Gleemen
Oltre Lontano, Lontano
La Grande Carovana (4:18)
Canzone Dei Cuori Semplici (7:27)
Skizoid Blues (5:16)
Il Venditore Di Palloni (5:04)
In Una Stanza (4:42)
Stella Di Vetro (4:57)
Nel Mio Cortile (4:30)
Solo Amore (7:22)
Oltre... Lontano, Lontano (10:24)
Gianpaolo Casu: gitaar, zang
Mauro Culotta: gitaar
Bambi Fossati: gitaar, zang
Martin Grice: saxofoon
Pino Nastasi: zang
Fabrizio Nuovibri: basgitaar, contrabas
Carlo Olivieri: drums
Alessandro Paolini: basgitaar, gitaar, toetsen
Roberto Piga: viool
Daniela Piras: dwarsfluit
Angelo Traverso: basgitaar
Marco Zoccheddu: gitaar, toetsen
Gleemen (1970)
Eind jaren ’60 behaalde het Italiaanse groepje Gleemen, rond gitarist Bambi Fossati, een paar kleine hitlijstnoteringen met een coverversie van Lady Madonna van The Beatles en met stukken van het album “Gleemen” uit 1970. Vrij snel daarna veranderde de band de naam in Garybaldi en nog twee jaar later verdween ook die band van het toneel.
Ruim veertig jaar later is Gleemen terug met een nieuw album, waarop een aantal leden van de eerste bezetting terugkeert. Ook Bambi Fossati is van de partij, voor twee gitaarsolo’s die zo ongepolijst zijn dat ze het glasvezelbehang van de muur doen krullen, maar de focus van de band lijkt nu te liggen bij bassist Alessandro Paolini. Hij heeft een stel vrienden om zich heen verzameld voor een plaat die stevig op de blues leunt, maar voor de goedwillende luisteraar, ook nog wel wat symfonische trekjes heeft.
Zo is Canzone Dei Cuori Semplici een prachtige ballade met meerstemmige zang en mooie strijkarrangementen en ook Il Venditore Di Palloni, opgebouwd rond weemoedige tokkelgitaren en een schitterende vioolsolo, is een nummer dat in de klassieke Italiaanse progtraditie past. Daarnaast is het gebruik van akoestische instrumenten een verrijking. Die viool, maar ook dwarsfluit, accordeon en saxofoon tillen de muziek naar een hoger niveau.
Het is echter niet allemaal even fraai. Zo verknalt de brallerige zang van Pino Nastasi het op zich aardige La Grande Carovana en de al aangehaalde bijdragen van Bambi slaan als een tang op een varken. Hij maakt van In Una Stanza een nogal potsierlijk liedje: Paolini strijkt op een contrabas, Bambi raust en schreeuwt er dwars door heen. Ook jammer is het ellenlange titelnummer, dat eindigt in chaos.
Verder speelt Gleemen een potpourri van classic rock, waarin je zowel Santana als Herman And The Hermits kunt herkennen. Op zich al een prestatie natuurlijk. Alles bij elkaar is dit een wat onopvallend album met een paar heel mooie nummers, een paar heel lelijke en een paar niemendalletjes. Een sympathieke plaat, maar zeker geen hoogvlieger.
Erik Groeneweg