Voor de liefhebbers van het Glass Hammer-oeuvre is “The Middle Earth Album” bepaald geen ‘must have’. Het is me een raadsel wat de heren bezielde nu het zo lekker liep met de barokke en romantische symfo van hun eerste vier albums, maar “The Middle Earth Album” is een tussendoortje dat behoorlijk van het ingeslagen pad afwijkt.
Toegegeven, ook Glass Hammer heeft af en toe een uitstapje of een rustmoment nodig, zo zien ze althans zelf bijvoorbeeld de latere cd “Three Cheers For The Broken Harted” (voorafgaand aan “If”). Dus misschien hadden ze deze adempauze nodig om daarna de klassieker “Lex Rex” te kunnen maken. Hoe dan ook, “The Middle Earth Album” is gewoon, tja, bijna geen Glass Hammer. En nu we het er over hebben, misschien beter, ook geen symfonische rock.
Wat is het dan wel? De inspiratie voor het album hebben de kernleden van Glass Hammer, de multi-instrumentalisten Steve Babb en Fred Schendel, overduidelijk ontleend aan de beroemde verhalen van The Lord Of The Rings. En als liefhebbers van fantasy hebben ze zich voorgesteld hoe het zou zijn om op te treden in de kroeg die in deze verhalen een rol speelt, The Prancing Pony. Onder het gehoor van hobbits, elfen en mensen spelen zij wat het beste omschreven kan worden als folk: korte, uptempo nummers op akoestische instrumenten als mandoline, fluit, trommels en viool. Voor de nummers (zoals ook in folk) zijn de teksten belangrijk, omdat ze een verhaaltje vertellen dat de toehoorders moet vermaken. Die hoor je er ook regelmatig doorheen praten of meezingen. Verschillende zangers maken hun opwachting (ook Michelle Young met een hergebruikte versie van This Fading Age van “On To Evermore”). Je zou het haast niet verwachten op een album van Glass Hammer, maar het langste nummer duurt vijf minuten. Toegegeven, aan het eind staat een nummer of twee waar je wat Kansas of Steve Hackett’s “Please Don’t Touch” in hoort (Sweet Goldberry), met de bezetting van een rockband die waarschijnlijk toch niet in De steigerende Pony te vinden was.
Zoals je van GH mag verwachten is alles muzikaal en productietechnisch prima in orde. Ook fijn om Susie Bogdanovitch hier solo te horen, wat hierna nog veel vaker zou gebeuren. Net een klein stukje Renaissance. In die zin een even onverwacht als kundig tussendoortje. Maar voor wie vooral van de grootse en meeslepende epics van Glas Hammer geniet beslist niet voor herhaling vatbaar.
Bart Cusveller