GodsticksAlbum

Na dat eerste epeetje is het hard gegaan met Godsticks. “Godsticks ep” werd met veel gejuich ontvangen en dat was volkomen terecht. Wie met zo’n volwassen geluid zo zelfverzekerd dat soort complexe materiaal aan de man weet te brengen, verdient alle lof. Maar dan komt de eerste echte plaat en wordt het menens…

Met die eerste echte plaat staat de band voor een bijna onmogelijke opgave: probeer zo’n succes maar eens te overtreffen. Het element van verrassing werkt niet meer, dat was immers het geheime wapen van die ep. Dan moet je toch vooral je eigen zwakke plekken opzoeken en juist daar keihard aan werken. Daarin is de band maar ten dele geslaagd.

First things first: Voor wie “Godsticks ep” niet kent (schande!!): dit trio (basgitarist Beller schijnt overigens al weer vervangen te zijn) maakt puntige muziek met invloeden van King Crimson anno “Discipline”, Rush en Kings X. Die King Crimson invloed is op dit nieuwe album veel prominenter dan op het eerste plaatje, ook in de manier waarop Charles zingt. De jazzrock die eerst nog een verrassende invalshoek opleverde, lijkt te zijn verdwenen.

Gebleven zijn de verbluffend hoge muzikale kwaliteiten van dit bandje en de grotendeels sterke composities. Samen met de fraaie en volwassen klank van het album zijn dat de waardevolle bestanddelen die Godsticks met veel talent inzet. Zo is Charles een briljante gitarist die de speelsheid van Steve Vai koppelt aan de veelzijdigheid van Steven Wilson. De solo in Put Seven In Bold is brutaal, eigenzinnig en vooral technisch opzienbarend. Een nummer als Norman zit erg goed in elkaar en blijft ook lekker in je hoofd rondzingen.

Gebleven is echter ook het grote bezwaar van “Godsticks ep”: de zang van die zelfde Charles. Hoor je om het even welk nummer van de plaat apart, dan denk je: lekkere zanger. Beetje neuzig geluid, maar knap gedubbelde partijen. Hoor je de hele plaat, dan denk je al snel: beetje zeurderig, die zang, niet over de hele linie even toonvast, steeds diezelfde tweede stem in dezelfde interval en vooral: het gaat maar door! Charles heeft lappen en lappen tekst en zingt maar door met die gedragen, geknepen stem die voor zoveel afstandelijkheid zorgt.

Dat is vreselijk jammer, want hoe fantastisch de muziek ook mag zijn, de zangpartijen zijn dat niet. Ze zijn gezocht, nodeloos ingewikkeld en met voorsprong het minst aantrekkelijke element van deze plaat, inclusief de werkelijk foeilelijke hoes. Vreselijk jammer, want bij vlagen, zoals in de mooie ballad Traverse, komt de band akelig dicht in de buurt van perfectie.

Godsticks is nog steeds een groep waar ik hoge verwachtingen van heb. Met zoveel talent kan het niet anders: dit wordt een hele grote band. Maar de beste aanwijzing voor dit vertrouwen zit in het op één na laatste nummer The Continuation Of Livid, met voorsprong het beste nummer van de plaat en daarmee één van de beste composities van het jaar: het is instrumentaal.

Erik Groeneweg