Kolyadin, Gleb

Gleb Kolyadin

Info
Uitgekomen in: 2018
Land van herkomst: Rusland
Label: Kscope
Website: http://www.kscopemusic.com/artists/gleb-kolyadin/
Tracklist
Insight (4:12)
Astral Architecture (6:30)
White Dawn (2:33)
Kaleidoscope (5:52)
Eidolon (2:12)
Into The Void (1:46)
The Room (4:13)
Confluence (10:22)
Constellation/The Bell (3:23)
Echo/ Sigh/ Strand (2:29)
Penrose Stairs (5:04)
Storyteller (3:20)
The Best of Days (3:24)
Gleb Koyadin: toetsen
Theo Travis: fluit, saxofoon.
Gavin Harisson: drums
Nick Beggs: basgitaar.

Met medewerking van:
Jordan Rudess: toetsen op Storyteller
Steve Hogarth:  zang op Confluence, The Best Of Days
Mick Moss: zang op Astral Architecture
Gleb Kolyadin (2018)

Als bepaalde muziek symfonisch wordt genoemd, doelt men vaak op een grootse, welhaast orkestrale sfeer. Hoewel je vaak bemerkt dat klassieke muziek op de muzikanten van invloed is geweest, bevatten de composities dikwijls enkel de bombastische, grote opzet van een symfonie. Je komt eigenlijk maar zelden muziek tegen die klinkt alsof de Mozarts en Bachs van weleer een moderne lak verf hebben gekregen. De muziek van Gleb Kolyadin weet dat daarentegen wel voor elkaar te krijgen.

Kolyadin was eerder actief bij iamthemorning. Die band staat bekend om zijn dromerige, klassieke prog stijl. Hun muziek doet door de frivole ondertoon denken aan een band als White Willow. De sprookjesachtige, dromerige tonen komen ook op deze plaat weer goed naar voren, alhoewel dit album zich qua stijl nog meer bevindt op het snijvlak van progrock en klassieke muziek. De invloed van de klassieke componisten bemerk je mede door het steeds terugkerende thema, ook wel leitmotiv genoemd. Deze plaat voelt hierdoor als een eenheid aan. Daarnaast wordt op dit album, door de dwingende, majestueuze stijl van Kolyadin, tevens Keith Emerson voor de geest gehaald. Daar waar die artiest zich nochtans te veel op de techniek richtte, legt Gleb veel nadruk op de emotie in zijn toetsenspel. Dat is maar goed ook, aangezien het belet dat de muziek te cerebraal klinkt.

Bovendien wordt Kolyadin op dit album bijgestaan door enkele zeer begenadigde artiesten. Zo weet Theo Travis, met zijn fluit- en saxofoonpartijen, de spanning soms heerlijk te doorklieven. De ritmesectie van Gavin Harisson en Nick Beggs zorgt tevens voor een uitstekende ondersteuning die bovenal voldoende ruimte open laat, waardoor de focus steeds op het toetsenspel wordt gelegd. De heren spelen kortom in dienst van de muziek, hetgeen hun professionaliteit weer onderstreept. Dat de samenwerking tussen deze vier artiesten goed uit de bus komt, merk je bijvoorbeeld bij een nummer als Kaleidoscope. Deze lenteachtige compositie bevat hypnotiserende pianotonen die door het duwende bas- en drumwerk heerlijk snel aanvoelen. Het frivole fluitspel, richting de climax, is vervolgens een prachtig accent dat bijblijft. Een ander compositie die opvalt, is Insight. Een openingsnummer heeft vaak de taak om de stijl van het album te introduceren en de toehoorder te bewegen om verder te luisteren. Deze compositie doet dat met verve! De rondzoemende tonen creëren een draaikolk en door de snelle overgangen wordt een stormvloed aan klanken gevormd.  Het nummer heeft hierdoor een intrigerende aantrekkingskracht. Een bijzonder sterke manier om een debuut te openen.

Deze plaat bevat verder diverse bijdrage van enkele grote namen in de progrock scene. Zo speelt onder anderen Jordan Rudeness op Storyteller mee. Dit is enerzijds intrigerend omdat de speelstijlen van beide heren haaks op elkaar staan, wat zeker voor spanning zorgt. Anderzijds voelt dit nummer zelfs na verschillende luisterbeurten wat onwennig aan, alsof de compositie niet helemaal thuishoort op deze plaat. De zang van Mick Moss op Astral Architecture is daarentegen wel aangenaam. Het zijn echter vooral de bijdragen van Steve Hogarth die steeds een schot in de roos zijn. Neem bijvoorbeeld het welhaast fluisterende stemgebruik op Confluence. Het geeft deze compositie een mysterieuze nasmaak, wat goed past bij het fragiele begin van deze compositie. Na drieënhalve minuut neemt het tempo toe. Het nummer wisselt vervolgens tussen weelderige en bedrukkende sfeerschetsen, maar door de ijzersterke interactie tussen het pianospel en de percussie blijf je aandachtig luisteren. Hierdoor vormt deze compositie het hoogtepunt op dit album.

Daartegenover zijn er maar weinig kritiekpunten te benoemen, laat staan een dieptepunt. Het album voelt wellicht net iets te lang aan. Misschien wel omdat de muziek te vaak ietwat te statig klinkt, waardoor je soms hoopt dat de arrangementen uitbundiger losbarsten. Dit is echter slechts een achtergrondgedachte bij een plaat die vooral veel prachtige muziek bevat. Alleen het samenspel met Rudess zou je verder nog als een kleine tegenvaller kunnen zien.

Voor het overige is deze plaat niets meer of minder dan een homerun voor Kolvaldin. Dit blijkt alleen al uit het feit dat, hoewel dit debuut  uitstekende bijdragen bevat van klasbakken als Hogarth, Travis, en Harisson, het verkooppunt het klassiek klinkende toetsenspel blijft. Kritisch gekeken zijn er enkele aspecten die in de toekomst wellicht genuanceerder kunnen worden uitgewerkt.  Zo mag de muziek van mij iets losser klinken. Zelfs met deze kanttekening is dit nochtans een overtuigende plaat en zeker een topkandidaat voor allerlei eindejaarslijsten. Een ronduit uitmuntend album!

Luke Peerdeman
CD:
Koop bij bol.com

LP:
Koop bij bol.com

Send this to a friend