Glass Hammer
On to Evermore
Land van herkomst: Verenigde Staten
Label: Arion Records
Website: www.glasshammer.com
The Mayor of Longview (6:26)
The Conflict (6:46)
Muse (1:06)
Arianna (16:41)
Only Red (6:18)
This Fading Age (6:13)
Junkyard Angel (8:58)
Twilight on Longview (6:47)
David Carter: elektrische gitaar
Walter Moore: zang en achtergrondzang, toetsen, gitaar, drums
Fred Schendel: zang en achtergrondzang, toetsen, gitaar, sitar, mandoline, fluit, drums
Journey of the Dunadan (1993)
Perelandra (1995)
On to Evermore (1998)
Chronometree (2000)
The Middle-Earth Album (2001)
Lex Rex (2002)
Shadowlands (2004)
The Inconsolable Secret (2005, re-recorded in 2013)
Culture of Ascent (2007)
Three Cheers for the Broken-Hearted (2009)
If (2010)
Cor Cordium (2011)
Perilous (2012)
Ode to Echo (2014)
The Breaking of the World (2015)
Valkyrie (2016)
Chronomonaut (2018)
Als de hoogtepunten van het oeuvre van Glass Hammer ter sprake komen, wordt niet vaak “On To Evermore” genoemd. Toch is dit een ondergewaardeerd plaatje.
Het derde album van Glass Hammer is opgezet rond het verhaal van Arianna en de beeldhouwer, dat mij verder niets zegt en wat voor zover mij bekend ook nergens door de band wordt toegelicht. Het muzikale vertellen van het verhaal leidt echter tot enkele composities die langer zijn dan op de voorgaande twee albums (geen enkel nummer klokt onder de zes minuten) en zijn in die zin letterlijk ‘episch’. Het openingsnummer (tevens titelnummer) klokt zeven minuten en heeft verschillende secties, thema’s en stemmingen in zich. Dat geldt nog meer voor het langste nummer, Arianna, dat bijna zeventien minuten bedraagt en nog uitgebreider dwaalt door snelle en langzame passages, opbouwend naar een climax. Daaraan merk je dat Glass Hammer al na drie albums een eigen stijl en klank weet te vinden, vergelijkbaar met latere albums als “Shadowlands” en “Culture Of Ascent”. De knetterende bas, de brommende baspedalen, de zwierige Mellotrons en ladingen melodie vormen een repertoire waarmee de heren afwisselende stemmingen oproepen. De liefde van Fred Schendel en Steve Babb voor ELP en Yes staat hier dan ook wat op de achtergrond.
“On To Evermore” heeft zijn eigen verdiensten en mag er gewoon zijn.
Bart Cusveller