Glass OceanAlbum

Glass Ocean is een Australisch gezelschap dat inmiddels ruim zes jaar in diverse bezettingen aan de weg timmert.

Na hun eerste release, de ep “Glass Ocean” werd begonnen met het schrijven van nieuw materiaal voor een volwaardig debuutalbum. Onderweg kwamen de heren enkele keren tot de conclusie dat ze een album aan het maken waren over wie en wat ze graag zouden willen zijn, in plaats van wie ze werkelijk waren op dat moment.
Na de nodige interne strubbelingen werd tot twee maal toe besloten al het geschreven materiaal over de schutting te werpen en een album te maken dat de huidige verhoudingen binnen de band weerspiegelt, compleet met interne conflicten, verlies, humor en boosheid. Vandaar de titel “The Remnants Of Losing Yourself In Someone Else”.

In diverse tracks komen deze strubbelingen en gemoedstoestanden aan bod. Zanger Tobias Atkins slaagt er jammer genoeg niet altijd in deze emoties goed over het voetlicht te brengen. Zijn sterke stem, die het midden houdt tussen die van Eddie Vedder (Pearl Jam), Ed Kowalcyk (Live) en Eloi Youssef (Kensington), staat te veel in de galm- en brulmodus. Zo komt de zachtere emotie in songs als Asteroid Blue, Bolero en Self And Sacrifice niet over. Gek genoeg lukt hem dat in Soul Slumber wel. Door die alles overheersende brul uit te schakelen krijgt zijn stem een veel zachter karakter.

De hierboven genoemde songs zijn vrij rustig en worden niet dichtgetimmerd met de immense drums van Patrick Smith en scherpe gitaren. Daardoor gaan ze meer ademen en komen ook de toetsen meer aan de oppervlakte.
De overige tracks zijn uptempo en worden gekenmerkt door een veelal cleane gitaarsound met een scherpe ‘twang’ waarbij opvalt dat er bijna niet wordt gesoleerd. Daar staat een vrij statische diepe bas en een stevige drumsound tegenover die het geheel een donker karakter meegeven. De toetsen hebben daarbij een zeer secundaire rol op de achtergrond met hoofdzakelijk ‘klanktapijtjes’.
In Beyond Us worden de gitaren wel vervormd waardoor dit nummer extra heavy overkomt.

Het prog-gehalte is niet erg hoog, al voorziet drummer Patrick Smith het openingsnummer van een snel en ingewikkeld ritme, terwijl het hier om een gewone vierkwartsmaat gaat. In sommige tracks worden onregelmatige maatsoorten gebruikt, terwijl in andere nummers vaak tegendraadse accenten worden gespeeld die de standaard maatsoort behoorlijk ontregelen.

Het totale album klokt nog geen veertig minuten, maar ik bespeur voor het verstrijken van die veertig minuten toch al enige luistermoeheid. Ik hoor te weinig variatie binnen de songs, in de sound en in de zang.
De band heeft zeker potentie en ook de zanger is goed, maar misschien heeft de keuze om hun interne worsteling in hun songs te verwerken wel geleid tot een erg donker geheel. Iets wat voor de uitvoerende muzikant heel authentiek aanvoelt en herkenbaar is, maar de luisteraar te veel op een afstand houdt.