Glass HammerAlbum

“Journey Of The Dunadan” is het debuutalbum van Glass Hammer, waarvan ze toen nog niet wisten dat het een debuut zou zijn, omdat de muziekvrienden Babb en Schendel dachten dat het bij een eenmalig project zou blijven. De reacties en de verkoopcijfers waren echter dusdanig stimulerend dat de heren al snel overgingen tot een vervolg. En de rest is geschiedenis.

Steve Babb (hier Stephen DeArque genaamd) en Fred Schendel vonden elkaar begin jaren ’90 als multi-instrumentalisten met een voorliefde voor symfonische rock en fantasy-literatuur. Zouden ze het niet in zich hebben, zo vroegen ze zich af, om rond hun inspiratie uit de klassieke trilogie The Lord Of The Rings een conceptalbum te fabriceren? Maar dan met een eigen invalshoek, want Bo Hansson en Rick Wakeman waren hen al eens voorgegaan. De keus viel op de verhaallijn van Aragorn, de troonpretendent van Tolkiens fantasieland Midden-Aarde, die aan het begin in ballingschap rondtrekt en na een aantal cruciale gevaren te overwinnen als koning terugkeert. (Verwacht dus niet de rode draad van het boek, want daarin beleven ook andere hoofdpersonen de nodige avonturen.)

De muziek wordt evenals op “Lex Rex“ omlijst met gesproken tekst om de scenes van het verhaal te schetsen waar we zijn aanbeland. Dat is voor de eerste keer wel aardig omdat je zo een beetje oog krijgt voor de vertolkte personages en de gebeurtenissen, maar persoonlijk word ik er al snel flauw van. Het gaat toch om de muziek en een vertellersstem leidt dan onnodig af.

Wie bij ‘debuut’ denkt dat de muziek zich nog moet ontwikkelen en dat Glass Hammer op “Dunadan” zijn koers nog moet vinden die krijgt maar ten dele gelijk. Het eigen geluid van zeg maar de middenperiode in het oeuvre van de band (a la “The Inconsolable Secret”) is een dynamisch en melodieus mengsel van Yes en Emmerson, Lake & Palmer, met een vleugje Kansas: gierende Hammondorgels, ronkende Rickenbacker-bassen, vloeiende synthlijnen, smaakvolle zangmelodie, en knappe gitaarpartijen. Die vallen op dit debuut al piekfijn aan te wijzen, in soms lekker lange instrumentale passages, al overheersen ze nog niet. Dat is helemaal niet erg, want ze worden aangevuld met stukken waarin de oorspronkelijke wortels van hun oeuvre te bespeuren zijn. De klassieke muziek, de folk, de swing, en de rock waarmee de heren opgroeiden krijgen een podium en dat op niveau.

Dat levert al nummers op zoals de ballad The Way To Her Heart, die makkelijk in het gehoor liggen en nog een tijdje in je hoofd blijven spoken. Geen wonder dat het typische Glass Hammer-geluid later bij vlagen memorabele composities en virtuoos samenspel oplevert. Maar goed, op “Dunadan” moet je eerst denken aan de sfeer van “Eye Of Wendor” (Mandalaband) of “Spartacus” (Triumviraat) met een vleugje Eddie Jobson. Nadat het eerste nummer, Shadows Of The Past, na een ouverture een beetje moeizaam op gang is gekomen gaat het vanaf Something’s Coming helemaal los. Afgezien van een enkel simpel rocknummer als Morannon Gate veel genieten geblazen tot en met de onvermijdelijke epische finale The Return Of The King. Niet verkeerd om je Glass Hammer-verzameling mee aan te vullen.

Vermeldenswaard is tot slot de fijne vrouwelijke zang van Michelle Young en dat Babb en Schendel vlekkeloos de meeste instrumenten bespelen. Het enige muzikale minpunt daaraan is dat men zelf ook de drums meende te moeten doen; dat leverde niet zo veel bijzonders op.

Bart Cusveller