Hammer, GlassAlbum

Met dit derde album in drie jaar zou je denken dat Fred Schendel en Steve Babb aan een soort tweede muzikale jeugd zijn begonnen. Het moge duidelijk zijn dat het einde van hun creativiteit nog lang niet in zicht lijkt te zijn. De laatste jaren was het schrijven van muziek voor Glass Hammer een gezamenlijke activiteit van meerdere bandleden. Iedereen deelde ideeën en zo ontstond er een geheel. Voor dit album gingen Schendel en Babb er echt samen voor zitten en schreven ze samen alle muziek. Daarna studeerden ze met de band het hele album in voor ze de studio indoken om het op te nemen. Het resultaat is verbluffend. Glass Hammer levert hier een van zijn sterkste albums tot nu toe af.

We hebben hier te maken met een conceptalbum. Het verhaalt over een soldaat die na de verschrikkingen van de oorlog thuis komt en daar te maken krijgt met posttraumatische stress. Zijn vrouw, uiteraard vertolkt door de altijd sterk zingende Susie Bogdanowicz, ziet haar man helemaal veranderen.

Op dit album horen we met regelmaat de grandeur en klasse van de hoogtijdagen van “Lex Rex” en “The Inconsolable Secret” terugkeren. Maar er is meer. Het album ademt naar mijn mening ruimte. Het zit niet zo volgepakt met ideeën en thema’s. Er zijn duidelijke keuzes gemaakt en de aanpak lijkt meer songmatig. Samen met de sterke teksten maakt dit een album dat mij echt weet te raken en bij vlagen ook te ontroeren.

Het is best lang geleden dat Fred Schendel en Steve Babb het merendeel van de zang voor hun rekening namen. Het zijn misschien niet de allerbeste zangers, maar hun eigen geluid past wel perfect bij hun muziek. De rol van Susie Bogdanowicz is een stuk groter en ook dat wordt gewaardeerd, zij heeft nog nooit teleurgesteld. De liefde voor de symfonische rock uit de jaren ’70 staat nog steeds als een huis en ook hier ronkt het Hammond orgel weer naar hartenlust en ook de rest van het toetsenarsenaal wordt optimaal gebuikt. Het zalige donkere en groovende basspel van Steve Babb zit overal doorheen gevlochten en geeft de muziek een extra lading. Maar ik vind dat alle muzikanten op dit album boven zichzelf uitstijgen.

Alle nummers hebben een eigen identiteit, maar als geheel passen ze perfect bij elkaar en precies dat ingrediënt maakt conceptalbums vaak zo sterk. Zonder de rest te kort te willen doen is No Man’s Land het hoogtepunt van dit zilverwerkje. De eerste minuten zijn zo grandioos! Wat een ingetogen bombast en wat een zalige toetsenmuren worden hier opgetrokken. Je hoopt dat er nooit een einde aan komt. Maar dat gebeurt uiteraard wel en het nummer krijgt een hele andere wending. Het geheel krijgt een heerlijk jaren ’70 jasje aangetrokken en we krijgen Glass Hammer op zijn best te horen. Ronkende toetsen, strakke tempowisselingen en tegendraadse stukken vormen de middenmoot van de ruim 14 minuten. Het laatste deel is wat vuiger, met watervlugge toetsen, desolate gitaar en vervormde zang. Je voelt hier als het ware de waanzin van de hoofdpersoon.

Het loopt naadloos over in Nexus Girl, een kort instrumentaal nummer waarin elektronica inclusief een strakke beat de hoofdtoon voert. Deze kant hoor je niet vaak bij Glass Hammer, maar hier pakt het geweldig uit. Ook Fog Of War is een meesterlijk nummer vol met ijzersterkte melodieën, een boven zichzelf uitstijgende Susie Bogdanowicz en die heerlijke baspedalen die zich in je maag nestelen. Het laat ook weer horen hoe briljant Kamran Alan Sikoh is op zijn gitaar. Zijn solo’s op dit album zijn vaak kort en to the point, maar wat zijn ze belangrijk!

Laten we hopen dat dit album niet ondersneeuwt in de vele geweldige albums die in 2016 al zijn uitgekomen. Dit jaar is wat dat betreft een serieuze aanslag op je portemonnee geweest, maar doe jezelf een plezier en trek hem nog één keer om dit album aan te schaffen. Want dit is een groeiplaat van jewelste.

Maarten Goossensen