GodsticksAlbum

Met dit vijfde album (als je debuut ep “Godsticks” meetelt, en waarom ook niet?) is de bezetting van Godsticks een beetje veranderd. Drummer Steve Roberts is vertrokken en vervangen door Tom Price en gitarist Gavin Bushell is toegetreden. Ook nieuw: de band is ingelijfd door platenlabel Kscope, een logische keuze. Daarmee is de band definitief toegetreden tot de eredivisie waar ze zonder twijfel thuishoort. Veel meer is er echter niet veranderd, daarvoor is de band teveel het masterplan van één man: schrijver, zanger, gitarist en toetsenist Darran Charles.

Godsticks maakt heavy metal vanuit een prog-benadering. Stuiter-prog met snoeiharde ritmes. Met het voorlaatste album “Emergence” werd de metal al een tandje opgeschroefd, “Faced With Anger” houdt die stijl vast en voegt er nog een snufje industrial aan toe. Mogelijk is dat de invloed van nieuwe drummer Price, die er ongenadig op los timmert. Wel hoor ik daarmee wat meer recht-toe-recht-aan ritmes dan voorheen, de vier-kwarts rukt op en dat is jammer. Daar staat tegenover dat je je heup breekt als je probeert te dansen op de onnavolgbare struikelbeats van een nummer als Everdrive.

Wat is gebleven, is dat gevoel van afstandelijkheid dat wordt opgeroepen door de zang van Charles. Exemplarisch is in dit verband het cd-boekje, waarin de tekst in rood is afgedrukt op een rood-zwarte achtergrond in een font dat ook in betere kleurstellingen met het blote oog niet is te ontcijferen. Waar de liedjes over gaan, volgens de bijsluiter over mensen met emotionele conflicten, is kennelijk niet zo belangrijk als de esthetiek van het boekje. Maar het stoort me minder dan op eerdere platen. Dat komt omdat het toch ook wel erg goed gedaan is, Charles is een erg sterke zanger, en ook als het me niet echt raakt, kan ik nog steeds wel genieten van de power, de klasse en de ambitie.

Godsticks maakt muziek met dezelfde grandeur als bijvoorbeeld Manic Street Preachers, van die opzwepende barricaden-muziek in breedbeeld. Dat wordt ook wel eens vermoeiend, de dynamiek beweegt vooral tussen ‘heel hard’ en ‘nog iets harder’ en dat krijgt op den duur iets drammerigs. De paar momenten van rust, zoals We Are Leaving, voelen dan ook weldadig aan. Eerlijk gezegd vind ik die stukken – Revere is er ook zo één – de beste van de plaat, maar dat zegt misschien meer over mij.

Geen nieuwe inzichten dus, Godsticks maakt uitstekende rock met wat progressieve toefjes en “Rage With Anger” is weer een bijzonder knappe plaat. Als je ze nog nooit gehoord hebt, zou ik het zeker eens proberen. Als je Godsticks trouw volgt, zoals ik, ga je niet verrast zijn. Dat is even gerust als teleurstellend.

Erik Groeneweg