Glenn Hughes is hét origineel! Sinds eind jaren zestig weeft hij soul, funk en rock in elkaar, tot een hecht swingend muzikaal tapijt. Daarbij komt dat de man nog steeds één van de best geconserveerde (rock)stemmen bezit. Stevie Wonder noemde hem zijn favoriete blanke zanger en dat moet een enorm compliment zijn voor de zanger / bassist die Wonder op zijn beurt weer zijn inspiratiebron noemt. En wonder boven wonder lijkt de stem van Hughes nu en dan als twee druppels water op die van zijn inspirator…
De eerste band van Hughes die wat teweegbracht was Trapeze gevolgd in 1973 door Deep Purple waarin hij de vocalen samen met David Coverdale (Whitesnake) mocht delen. Drie studio albums lang hield hij het vol, te weten “Burn”, “Stormbringer” en “Come Taste The Band”, totdat de groep het voor een tijdje gezien hield in 1976.
Eerste solo activiteit is het funky en soulvolle “Play Me Out”, de hoeksteen van het oeuvre van de man met de gouden strot. De samenwerking met Pat Thrall (“Hughes / Thrall”) leverde een geweldige muzikale cd op. Opvallend zijn de rockplaat “From Now On” en de donkere verwerkingsplaat “Addiction”. Verder is het nog interessant om de drie Hughes Turner Project cd’s (jaren ’70 rock, in elkaar geknutseld met die andere gigant Joe Lynn Turner) en de samenwerking met Tony Iommi te noemen, eerst met Black Sabbath (“Seventh Star” uitgebracht in 1986) en later als duo (“Fused” uitgebracht in 2005).
“Music For The Divine” is het laatste wapenfeit van de Brit, woonachtig in Amerika. Gezien de titel een spirituele reis door Hughes’ wereld. Red Hot Chili Peppers drummer en co-producer Chad Smith pompt al zijn bombast in openingstrack The Valiant Denial. En hoor ik daar nu een heuse Iron Maiden riff? Een energieke uitbarsting, dat kan ik je vertellen en zoals altijd degelijk gespeeld! Stepping On barst van de funk, vergelijkbaar met Jamiroquai, alleen Hughes laat de gitaren een tandje harder ronken in combinatie met wat verrassend effectieve elektronische effecten. Op het tweede gedeelte van de song is het echt swingen geblazen. En alhoewel dit niet echt mijn soort muziek te noemen is, vind ik het briljant wat de mannen klaarspelen. Monkey Man is uptempo met een schitterende ‘hook’ in het refrein en die lekkere nonchalante zang waar de man patent op lijkt te hebben. Eén van de beste songs van deze afwisselende plaat. Too High is een rocksong met een aanstekende groove, simpel van opzet, die het live ongetwijfeld goed zal doen. Met This Is How I Feel slaat Hughes compositorisch een nieuwe weg in, richting het alternatieve rock pad en met medewerking van Peppers gitarist John Frusciante, die enkele gitaarhoogstandjes presenteert. Dit weet me ten volle te overtuigen. Ik heb Hughes vooral hoog zitten door zijn ballads, die beslist niet stereotiep te noemen zijn en de akoestische mid-tempo nummers, zoals bijvoorbeeld This House die in principe zo op single uitgebracht zou kunnen worden en een breed publiek aan zou kunnen spreken (riekt ook een beetje naar E.L.O.). Hetzelfde geldt voor mijn persoonlijke favoriet Frail met ultragevoelige zang, strijkers en een intens refrein. Let ook op het fenomenale drumwerk van Smith. Dit doet je huid acteren alsof je een kip bent.
Blacklight gaat over B-film actrice Lana Clarkson die dood gevonden werd in het huis van producer Phil Spector (bekend van de ‘Wall Of Sound’). Hughes ventileert zijn boosheid in deze persoonlijke song, die ik zelf muzikaal wel de minst aantrekkelijke van dit album vind. You Got Soul is dan beslist van een ander kaliber, funkrock met excellerende over the top rockzang van Hughes (luister maar naar het refrein). ‘The Voice Of Rock’, waaronder Hughes ook bekend staat, speelt bovendien funkgitaar. Verder druipen The Beatles en Motown van veel nummers af. Nights In White Satin (The Moody Blues), die als bonustrack op de schijf staat, is het resultaat van de eerste samenwerking van Frusciante en Smith. Een goed gelukte cover van dit wereldse nummer.
The Divine (met een fantastisch strijkersarrangement) is autobiografisch, dealt met de veranderingen die de gepokte en gemazelde muzikant heeft meegemaakt en hem op den duur geleid heeft naar het spirituele pad. En die Goddelijke climax, dat is waar ik mijn relaas mee besluit. Dit is geen kost voor de traditioneel ingestelde symfonische rockers, maar voor iedereen met een brede smaak, die van rock met een dosis funk houdt, maar ook gevoelig is voor bijzondere en smaakvolle balladachtige nummers voorzien van superieure zang. Dit is waarlijk muziek voor de goddelijke.
Ton Veldhuis