GluttonAlbum

Als muziekliefhebber heb ik altijd trek in intrigerende platen. Klaarblijkelijk deelt Glutton mijn liefhebberij voor oorstrelend audiovoedsel. Hun brede scala aan klanken en invloeden bewijst immers dat deze muzikanten van verscheidene muzikale walletjes eten en wanneer dat in zo een veelzijdig bandgeluid resulteert, kan ik ze niet ongelijk geven.

“Eating Music” bevat namelijk een heerlijke vermenging van jaren ‘70 prog met moderne invloeden. Enerzijds hoor je symfonische rock, met een vleugje Canterbury Scene’achtige jazz-rock en Beatles’esque psychedelica, maar anderzijds zijn de klanken gruiziger en haast metal’achtig. Daarenboven introduceert de band een humoristische ondertoon. Dit mondt uit in een prettige, ongedwongen sfeer die wat weg heeft van de muziek van Beardfish. Vergeleken met het vorige album van deze Noren is de muziek bovendien langgerekter, minder sferisch en een stukje chaotischer. Je zou het met The Mars Volta kunnen vergelijken.

Deze woeligheid is gelijk merkbaar. Far Away start dit album hoekig en heftig met zwalkende gitaarritmes. Als luisteraar word je haast overvallen! Gelukkig is daar al snel de basgitaar die enige structuur introduceert. De melodieën volgen elkander in hoog tempo op waardoor de muziek aandacht vergt. Dat is verre van een probleem als de ritmes zo aanstekelijk en intens zijn. Zo is de lekker dik aangezette gitaarsolo rond vierenhalve minuut, met ondersteuning van strakke drumfills, adrenaline-verhogend. Trompetten doen uiteindelijk hun intrede, hetgeen een verfrissende, eigenzinnige wending blijkt. Ook Pinhole valt op. Het nummer opent met een heerlijk draaiende synthesizerpartij. De sfeer is weids en dromerig. Wel bevat deze compositie een wat rechtlijnige opbouw, maar de gitaren zijn wederom gruizig en genietbaar, hetgeen een mooi contrast oplevert met de glazige percussie. De extatische conclusie is memorabel.

Het hoogtepunt treffen we echter aan op het einde van het album. Het tweeluik Holes In Time, Space And Our Hearts begint met zweverig gitaarspel, maar dan worden de klanken massiever en gaat het tempo omhoog. Een neurotische ontwikkeling die de duivel op onzer hielen zet. De bedrukkende klanken worden uiteindelijk afgelost door sympathieke samenzang. Space And Our Hearts introduceert vervolgens een dansbare beat en de sfeer wordt opvallend genoeg symfonischer. Pulserende percussie duwt het nummer richting het onbestemde, waarna de spanning opbouwt, de drums gaan gieren en deze maaltijdsmuziek barst uit als een muzikale lavacake. Een adembenemende opbouw waardoor de plaat eindigt met een climax. Ik wilde het album direct daarna nog een keer opzetten.

Daar leent deze plaat zich daarenboven erg goed voor. Het voelt namelijk aan als meer dan de som van zijn delen. De kleine surrealistische ambientstukjes tussendoor blijken voor een belangrijk deel hieraan bij te dragen, aangezien ze het album proportioneren in behapbare elementen. Het werkt haast op eenzelfde wijze als de intermezzo’s in een klassiek toneelstuk. Deze structuur is, gezien de chaotische natuur van de nummers, erg nuttig. De muziek komt des te overtuigender over!

Glutton heeft zo een verdomd intrigerend progrockplaat afgeleverd. De muziek bevat een gevarieerd klankenpalet, is vol energie en kent geen slechte noot. Deze Noren brengen zo nieuw elan in het proglandschap en weten dit bovendien te combineren met een goed gevoel voor spanningsopbouw. “Eating Music” is hierdoor een album dat je met liefde meermaals opzet.