Godspeed You! Black EmperorAlbum

Een wat zwaar gebrom domineert de intro van het eerste nummer van deze slechts twee songs tellende ep. Langzaam maar zeker werken de strijkers naar de gevoelige klanken van gitaar en drums toe, die tezamen heerlijk tegen de muren opgaan, waarbinnen je op dat moment verblijft. Je voelt gewoon dat het niet rustig blijft, al komt je onderbewustzijn tegenstrijdig tot maximale rust. Het tempo bouwt zich gestaag op, er is steeds meer inmenging van instrumenten. Vooral de gitaren en strijkers zijn een geniaal onderdeel van het geheel. Pas later, als ik wat meer bekend ben met de band, zal ik mijzelf afvragen hoe een band zo’n briljant debuut kan afleveren.

Deze eerste schijf of cd is dus ook de eerste officiële release van de band, ondanks dat er eerder een lp en een cassette zijn uitgebracht via onofficiële kanalen.

De naam van deze band is alleen al wetenswaardig. De band die in eerste instantie bestond uit drie leden, werd a in 1994 opgericht in Montreal, Quebec. De bandnaam is gevonden in de naam van een Japanse documentaire gemaakt door regisseur Mitsuo Yanagimachi. De documentaire gaat over een controversiële motorclub, genaamd “The Black Emperors”. De drie oorspronkelijke leden zijn: Efrim Menuck, Mauro Pezzente en in zekere zin David Bryant. Vanaf deze eerste echte release sluiten zich nog zes vaste krachten bij de band aan, die op meerdere albums hun opwachting maken. De band houdt zelf graag een mystiek beeld van zichzelf in stand, vooral in interviews, waar absoluut niet naar persoonlijke achtergronden van de bandleden gevraagd mag worden.

In de eerste alinea heb ik al een beetje besproken hoe het eerste nummer Moya is opgebouwd, maar dan doe ik het nog tekort. We hebben te maken met een zeldzame schoonheid, die wanneer je er voor open staat, diep tot je innerlijke menszijn kan doordringen. De enigszins eenvoudige, atmosferische geluiden hakken gelijk in je ziel en zoals wel vaker in het genre, is dit nummer uitermate geschikt voor filmmuziek. Als je alleen al luistert naar de muziek, begin je al van pure emotie te janken, daarvoor heb je dus geen beelden nodig. Heel subtiel zijn de meervoudige instrumenten door de song heen verwerkt, zonder dat je merkt dat hier toch een negenkoppig gezelschap aan het werk is.

Normaal gesproken ben ik niet zo heel enthousiast van geluidsopnamen van realistische gesprekken in een nummer, maar de band heeft het wel zeer geraffineerd in het tweede nummer Blaise Bailey Finnegan III of ook wel “Bbf3” verwerkt, waardoor het een extra boeiende dimensie krijgt. Enigszins interessant is het verhaal achter de geluidsopnames, maar dat laat ik gemakshalve even aan u. Type maar eens de naam van deze song in op Google, lees het verhaal en ontdek de link met Iron Maiden. De dynamiek van de song wordt heerlijk subtiel opgebouwd en is enigszins overweldigend, maar laat je daarin niet overbluffen. De climax is een goed voorbeeld hoe de muziek word opgebouwd in de wereld van post-rock. Het contrast tussen viool, cello en de andere instrumenten is briljant opgebouwd en wanneer je denkt dat de song op zijn einde loopt (als je je niet bewust bent van de duur van het nummer) komt het geheel weer heerlijk sluimerend tot je.

Zijn we aangekomen bij de conclusie: dit is een niet te missen debuut van de band. Hoe kort het plaatje ook is, voor mij is dit gelijk één van de hoogtepunten, al mag je de andere albums niet onderschatten. Hoe dan ook, het is jammer dat we de laatste jaren niets of nauwelijks meer horen van de band, al zijn de meeste leden actief in andere post-rock gerelateerde bands zoals bijvoorbeeld “A Silver Mount Zion”. Maar dat geeft gelijk weer aanleiding om eens verder rond te kijken in de wereld van post-rock!

Ruard Veltmaat