfonische) rock. Onmiddellijk doet de muziek aan Yes denken. Een gevoel dat nog 100% versterkt wordt als Jon Davison gaat zingen. Zijn stem lijkt sprekend op die van de Jon (Anderson) van Yes. Verder is een vette knipoog naar met name het keyboardspel van Emerson, Lake and Palmer evident.

Glass Hammer maakt prachtige, gelaagde muziek, met talloze sfeermomenten, variërend van (symfonische) rock, tot jazz en folk. Door de glasheldere productie kan, met een goede installatie en dito koptelefoon, van de meest subtiele wendingen in de muziek worden genoten. De heren kunnen stevig uitpakken, rockend met soms tegendraadse ritmes, maar in de rustige, vaak verstilde passages valt juist ook heel veel te genieten.

Babb zorgt als vanouds met zijn solide basspel voor een stuwende basis, vooral in de uptempo stukken. Schendel kleurt uit een enorm arsenaal aan toetseninstrumenten (piano, Moog, Hammond, Mellotron) de muziek voor een belangrijk deel op imponerende wijze in. Het komt de muziek zeker ten goede dat gitarist Shikoh op deze schijf iets meer ruimte krijgt (of neemt). De stem van Davison, je moet er van houden, is in elk geval loepzuiver. Met zijn kompanen trakteert hij ons bovendien op harmonische samenzang.

Met Nothing Box zetten the boys from Tennessee meteen stevig de toon, met een tegendraads ritme. Verderop valt een uitgebreid toetsenpalet met veel Mellotron en smaakvol gitaarspel op.
One Heart laat veel ELP- en Yesklanken horen, waarbij de samenzang in het bijzonder opvalt. Davison bezingt in Dear Daddy een mislukte vader-zoonrelatie. Dit nummer is een uitgesponnen subtiele, bijna akoestische ballade, met zelfs vleugjes Magna Carta. Er komt een viool voorbij en Shikoh breit er een heerlijke gitaarsolo in.

Met To Someone schakelt Glass Hammer nog een tandje bij. Dit ruim 18 minuten durende mer begint verrassend met Gregoriaanse samenzang, dat een opmaat vormt tot een sublieme intro van vier minuten. Deze epic kent, in de klassieke jaren ’70 stijl, talloze onverwachte wendingen, die je op het puntje van je stoel houden. Zeer gevarieerd toetsenspel, een mix van akoestische en elektrische gitaar, stevige stukken (met grommend basspel), tot ingetogen passages, met bijvoorbeeld alleen piano. Met enige regelmaat doet de muziek aan Genesis denken. Een triootje van akoestische gitaar, piano en Mellotron doet me de rillingen over de rug lopen. Wat mij betreft het hoogtepunt van de cd.

She, A Lonely Tower kent een intro die zo mogelijk nog mooier is dan dat van To Someone, met orgel, wederom Mellotron, gitaar en priemende bas. Dit nummer wordt verder beheerst door subtiele stukken, maar kent ook enkele uitbarstingen. Met name in dit nummer neemt Alan Shikoh de ruimte met emotioneel, afwisselend en verrassend gitaarspel.

Op “Cor Cordium” staan heel veel ontstellend mooie passages, te veel om ze allemaal te benoemen. Na elke luisterbeurt raak ik toch weer aangenaam verrast door de ontdekking van een nieuwe flard Mellotron, een andere toetsensolo, een stuwende basloop, een onverwachte gitaarloop of fraai subtiel samenspel. Het mag duidelijk zijn dat ik deze band heel hoog heb zitten en dat ik “Cor Cordium” met gemak reken tot het beste dat ik in 2011 heb gehoord. Zal Glass Hammer de lijn van deze twee cd’s doorzetten en er volgend jaar een onbedoelde trilogie van maken? Als ze het mij zouden vragen, zou ik zonder dralen in mijn beste Engels antwoorden: YES!!!

Fred Nieuwesteeg