GodsticksAlbum

Dit is de tweede plaat die Godsticks maakt voor KScope. De band heeft er ruim twee jaar over gedaan en komt terug met een heel sterk, doordacht en emotioneel album. Dat is goed nieuws voor alle betrokkenen, en maakt “Inescapable” een plaat waar geen ontkomen aan is (ha ha).

Mijn kritiek op eerdere albums van dit gezelschap uit Wales, overigens te midden van luide loftuitingen, ging altijd over twee zaken: de aanhoudende sturm und vooral drang van de muziek en de onpersoonlijke, afstandelijke zang van bandleider Darren Charles. Wat dat eerste betreft: Godsticks is vergelijkbaar met Manic Street Preachers en vooral The Tea Party: puntige stuiterprog die maar doorgaat en doorgaat tot je er doodmoe van wordt. Briljant en virtuoos, maar ook wel drammerig en door het gebrek aan rust wel erg veel om in één luistersessie te behappen. Wat dat betreft is “Inescapable” een grote stap vooruit. Godsticks zijn niet ineens braaf geworden, of langzaam, maar er zit meer adem in de muziek, minder ‘douw’. Dat komt vast ook wel door de magistrale productie die zelfs al het gruis kristalhelder laat horen, maar toch ook in de arrangementen en composities. Het voelt minder alsof er iemand een uur lang hard in je oor staat te roepen. Ik ben daar blij mee.

Wat betreft punt twee: Charles zong op eerdere platen op een manier die bijna met opzet afstand creëerde. Elke partij werd gedubbeld (dus twee keer op dezelfde manier ingezongen), hij zong vaak laag en sonoor, de zangpartijen waren niet erg memorabel. Volgens de bijsluiter heeft de samenwerking met KScope ertoe geleid dat Charles minder in zijn ‘comfort zone’ is gebleven, hoger durft te zingen en meer emotie in zijn stem laat horen. Ook zijn er minder partijen gedubbeld, waardoor zijn stem persoonlijker, intiemer klinkt.

Dat zijn belangrijke veranderingen. Over “Emergence” uit 2015 schreef ik: “Het is geen muziek om van te houden, maar om ademloos naar te luisteren.” Van “Inescapable” ben ik heel snel gaan houden, en hard ook. Verwacht geen progressieve epossen, ondanks de lengte van sommige nummers blijven het rockliedjes met een progressieve inslag, maar juist door die emotionele lading, die ook in de gitaarsolo’s en composities doorklinkt, is dit een wereldalbum geworden.

Groot respect ook voor drummer Price, die zelfs relatief simpele vierkwarts-liedjes kan laten klinken alsof de ritmes onnavolgbare breuken zijn en die enorme dynamiek in zijn spel legt. De muziek is minder metal en minder industrial dan zijn voorgangers, maar blijft toch enorm rocken en dat is vooral zijn verdienste.

Op “Faced With Rage” vond ik, vooral door die eerder genoemde opdringerigheid, de schaarse rustige nummers het mooiste. Op “Inescapable” kan het me niet ruig genoeg zijn. Zo is de lange spacerocker Change een groots avontuur dat teruggrijpt op de hardrock uit de jaren ’70 en toch tijdloos klinkt. Prijstrack is overigens Breathe, toch weer een wat meer gedragen, beeldschoon liedje. Mooi dat een band zulke stappen kan maken! Godsticks heeft eindelijk dat meesterwerk gemaakt dat er altijd al inzat. De vlag kan uit.